[Yaşam] Düş mü, gerçek mi? Hangisi...kimin canını ne kadar yakıyor?

[size=4]Yaşamak ve Mutluluk

Yaman Koray'ın, çok beğendiğim romanlarından biridir "Badanalı Yüzler".
Yaşamımızın her anında, her karesinde "badanalı yüzler" ile karşı karşıya olduğumuz bir gerçek. Her şey sahte, sevgiler, saygılar bile... Kötülükler, çirkinlikler, bayağılıklar tüm yaşamımızı kuşatmış. Yükseldiğini sanırken, aslında dibe çakıldığının farkında olmayan kişiler az değil.
Nietzsche, "İnsan da ağaca benzer. Ne kadar yükseğe ve ışığa çıkmak isterse, o kadar yaman kök salar yere, aşağılara, karanlığa, derinliğe, kötülüğe..."derken haksız mı?

***
Dünyada en büyük erdemin, mutluluk olduğu tartışılmaz bir gerçek.
"Yaşamımda yaptığım hiçbir şeyden pişman değilim", "Bugüne dek tüm isteklerimi elde ettim", "Her yaşın bir güzelliği vardır" şeklindeki kendi kendini avutmaya çalışma sözleri beni çok güldürüyor. Geriye dönüp baktığımda, "Keşke o an, öyle davranma-saydım" dediğim hatalarımı nasıl görmezlikten gelebilirim? İnsanın, kendi kendisini aldatma olanağı var mı?
Ya isteyip de yaşayamadıklarım? Elbette ki geriye bakmanın artık anlamı yok ve yaşanacak günler değil, anlar var önümüzde ama yeniden eskiye dönebilseydim kesinlikle "daha az iş, daha çok yaşamak" derdim. "Mutlu anlar"ı daha çok arardım. Çünkü gerçek mutluluk ne mesleki kariyerde, ne çok büyük başarılarda ne de ihtiraslarda... Mutluluğun kaynağı dışımızda değil, içimizde. Mutluluk, kimi zaman bir martının gökyüzünde salınarak uçuşunu izlemekte, kimi zaman sahilde çıplak ayakla yürürken denizden gelen iyodu doyasıya ciğerlerine doldurmakta, kimi zaman bir şiir gecesinde Nâzım'ın dizelerini yüreğinde hissetmekte, kimi zaman bir tiyatro yapıtıyla bütünleşmekte, kimi zaman bir kimsesize yardım ederek acısına merhem olmakta...
Mutluluk, aslında çok değişik bir kavram. Bir şeye sahip olan, onu yitirmesini de bilmeli. Mutluluk içinde olan, acıyı da tatmalı. Çünkü arzu öylesine bir açlıktır ki, hiç doymak bilmez. Birçok kişinin yaşamı, arzularını doyurma yollarını aramakla geçer. Bir de bakarlar ki ömür bitivermiş. "Kovama umman niçin sığmıyor?" diye üzülmek yerine, kovamızı ummana boca etmek daha doğru değil mi? Unutmayalım ki önemli olan yaşamımıza yeni yıllar katmamız değil, yıllarımıza yeni yaşamlar eklememizdir. Yaşam, ertelenmeyecek kadar kısa ve değerlidir.
Can Dündar ne diyor?
"Özenle sakladığınız bir sarı lira gibi ömrünüz!
Vakit gelip, sandıktan çıkardığınızda
Bir de bakıyorsunuz ki, tedavülden kalkmış!"
Yaşayın! Hemen, şimdi!

Bizim Gazete- Önder Balıkçı[/size]

Genişletmek için tıkla ...