Başladım yürümeye bir de baktım yine baştayım.başladım isyana…
‘’küçüğüm, çocuğum ben daha’’ demek isterdim ama yüzüm yok çocukları kirletmeye. büyüdüm!artık pembe elbiseli,şekerli küçük esmer kız değilim.siyah gözlerimin ışıldayan mutluluğu söndü;gamzelerimi kimse bilmez,göremez hale geldi.su gibi geçip giden zaman durdu artık yada çok yavaş ilerliyor.belki de ben zamanı durmuş sanarken o daha hızlı akıp gidiyor.
On altıma geldim ama sadece biyolojik olarak.oysa ben onaltımı çoktan geçtim.baksana neler öğrendim.yürümeye başlamadan durdum,gülemeden ağladım,sevilmeden sevdim,kaçamadan yakalandım,göremeden kör oldum…
Renkleri kaybettim.yeşili de pembesi de kırmızısı da aynı siyah!armağan ettiğin gülümsemeyi nereye koydum hatırlamıyorum.hayatımda en cok sevdiğim adamı(babam) bir hırsızın yanında sönük bıraktım.bana bir kalp vereni o kalbi çalana tercih ettim.ne kadar bencilim!sevildiğimi bilmiyorum.o yüzden şimdilik sadece seviyorum.
İnsanın yaşamıyla ölüm arasındaki o kaçınılmaz çizginin ne kadar kolay aşılabildiğini öğrendim.çoğu kez akrobat gibi yürüdüm o ince çizgide.korktum korktuğumu bilmeden.düşmek istemedim ama ayağımı kaydırdılar.düşerken tuttu gene birileri.umut oldular bana her seferinde.ama onların da sonu geldi çattı Bigün.gittiler…benim umutlarımı da birlikte götürdüler.
Annem hep ‘’deli kızım’’ der bana.oradan çok mu umursamaz görünüyorum?hiçi kafam yerinde düşünemedim ki akıllanayım.çok yaramaz ama bi o kadar da zararsız bi çocukmuşum.şimdi?değişmeyen tek şey bu sanırım.hala yaramaz ve zararsızım.sadece kendime zarar veriyorum.başkalarını düşünmekten kendimi iyi davranacak vakit bulamıyorum.hep isyan ediyorum kendime kaybolmuş haykırışlarımla…
Kimse beni kafamın içindekileri gerçekleştirmekten alıkoyamaz derdim.taa ki vazgeçmeyi öğrenene kadar.aslında öğrenmedim sadece aptalı oynuyorum,vazgeçmiş numarası yapıyorum.hala hırslıyım,o gücü hissedebiliyorum.tek yapmam gereken inanmayı öğrenmek.sonra başkalarını da inandırabilirim kendime.
Beni yok sayana daha fazla önem veririm.çünkü itiraz edebilenleri severim.kabullenmek kolaydır ama karşı koymak herkesin harcı değil.
Ağlamak nedir iyi bilirim.sadece kurmuş gözyaşlarını dökmek değil,ıslatabilmektir hayatı.su damlalarıyla değil kalp acılarıyla…
Gülmeyi de gördüm çoktandır tazelememiş olsam da.siz hiç uyurken gülen bi bebeği izlediniz mi?işte en güzel gülümseme o masum,şirin bebeği seyrederken farkında olmadan sırıtmaktır.
Ben buyum böyleyim.hatalarım çok ama öğrendiklerimi göz ardı etmeyin.en azından itiraf edebiliyorum kendime.kazanmak bu değil midir?ama ben hala yenik durumdayım.önümde çok oyun var geçmem gereken.olmadı uzatmalara oynarız.hala şansım var değil mi?
‘’küçüğüm, çocuğum ben daha’’ demek isterdim ama yüzüm yok çocukları kirletmeye. büyüdüm!artık pembe elbiseli,şekerli küçük esmer kız değilim.siyah gözlerimin ışıldayan mutluluğu söndü;gamzelerimi kimse bilmez,göremez hale geldi.su gibi geçip giden zaman durdu artık yada çok yavaş ilerliyor.belki de ben zamanı durmuş sanarken o daha hızlı akıp gidiyor.
On altıma geldim ama sadece biyolojik olarak.oysa ben onaltımı çoktan geçtim.baksana neler öğrendim.yürümeye başlamadan durdum,gülemeden ağladım,sevilmeden sevdim,kaçamadan yakalandım,göremeden kör oldum…
Renkleri kaybettim.yeşili de pembesi de kırmızısı da aynı siyah!armağan ettiğin gülümsemeyi nereye koydum hatırlamıyorum.hayatımda en cok sevdiğim adamı(babam) bir hırsızın yanında sönük bıraktım.bana bir kalp vereni o kalbi çalana tercih ettim.ne kadar bencilim!sevildiğimi bilmiyorum.o yüzden şimdilik sadece seviyorum.
İnsanın yaşamıyla ölüm arasındaki o kaçınılmaz çizginin ne kadar kolay aşılabildiğini öğrendim.çoğu kez akrobat gibi yürüdüm o ince çizgide.korktum korktuğumu bilmeden.düşmek istemedim ama ayağımı kaydırdılar.düşerken tuttu gene birileri.umut oldular bana her seferinde.ama onların da sonu geldi çattı Bigün.gittiler…benim umutlarımı da birlikte götürdüler.
Annem hep ‘’deli kızım’’ der bana.oradan çok mu umursamaz görünüyorum?hiçi kafam yerinde düşünemedim ki akıllanayım.çok yaramaz ama bi o kadar da zararsız bi çocukmuşum.şimdi?değişmeyen tek şey bu sanırım.hala yaramaz ve zararsızım.sadece kendime zarar veriyorum.başkalarını düşünmekten kendimi iyi davranacak vakit bulamıyorum.hep isyan ediyorum kendime kaybolmuş haykırışlarımla…
Kimse beni kafamın içindekileri gerçekleştirmekten alıkoyamaz derdim.taa ki vazgeçmeyi öğrenene kadar.aslında öğrenmedim sadece aptalı oynuyorum,vazgeçmiş numarası yapıyorum.hala hırslıyım,o gücü hissedebiliyorum.tek yapmam gereken inanmayı öğrenmek.sonra başkalarını da inandırabilirim kendime.
Beni yok sayana daha fazla önem veririm.çünkü itiraz edebilenleri severim.kabullenmek kolaydır ama karşı koymak herkesin harcı değil.
Ağlamak nedir iyi bilirim.sadece kurmuş gözyaşlarını dökmek değil,ıslatabilmektir hayatı.su damlalarıyla değil kalp acılarıyla…
Gülmeyi de gördüm çoktandır tazelememiş olsam da.siz hiç uyurken gülen bi bebeği izlediniz mi?işte en güzel gülümseme o masum,şirin bebeği seyrederken farkında olmadan sırıtmaktır.
Ben buyum böyleyim.hatalarım çok ama öğrendiklerimi göz ardı etmeyin.en azından itiraf edebiliyorum kendime.kazanmak bu değil midir?ama ben hala yenik durumdayım.önümde çok oyun var geçmem gereken.olmadı uzatmalara oynarız.hala şansım var değil mi?
