Sonradan özürlü olmak mı, doğuştan özürlü olmak mı zor?

Merhabalar,
ben 26 yaşımdan sonra özürlü oldum.
Sonradan özürlü olmanın avantajı bence hayattayken gerçek dostlarınızı farkediyorsunuz. Özrünüzden dolayı dost sandığınız insanlar sizden uzaklaşıyor. Gerçek dostlar sizinle kalıyor. Bunu farktmek bence önemli.
Benim merak ettiğim, sonradan mı yoksa doğuştan mı özürlü olmak zor?
Yaşadıklarınızı bizimle paylaşırsanız sevinirim.
lady1260

Her halükarda engelli olmak zor. Ancak bu engelli bir bayan ise bu iki kat zor demek oluyor.

Doğuştan itibaren tüm hayatın boyunca engelle yaşamak, her yaş evresinde farklı sorunlar getiriyor. ilkokula başlamak ayrı sorun, ergenlik dönemin ayrı... Üniversiteye hazırlık döneminde de belli kısıtlamalar yaşanıyor , her bölümde okuyabilme özgürlüğün olmayabiliyor. Beden Eğitimi öğretmeni olmak istiyorum veya balerin olmak istiyorum diye ortaya çıkamıyorsun. Absürd bi'durum
Kısacası kendini kabullenip, yapabileceğinin en iyisi olabilme savaşı veriyorsun -kısıtlı imkanlar içerisinde-

Sonradan engelli olmanın zorluğu yine engelle tanıştığın yaşla ilgili. Kişilik gelişiminin tamamlandığı bir yaş ise kolay atlatılabiliyor.

Ben giderek artan engelliğin en zoru olduğunu düşünüyorum. Her gün bir uzvunun işlevini yavaş yavaş kaybetmesi... öfff en zoru bu galiba.



Zorluklar varsa arada
İnsansın!
Engellere harcanmayan güçler ne güne
Dayat ki yaşadığını anlayasın!

Behçet Necatigil

ikisinide gördüm gibi

Simdi hayatta olmayan ama bana çok yak1n biri dogustan hasta idi. belki ilk okul 4 e kadar okuyup yürüdü ama zorluklarla, ve ne olacagini bilerek.
Bense lise bitti hala yürüyodum yavas yavas kaybetmeye baslamis olsam bile.
Bu soru ile maziye söyle bi dalip düsünüyomda sanirim o kisi benden daha saglam ve daha güleçti.Bu durumu ben söyle açikliyom
1-Ben bazi seylerin hayalini kurmaya baslamisdim bunlarin olmamasi beni yikti
2-Çevrenin, arkadaslarin bana karsi tutumu degisti
3-Ve en önemlisi belki kabul etmekde zorlandim.

Doğuştan engelliler genelde içine kapanık, pasif ve toplum içinde çekingenler.
Sonradan engelli olan kişilerin genelde aktif, hırslı ve amaçlarına ulaşmak için ellerinden geleni sarfeden yani başarılı olmak için uğraşan kimseler olduklarını düşünüyorum. Toplumun önyargılarına sertçe tavır koyabiliyorlar.
Doğuştan engellilerde ise bir kabullenme var. İstisnalar kaideyi bozmaz ama çoğunlukla böyle bence.

Ya sizce??

aslı dediğin çok doğru bende doğuştan engelliyim ailemde bana çok destek ama yinede insanlardan korkar halim vardı sanki bu dünyaya ait değilmişim gibi kendimi hep geri çekerdim okulda problemler ,arkadaş ortamında problemler(arkadaş ortamım var bile sayılamazdı)her adımım problemdi ama kendimde yarattığım problemdi artık aşıyorum.insanlar birşey dedikçe kendimi eve kapatırdım.
bence doğuştan engelli olmak daha zor
sonradan engelli olan insan en azından bizim hiç yaşayıp tat alamıyacağımız olayları tatmıştır en azından bir hatırası vardır onda ama bizlerde hep hayal olarak kalır.

merhabalar bence sonradan engelli olmak zor benim yaşadığım durum gibi geçmişe dönüp baktığınızda kendinizi iç çekmekten alıkoyamıyorsunuz..

bütün yazılanları okudum ve şaşırdım arkadaşlar. yau engel engeldir sonuçta. yani bir yanınız hep eksik ve bu doğuştan yada sonradan olmuş ne önemi varki.

Aslında polemiğe girmeyi hiç sevmem yani herkes kendince haklıdır yani.
Ama birşeyler yaşamış olmak vardır (sinemaya gitmek,sevdiğinin yüzünü görmek,seviyorum demek veya duymak), bunları hiç yaşamamış olmak vardır.
hayallerini gerçekleştirememek onların hayel olarak kalmasını görmek yada hiç hayal bile kurmamak herşeyi kabullenmiş olmak mücadele edememek vardır.
bence çok fark vardır..

az önce bülent yılmazın yazısınada cevap yazarken yazdım da bence sonradan engelli olmak daha zor....benim engelim sanırım sonradan ama öylesine unutmuşumki işitmeyi,normal insanların nasıl duyduklarını benim anlayabilmem mümkün değil....anlayabilen bir işitme engelli için daha zor olurdu diye düşünüyorum..

Bir de doğuştan engel durumu başlamış (hastalığa bağlı ve ilerleyici) olan insanlar var ki o durumda kötü. Her yeni gün başka zorluklar, güçlükler ve imkansızlıklar... Bazen hayat cazibesini yitiriveriyor. Ne oluyor??.. Zaman geçiyor, onada alışıyorsun Gökyüzü yeniden maviye dönüyor. Allah herkese dayanma gücü versin.

bencede özürünle barisik olmadigin taktirde ikisiylede ama yinede sonradan agir basiyor

Bence tam manasıyla inandıktan sonra ikiside kolay çünkü inanıp şükür ettikten sonra bu da bir ibadettir

Bence her ikisi içinde zor.Önemli olan kabullenebilmek.Çünkü kişi ister doğuştan ister sonradan engelli olsun,durumunu önce kendi kabullenerek yaşamalı.Beden ile ruh ne kadar engellilikle ilgili çatışırsa o kadar kötü olur kişi için.
Gözyaşı demiş ki: Bence arada çok fark olmalı.Çünkü insanların sinemaya gitmek gibi hayalleri var. Sevgili gözyaşı sağlıklı olupta ömrü billah bir kere dahi sinema,bi akşam yemeği veya pikniğe dahi gitmeden sadece evi veya işi için yaşayan insanları sende görmüşsündür.
O yüzden hayal kurmak veya hayalimizi gerçekleştirmek için sağlıklı olmamız yeterli değil.Bence isteğimizi kaybetmemeliyiz.Bu neye dair olursa olsun.

Bu soru biraz farklı geldi bana çünkü ben sonradan ayaklarımın işlevini kaybettim.Yani daha 1 sene ama gerçekten zor ben bu zorlukları asgariye indirmek için elimden geleni yapmaya çalışıyorum.Eğer doğuştan olsaydı onunda çok farklı algılanacaktı yani bu sorunun cevabı benim fikrim özürlü olmak çok zor ama sonradan olduysanız daha da zor...

aslında bu hayata bakıs acınızla ılgılı bırsey.yapabıldıklerının farkındalıgıyla, yapamadıklarına takılmadan yasadıgımız surece sorun yok,bence.dostlar,arkadaslar ve daha gerı planda kalan kım varsa cevremızde bızı bızım gosterdıgımız seklıyle kabullenır.ozurlu veya degıl.oldugun gıbı kabul gormek cabası oldugu surece varlıgınızdan haberdar olacaklardır.ve onlardan farklı oldugunuzu asla dusunmezler bıle.ben dogustan ozurlu bırıyım.kendımı bıldım bılelı ozurluyum.bence sonradan ozurlu olan bırının once kendını ve yenı yasam standartlarına adapte olması sorunu olacaktır.ona da bır sekılde alıstıktan sonra dogustan veya sonradan esıt sartlarda yollarımıza devam ederız.yasam ozurlu veya degıl tanımıyor.yasam hepımız ıcın.lezzetıne varmayı bılelım yeterkı..

Bende 1,5 yaşında özürlü olmuşum.Oldum diyemiyorum çünkü gözümü kaybettiğim anı,çektiğim acıları hatırlamıyorum.İki aradayım yani.
Anneciğimin bana anlattıkları var anılarımda.Sonradan ya da doğuştan özürlü olmak fark etmiyor.Kişi önce kendine bakmalı,hayata küsmemeli,kendini sevmeli.hayatın içinde var olduğumuzu önce kendimize kabul ettirmeliyiz ki başkalarının bizi kabul etmesi kolaylaşsın.Mücadele etmeliyiz.

Hayat seyrettikçe değil yaşadıkça güzel.

çok geniş bir konu bu bence...
elbette herkese göre değişebilir bir durum.
bence sonradan engelli olmak daha zor, çünkü ben doğuştan engelliyim.koşabilmenin, basamakları hiiç zorluk çekmeden çıkabilmenin, saklambaç oynarken ebenin yakınlarına değilde en ücra kösede bir ağacın arkasına saklanabilmenin, sevgilinle istediğin yere -acaba orada basamaklar varmı demeden- gidebilmenin, ip atlayabilmenin, dağ bayır gezmenin vs..vs.. ne tadını biliyorum, ne de anlamını...
elimdekileri, hiç değilse yapabildiğim şeyler için şükrediyorum....
evet sonradan engelli olmak çok zor bence.Allahım tüm arkadaşlarıma sabır versin....................
yaşama azminiz hiç tükenmez umarım...
mutlu kalın...

Bu olay tamamen göreceli kavram. Ben sonradan özürlü oldum. çok sağlıklı bir insanken tüm fonksiyonlarımı kaybettim ve %80'ini yıllarca mücadeleden sonra kazandım benim için herhalde böylesi daha iyi diye düşünüyorum hiç değilse bazı şeyleri yaşadım

sanırım bu tip soruların cevabı da şartlarla ilgili olarak değişebilmekte. insanın kişisel yapısı ve bu yapıyı etkileyen sosyal+ekonomik çevre şartları ve etki eden diğer bireylerin de belirleyiciliği önemli olmaktadır. ben doğuştan ortopedik özürlüyüm. hangisi daha iyi demek zor. bir kere aynı özür grubu içinde bile çeşitlilikler var. daha az yada daha fazla bi engel dahi çok değişik sonuçlar verebilmektedir. bu tür yaklaşımları; kişinin kendini ferahlatması için ele alabileceği ve hangi pencereden bakarsa okadarını görebileceğini düşünüyorum. tabi kişisel bi cevap vermek durumunda ise; eğer hani insanlar görmediklerini görmek, yaşamadıklarını yaşamak isterler ya yani bende önce sağlam birinin o halini bilmek isterdim. insanın bacaklarının gücüyle yere basabilmesi koşabilmesi herhalde müthiş bi şey olsa gerek. yine insanın yorulup dinlenmek zorunda kalması uyumak zorunda kalması hatta hastalanıp kendini güç durumda ve acı çeker durumda bulması da yaşam dönüsünün olmazsa olmazları. demekki bizim durumumuzda dünya hayatının renk tonlarından biridir diye düşünüyorum.
insan çocukken de, yetişkin olduğunda da, yaşlandığındada mutu olmalı ve insan olmanın erdemini yaşamlı ve yaşatmalı. bu da böyle, ne olursa olsun hayat yaşamya değer.
hayatın bahanesiyle içimize kapanan bi kirpi olamayız. bakın geçenlerde eski dışişleri bakanlarından ismail cem i gördüm. adamcağız şimdi hasta ve sanırım kanser gibi bişey olmuş, epey çökmüş, nereden nereye işte. gerçekte hayatın döngüselliğini anlamak zorundayız.
kırkpınar güreşlerinde bi söz söylenir. pehlivan altta kaldın diye üzülme, üste çıktın diye sevinme işte böyle ortacı bi tutumu benimsemeliyiz.
bence ağaçtaki bir tırtıl bile yaşıyorsa ne mutlu ona, bir böbrek yetmezi olmaktansa ya da tedavisi acı veren başka bi hasta olmaktansa bu günüme şükürler olsun. çünkü hayat hakkı bende değil bunu bana verendedir ve istedği zamanda alacaktır.
engelli olmayıp kötülükler yapan hapse düşen biri olmak daha mı iyi olacaktır yoksa sizce böylesi mi? yani hapiste yatan normal bi insandan kendimi daha özgür ve şanslı hissediyorum. güçlülük değil iylik erdeminin daha üstün olduğuna inanıyorum. eski düşünürlerden Platon da yaşlılık dönemlerinde iyi ideasını önceliklemiştir.
herkese selamlarımı iletiyorum.

Bence doğuştan özürlü olmak daha zor.Koşmanın, yürümenin, görmenin, duymanın
ne demek olduğunu bilmemek çok zor.Ben doğuştan özürlüyüm ama uzun süreli bir tedavinin sonunda koşmak dışında herşeyi yapabiliyorum.
Ama koşmak nasıldır bilmiyorum.
İkiside çok zor ama hayatın sonu değil.Yaşamak herşeye rağmen çok güzel.

Arkadaşlar doğuştan mı sonradan mı zor olduğu bence kişinin psikolojisine ve çevresinin yaklaşımına göre değişiklik gösterir. Mesela ben sonradan yani küçükken olmuşum o nedenle hatırlamıyorum. Ama sadece buram buram burnumda neyin özlemi tüter biliyormusunuz? Hani küçükken çocuklar sekerek koşarlarya işte sekerek koşmak hep içimde kalmıştır. Bazen işte en azından bunu yapabilecek kadar büyüdükten sonra engelli olsaydım diye düşünürüm. Ama ondan sonra ruh halim nasıl olurdu bilemem. Çünkü sağlıklı olmakta hayattan tatb almanın kolaylıklarından biri.

İkiside zor ama sonradan olmak daha zor

Ben doğuştan özürlü olmakla sonradan olmayı, başıma gelenlerden sonra bir meyveye benzettim ve kıyaslamasını yaptım.. Nasılmı?
Birini düşünün; eline bir meyve verin.. İlk defa gördüğü bir meyve.. Hiç tatmamış.. Bir ısırık alsın ve elinden alın gerisini...
Birini düşünün; yemekten ınanılmaz hoşlandığı ve onunla büyümüş olduğu bir meyveyi verin eline.. Yine bir ısırık alsın ve elinden alın gerisini..
Birini düşünün; eline bir meyve verin.. İlk defa gördüğü bir meyve.. Hiç tatmamış.. Bir ısırık bile vermeyin ve elinden alın gerisini...
Bu üç insanın da yerine koyun şimdi kendinizi.. ne hissederdiniz.. ben hepsinin yerine koyupdüşündüm kendimi.. ne kadarına üzülmem gerektiğini, ne kadarına sevinmem gerektiğini ve ne kadarına şükretmem gerektiğini anlamama yardımcı oldu... Sizde denermisiniz..

doğuştan neden biliyor musunuz çünkü yaşamınızda sakat olmadığınız tek bir [size=6]"ANI"[/size] nız, anınız olmuyor

bence sonradan olmak daha zor gibime geliyor, çünkü doğuştan olduğunda bu duruma alışmak daha kolay olmalı diye düşünüyorum.

bence sonradan engelli olmak daha zor kabullenir olmalı ben doğuştan engelliyim kabullenmem için yirmi yıl geçti gerçi hala değilmişim gibi davranıyorum ya neyse

Bence doğuştan özürlü olmak kesinlikle daha zor.

çünkü, sonradan engelli olanlar toplum içine nasıl kaynaşılır, nasıl davranır biliyolar tecrübeleri oluyo yani. ama doğuştan engelliler, bu konuda ne yazıkki bilgisiz kalıyolar. ve öğrenmeleri, topluma karışmaları çok zor oluyor...

Ama sonradan özürlü olanların en büyük sorunu durumlarını kabullenmemek kabullenememek... Sağlıklı bi durumdayken, birden sakat kalmak ve bu durumu da kabulleninceye kadar ki geçen süre erçekten çok ağır oluyor ne yazıkki...

bence sonradan engell1 olmak daha zor
1nsan b1ld1g1 tan1d1g1 gordugu dunyadan baska b1r dunyaya transfer oluyor.
yapt1klar1n1 yapamaz hale gele b1l1yor.cok 1y1 p1skoloj1 olmas1 laz1m d1ye dusunuyorum.dogustan end-gell1 olanlar baz1 seyler1 kabulleneb1l1yor.z1ra gozler1n1 dunyaya bu sek1lde act1g1 1c1n kabullenme sorunu yasam1yor.d1ger taraftan sonradan meydana gelen noksanl1klarda kabullenme sorunu olab1l1yor.
herkes hayatr1 oldugu g1b1 yasas1n en 1y1s1 bu.
eyvallah

Bu soruya cevap vermek gerçekten zor.

Doğuştan engelli olduğunda yürümenin, koşmanın, görmenin ya da duymanın nasıl birşey olduğunu bilemiyorsun ve belki bu içinde hep bir burukluk olarak kalıyor. Acaba nasıl olurdu diye hayallerini kuruyorsun.

Sonradan engelli olduğunda ise hayatında rutin olarak yaptığın şeyleri birden bire yapamamaya başlıyorsun. Sevdiğini düşündüğün insanlar seni terkedebiliyor. Böyle bir durumda olsaydım ne hissederdim bilmiyorum.

Ama sonradan engelli olanların daha mücadeleci olduklarını düşünüyorum. Doğuştan engelli olanlar biraz daha geri planda kalabiliyorlar.