Vladimir Vladimiroviç Mayakovski

Son Mektup

Hepinize! ..

İşte ölüyorum. Kimseyi suçlamayın bundan ötürü. Hele

dedikodudan, unutmayın ki, merhum nefret ederdi.

Anacığım, kardeşlerim, yoldaşlarım! Bağışlayın beni. İş

değil bu, biliyorum (kimseye de öğütlemem) , ama benim

için başka bir çıkar yol kalmamıştı.

Lili, beni sev.

Hükümet Yoldaş! Ailem: Lili Brik, anam, kız kardeşlerim

ve Veronika Vitoldovna Polonkaya’dan ibarettir; yaşamlarını

sağlarsan, ne mutlu bana...

Bitmemiş şiirleri Brik’lere verin, ne lâzımsa onlar yapar.

“Bir varmış bir yokmuş“

derler hani:

Aşkın küçük sandalı

hayat ırmağının akıntısına kafa

tutabilir mi!

Dayanamayıp parçalandı işte sonunda...

Acıları

mutsuzlukları

karşılıklı haksızlıkları

hatırlamaya bile değmez:

Ödeşmiş durumdayız kahpe felekle.

Ve sizler mutlu olun

yeter.


not: şairin intiharının ardından cesedinin yanında bulunmuştur.

Düşünceniz
sünepe beyninizde yatar ya miskin miskin
yağ bağlamış bir uşak yatar gibi pis bir yatakta,
çileden çıkararak kanlı paçavralarıyla yüreğimin
alaya alcağım hep onu hınzır ve hayta

Ne gönlüme tek bir ak düştü,
ne ihtiyar sevecenlik başımda
ttuttu bütün dünyayı sesim,o korkunç gümbürtü
yakışıklı yürürüm şimdi
yirmi iki yaşımda

Siz çıtkırıldımlar!
kemanlara geçirenler sevdayı.
siz geçiren hamhalatlar dümbeleklere.
derinizi kolaysa tersyüz edin benim gibi,
ortada baştan aşağı dudaklar kalsın bir kere!

Gelin de görün-
melekler takımında görevli bir hanım var salonda,
keten gibi düzgün.
ahçı nasıl çevirirse yemek kitabını
dudaklar çeviriyor yollu yordamlı o da

İsterseniz
ben çılgına dönerim tenden,
-ya da renk değiştiren bir gök gibi ufukta-
isterseniz
öyle çıtkırıldım olurum,öyle incelirim ki
çıkarım insanlıktan ,dönerim pantolonlu bir buluta

İnanmıyorum çiçekler içindeki bir Nis'e!
yine herkes benim yüzümde tafra sahibi,
bir hastane gibi köhne erkekler de,
yıpranmış kadınlar da bir atasözü gibi.


(Pantolonlu Bulut'tan)