Üniversitede 1. sınıftaydım. herkesle yeni yeni tanışıyoruz. tabii bir yabancılık, çekimserlik söz konusu. Ayrıca her yeni arkadaşa da duyamadığımı, dudak okuyabildiğimi anlatıyorum. Herkes şaşırıyor, dikkatli konuşmaya çalışıyor vs. O dönemde cep telefonum da yok... Annemlerle haberleşmek için telefon kulubelerinden arattırmam gerekiyor. Önemli birşey olmadıkça bu yöntemi kullanmıyordum. Ancak yeniyim ya.. Kimseden benim için evi arayıp geç kalacağımı haber verir misiniz de türü birşey isteyemiyordum...
Bu yüzden kendi işimi kendimin halldebileceği bir yöntem düşündüm
Ne yaptım? Gittim kulübeye sıra bekledim. Sıra bana gelince de telefon kartını yerleştirip evin numarasını çevirdim. Kontor düşmeye başlayınca da karşıdakinin ahizeyi kaldırdığını anladım ve konuşmaya başladım Bizim ev olduğuna göre yabancı biri açmayacak telefonu bu kesin. ee bende "merhaba. beni merak etmeyin. dersten sonra arkadaşlarla birşeyler yapacağız. gecikirsem haberiniz olsun" der kapatırdım telefonu. avantajları da olurdu bunun tabii; olmaz eve gel diyemezdi kimse. Eve gittiğimde de iş işten geçmiş olurdu))
Bir gün yine böyle sıra bekliyorum ki sıra bana geldi konuşmaya başladım. Sınıf arkadaşlarımdan biriyle gözgöze geldim. Çocuk şok geçirmiş halde bana bakıyordu. Hemen kantinin yolunu tuttu. Konuşmam bittip de ben kantine gittiğimde bir grubun bana garip garip baktığını gördüm. Sanırım haberler hızlı yayılmıştı... Herkes şaşkındı Sonra biri cesaret edip "duymaya mı başladın" dedi)) bende gülmeye başladım) peki nasıl telefon edebiliyorsun dediler.. anlattım.. Masamızdan oldukça yüksek kahkalar çınlarken kantinci kötü kötü bize baktı.. işte o gün sınıftaki resmiyet yıkılmıştı ve güzel arkadaşlıklara adım atmıştık...
ama aklıma geldikçe hala gülümserim :wink:
Bu yüzden kendi işimi kendimin halldebileceği bir yöntem düşündüm
Ne yaptım? Gittim kulübeye sıra bekledim. Sıra bana gelince de telefon kartını yerleştirip evin numarasını çevirdim. Kontor düşmeye başlayınca da karşıdakinin ahizeyi kaldırdığını anladım ve konuşmaya başladım Bizim ev olduğuna göre yabancı biri açmayacak telefonu bu kesin. ee bende "merhaba. beni merak etmeyin. dersten sonra arkadaşlarla birşeyler yapacağız. gecikirsem haberiniz olsun" der kapatırdım telefonu. avantajları da olurdu bunun tabii; olmaz eve gel diyemezdi kimse. Eve gittiğimde de iş işten geçmiş olurdu))Bir gün yine böyle sıra bekliyorum ki sıra bana geldi konuşmaya başladım. Sınıf arkadaşlarımdan biriyle gözgöze geldim. Çocuk şok geçirmiş halde bana bakıyordu. Hemen kantinin yolunu tuttu. Konuşmam bittip de ben kantine gittiğimde bir grubun bana garip garip baktığını gördüm. Sanırım haberler hızlı yayılmıştı... Herkes şaşkındı
Sonra biri cesaret edip "duymaya mı başladın" dedi)) bende gülmeye başladım) peki nasıl telefon edebiliyorsun dediler.. anlattım.. Masamızdan oldukça yüksek kahkalar çınlarken kantinci kötü kötü bize baktı.. işte o gün sınıftaki resmiyet yıkılmıştı ve güzel arkadaşlıklara adım atmıştık...ama aklıma geldikçe hala gülümserim
:wink:
