Şimdi neden böyle dedin diyenleriniz vardır, hemen açıklayayım. İnsanlar birilerinden darbe alınca tabiri caizse ağzı yanınca ister istemez etraflarına bir kalkan oluşturuyorlar ve ondan sonra karşılarına çıkan herkese heran tetikte ve şüpheci yaklaşıyorlar. Ben hayata geç başladım ama sanırım çok geç kalmışım çünki karşıma çıkanların hep yüreklerinde yara var, ve yüreğinde yara olan birine güven hissettirmek, benim her dediğim samimi demek ve onu buna inandırmak çok zormuş. Ne yazık ki engelli insanlarda bu durum daha da fazla yani daha çok yaralılar ve daha çok fevriler. Herzaman kendim gibi engelli ama hayata tutunmayı başarmış, eğitimli ve hayatla barışık birini hayatıma dahil etmeyi hayal ettim, engelsiz insanların ilgilerini ve sevgilerini geri çevirdim,onlara güvenmedim, kısacası gerçekçi oldum. Ama büyük bir hayal kırıklığıyla tecrübe ederek anladım ki engelli-engelli ilişkisi de yukarıda anlattığım nedenden ötürü çok zormuş. Şimdi açıkçası ümidim kırıldı diyebilirm. Hayat ne kapılar açar bilemem ama bundan sonra sevmek,evlenmek bir yuva kurmak gibi bir emelim kalmadı. Benim gibi düşünen ya da benim gibi hayal kırıklığı yaşayan arkadaşlar varsa onlarında duygularını öğrenmeyi çok isterim. Sorum şu; engelli - engelli ilşkisi yürümüyor engelli - engelsiz ilişkisi bana çok çok çok zor gibi görünüyor haksız mıyım ?