[Yaşam] Ya bi de görmeseydim!

görmekden yana hiç bir sorunum yok çünkü omurilik felçlisiyim. kırık boyunda olduğu için kollarımda da hareket ve duyu kaybı var.
bazen gecenin bir yarısı elektrikler kesilir masamın başında kalakalırım.
masamın üstünde bi çakmak, çekmecede de mum vardır.
biliyor musunuz dakikalarca o çakmağı arayıp dururum.
sol elimin hareketleri normale yakındır ama duyu çok zayıftır.
masanın üstünde ne varsa elimle kavrayıp yüzüme sürerim..dudağımla teşhis edip çakmağa ulaşmaya çalışırım..
kalemliği bile
mesela elmayı tutarım eğer o sırada gözüm başka yerdeyse elmayla birlikte parmağımı da ısırdığım olur..ilginç dii mii.
çünkü ağırlık ve hacim algılama yetiside saçma sapan çalışır.
görmeyenlerin en büyük yardımcısıdır eller ,parmak uçları..bilirim.
ve düşünürüm ya bi de görmeseydim, herhalde yemek bile yiyemezdim.

Yahu üstat, ne anekdotlar var sende.
Vallahi helal...

15 yıl kadar çift değnekle ev içinde bağımsız yürüdüm. o sıralar en büyük korkum ayaktayken elektriklerin kesilmesiydi.
elektrikler kesilince 30 saniye kadar yerimde sallanır sonra pat diye düşerdim. bunun fizyonomisine pek kafa yormadım ama sanırım şöyle oluyordu. vücudumun yere-düzleme- olan konumunu gözlerimle takip edip dengemi otonom olarak değil de mekanik olarak ayarlayabiliyordum. herhalde karanlıkta kalınca bu ayarı yapamıyordum ve düşüyordum.
o zamanlarda hep gözlerimi kaybedersem yürüyemeyeceğimi düşünürdüm.

Öncelikle geçmiş olsun diliyorum.Evet bütün hastalığın bi sıkıntısı var herkesin sıkıntısı herkese yetiyor,görmeyen kötü,yatalak kötü,kas hastalığı kötü,duymamak kötü,yiyip içememek kötü,ortapedi kötü,daha sayamadıklarım.Dediğiniz gibi görmemek daha kötü olsa gerek karanlık bi dünyada yaşamak kadar kötüsü yoktur hastanede yatarken ( EYÜP ) diye bi amca vardı dediklerinizi oda yapardı onunda görmeme hastalığı vardı ellerdi yüzüne deydirirdi,konuşan saati vardı hatda düğmeye bastığında bi bayan saati söylüyordu ama koca bayan saatin içine nasıl girdiyse neyse şakada,bende dediğiniz gibi 1 sene yatalak kaldım ayağa kaltığım ilk sıralar bastığım yere odaklanıyordum birisi konuştuğu zaman veya dikkatimi dağıtdığım anda güp geriye doğru gidiyordum.Hatda başımdan geçen komik bi olayımı anlatayım konu açılmışken.Ayak bileğim donduruldu ayağıma donması için çember demir platin takıldı yatakdan daha yeni kalkacam yürüyecem 1 sene sonra (prof) geldi kalk göreyim dedi klınik şefi olunca asistanlar,uzmanlar toplandı bana bakacaklar kalktım yürümeye yatakdan kapıya kadar gitdim demek oraya kadar gitmişim dışarı çık dedi yanımda asistanlar babam herkes bi tarafımda ben yürürken herşey kapıya kadar iyi kapıdan çıkacam diye sevinirken yürüyom sanıyom meğer ben geriye doğru güplüyormuşum tutmuşlar beni bende yürüyorum diyom (prof) diyor yürü yürüyom abi diyom nereye yürüyon len dedi bi bak kendine demesin mi anaaa oda ne beni tutmuşlar.Neyse konuyu nerden nereye getirdim buda benim anımdı siz öyle elektirik felan kesilince deyince aklıma geldi o günlerim.Şimdi şükürler olsun iyim.

Geçmiş olsun!

Alllah kolaylık versin!sizi takdir etmek lazım!size ne mutlu ki bütün herşeye rağmen hayata karşı halen dim dik durabiliyorsunuz ve gülebiliyorsunuz.bu çok önemli!zaten böyle olmalı...
çünkü hayat karşımıza çıkan güçlüklerle değil gemiyi götürüp,götüremediğimizle ilgileniyor...!



-BİZ-

Böyle insanlarız biz hüznü ekmek yapanlardan
kahkahalarımız bozmaz kafiyeleri
öyle bir güleriz ki hüzün bile borç bilir,
tebessümü halimize...

biz bir seni anlayamadık
gülüşünle dertlerimizin üstünü alırdın
gittiğinde yağan yağmur kopardı
sakladığımız fırtınayı
biz senin gidişini anlayamadık
bizki vedaları selam yapanlardandık
biz bir seni anlayamadık....


''BU ŞİİR SANA ARMAĞANIM OLSUN!ELLERİNDEN ÖPERİM...