[Yaşam] Mutluluk emek ister

MUTLULUK EMEK İSTER

Mutluluk köşe bucak aranmakla bulunacak bir şey değildir. Onu inşa etmek gerekir. İnsanın kendi kendine yalanlar söyleyerek mutluymuş gibi yapmasındansa, mutsuzluk içinde kalması daha onurlu bir davranıştır. En başta kendi kendisine karşı dürüst olmalıdır insan. Ve de çevresindeki tüm insanlara karşı da bu yürekliliği göstermelidir.

Sonrasında "Ne istiyorum?" dur gelen soru. Bunun cevabı ev, araba, para, kariyer gibi şeyler ise yazının en başında söylediğime dönmenizi önereceğim. Çünkü maddi değerlerin gerçek mutluluğu sağlamadığının kanaatindeyim. Israr ediyorsanız şunu diyebilirim; reel yaşam içinde insanoğlunun hayatını kolaylaştıracak maddi materyaller tabi ki gereklidir ama bunlar salt kendi başlarına mutluluğu yakalamanın yegane sebepleri olamazlar. Çünkü tüm bunlara sahip olanların gözlerindeki bulanıklığı, kalplerindeki soğukluğu da görmeliyiz. Sadece bu tarz şeyler hayatımızı kolaylaştırmaktan öteye gitmez. O halde ne istiyorum; iç huzur, maneviyat, karşılıksız ve menfaatsiz iyilik yapabilme erdemi.

İnsanoğlu aslına bakarsanız birilerine iyilik yapmayı, gerçek anlamdaki erdemliliği unutmuşa benziyor zannımca. Bu maddi iyilikleri yaparken ya bunu reklam malzemesi yapmaya çalışıyor, kendisine prim yapmak, prestijini arttırmak için toplum nazarında ya da Allah katında bunun görülüp yine kendisi için prim yapmasını bekliyor. Oysa kabul görüleni, bunu insanın içinden, isteyerek ve hiç kimseye hissettirmeden, tamamen gerçek anlamda insan olmanın gereği olarak yapılmasıdır diye düşünüyorum.

İnsanlara veya insanlığa maddi anlamda yardım etmenin dışında, manevi anlamda yardım etmek her şeyi paylaşmakla mümkün olur, hatta sahip olduğumuz bilgiyi bile başkalarıyla paylaşmaktır. Oysa zamanımızda ihtiyacından dolayı birilerine verilen bir telefon numarası dahi komisyon kesilecek malzeme olmuştur. Daha zeki, daha akıllı beklide daha şanslı olabiliriz. Ama insanlara tepeden bakmamak, alçakgönüllü olmak, ihtiyacı olanlara sevgi kapımızı açmak gerekir. Böyle davranmaya başlarsanız göreceksiniz ki, mutlu olmaya başlamışsınız bile. Çünkü sevgi paylaştıkça artar ve sevgi duymak da mutluluğun anahtarıdır.


Mutsuzluğundan şikayet ediyorsun,
başkalarının mutsuzluklarını bir bilsen haline şükredersin.

haklısınız

kesinlikle haklısınız mutluluk gerçektende emek ister

bende ne zaman ufaktan bunalım takılmaya başlasam büyük ALLAHIM beni duyuyor :idea: diye düşünüyorum :idea: benden daha zor durumda olan birilerini görüyorum ve tabiki o an kendimden utanıyorum halime şükrediyorum neden kendine eziyet ediyosun SEN ÇOK ÖZELSİN diyorum

Günlük yaşamda karşılaştığımız sıkıntıların en alasını yaşamış ortopedik engelli bir birey olarak, yaşadıklarımdan yola çıkarak hayatı kendimce yorumlamaya çalıştım. Hayata bakış açımı, gerek diğer yazılarımda ve gerekse yukarıdaki yazımda da belirtmişim ve ne yazdığımda, ne söylediğimde gayet açıktır.

Yazdığım yazı bir bütündür ve değerlendirirken de cümlenin başını sonunu kesmeden bir bütün olarak değerlendirin lütfen.

Eğer yazılarımı okumuşsanız hayata ve insanlara bakış açımı üç aşağı beş yukarı anlamışsınızdır.

Söz konusu metni yazıma eklerken "kopyala yapıştır" yaptığım için kopyaladığım metnin eksik kopyalandığını gördüm durumu düzeltmeye fırsat bırakmadan hemen cevabı yapıştırıp yargıladınız.

Neden böyle acele davranıp ve durumdan da vazife çıkararak yazımı farklı yorumlayıp beni farklı lanse ettiniz, doğrusu bir anlam veremedim.

"Ayakkabılarım olmadığı için üzülürdüm,
ta ki sokakta ayakları olmayan adamı görene kadar." Bu ne şimdi? Engellileri daha ileriye taşıyacak bir düşünce sisteminin sloganı mı? Ayakları olmayan adamın üzgün olduğunu nereden biliyorsunuz? Engelliler sizin için şükür (tatmin) aracı mı? Engellilere biçtiğiniz rol bu mu? Bakınca şükredilecek olanlar!!!