günün birinde, hastaneden yeni çıktığım aylardı, yaş 22 filan. otobüse bindim. Görüntü itibariyle hiç bişeyim yok. bir de gençlik var. ileriki duraklardan birinde orta yaşlarda bir bayan bindi ve başıma dikildi. o bana bakıyo, ben ona... bir süre sonra birkaç koltuk ötede bir kişi yer verdi hanım ablaya, rahatça oturdu teşekkür ederek yer veren vatandaşa; ve şu kelimeler düştü ağzından: "bu nasıl bir gençlik! hiç mi aile terbiyesi almamış".
Ben de, "bişey mi söylediniz hanfendi" dedim ve ekledim, "bana mı güvenip bindiniz otobüse? hem terbiye benim göbek adım, onun için terbiyeyi sizden öğrenecek değilim. sizden öğrensem öğrensem ön yargılı olmayı öğrenirim" dedim ve sustum, otobüsteki herkes gibi o an için
işte ben buna kızıyorum; neden yargılamadan infaz yapıyoruz?
Ben de, "bişey mi söylediniz hanfendi" dedim ve ekledim, "bana mı güvenip bindiniz otobüse? hem terbiye benim göbek adım, onun için terbiyeyi sizden öğrenecek değilim. sizden öğrensem öğrensem ön yargılı olmayı öğrenirim" dedim ve sustum, otobüsteki herkes gibi o an için
işte ben buna kızıyorum; neden yargılamadan infaz yapıyoruz?
