[nihat-63] Engellinin Aşkı

Her Defasında Kırılan Yalnızca Sen Değilsin
Hayat Zaten Bir Cam
Yeşile Çalan Umutların Doruğunda
Pes Etmeden İlerle
Unutma; Asıl Umudun Kırılırsa Her şey Bitmiş Olur.
Çok Zamansız Zamanlardan Geçebilirsin Mücadelende
Hemde içinden koşmak,yürümek geçmeyen zamanlardan…
Ama yinede üzülme sen
Marifet koşmakta değil deli çocuk
Gönül ile Mavinin Huzuruna Erebilmektir Marifet,
Marifet Kader’in karasına sitem etmek değildir
ne kadar haşır neşirsen Kar’ın beyazında o dur marifet…
Ne kadar Dizebiliyorsan İyi niyetlerini ard ard a Pembe ip’ e
Ne kadar gülebiliyorsan eflatunun zerafetine
Ne kadar akabiliyorsan umudun yeşiline… o dur marifet.
Yada, yada boşver be
Boşver; sarıyı, beyazı, karayı
Ne kadar Göz kırpabiliyorsun sevda kelebeğine?
Kavuşmak olmasada sonunda
Kavuşacakmış gibi sevebiliyormusun?
Kendini rencide etmeden,
Kırmadan
Sevebiliyormusun onu söyle bana?
Mecnunda sevdi, leyla’yı
Hemde kırılan kemikleride yoktu
Ama kavuşamadı
Zaten kavuşsaydı aşk olmazdı,
Sen seveceksin
Kendinde kusur aramadan seveceksin,
Mecnundan tek farkın olacak
O aşkı yazdı tarihe,
Sen senin gönlünü yazacaksın…
neden mi?
çünkü engellinin aşkı daha çetin olur,
daha deli
daha yürekli
ve daha tutkulu.

şair: cumali efe

eteklerinde hasret yüklü dağın çiçeği
sanadır seslenişim sana,

hangi bulut'un siyahı değdi yapraklarına
ve hangi rüzgar kırdı ince dallarını böyle hoyratça,
sen dikenlerini batırmaya kıyamazken
hangi eller acıttı ipeksi yapraklarını,
hangi akşamın yağmuru
ince ruhundan çiseleyen damlalar...

dumanlı dağların sevimli çiçeği
sanadır seslenişim sana,

sen etrafını güzelleştirirken
ruhundan fışkıran ince melodiyle,
hangi nida larda ayyuka yükselip
yapraklarını döke döke indin tüm serzenişinle...

efkarlı dağların, yağmur yüklü çiçeği
sanadır seslenişim sana,

engin dağların, sızılı çiçeği
sanadır seslenişim sana...

kaç yaprak daha dökeceksin böyle daha,
kaç elde kırılacak
kaç hasrete solacak
kaç yağmura ev sahipliği yapacaksın...


yeşil dağların, umut kokan çiçeği
sanadır seslenişim sana...

bir kelebek misali
gelsem konsam yapraklarına,
kelebek narinliğinde sıkıca tutunsam dallarına
ve uzatıp ellerimi incitmeden seni
berelerine dostluğu şifa etsem,
sürsem yaralarına kan reva kalmış gönlümü
sen beni iyi etsen, ben seni...

cumali efe coşkun.

ozamanlar yetmişli yılların son demleri
seksenli yılların tazesinin çocukluğuydu yaşadığım,
derlerya
yetmişli yıllar' ın şarkıları unutulmaz diye
çocukluğumun yıllarıda benim için öyle oldu
unutulmaz kaldı zihnimde.
ozamanlar her oyuncak sürülmemişti piyasaya
en kıymetlisi futbol topuydu, he birde bisiklet
ama öyle her evde bulunmazdı
bizim evde yoktu mesela.
babam her hafta için, söz gelecek hafta alacağım derdi
ama almazdı
alamazdı
bende küserdim
aramızda kalsın bazende ağlardım.
en sonunda bir bisikletim ve futbol topum olmuştu
topum ikinci günü patlamış,
bisikletimin ise direksiyonu yamulmuştu.
babam,
zaten güç bela aldığı bu oyuncakların öyle hemen hasar görmesine kızmıştı.
haklıydı,
ama anlayamamış yine küsmüştüm.
birde
bizim mahalleden kızlar vardı
onlarında bezden bebekleri vardı,
evcilik oynardık
ben baba olurdum,
büyümüşlüğün hayelini kurardık
ve kısacık boyumuzun ölçüsüne bakmadan canlandırmalar yapardık.
en çok izlediklerim arasında
ağaç kakan ve susam sokağı vardı.
susam sokağındaki
küfesinden çıkmayan kırpığı nasıl sevmişsem artık
sokakta ismimi soran ablalara kırpık dermişim.
yani
çocukça mutluluklar
enterasan hayeller
eşsiz kahramanlar
kuyruğu kopuk yamuk yumuk uçurtmalar
yalandan değil, gerçekten gülüşler...
hepsi
hepsi o yıllarday'dı.

işte bu yüzden benim oyuncaklarım var,
durup durup kocaman adam oldun diyorsun ya
hani dalga geçiyorsun ya bazen...
şimdi söyle bana
hala büyümemi istiyormusun ?

cumali efe

güzel bir şiir duygu yüklü tebrik ederim. UMUTLARIN YEŞİL KALSIN HEP...

Çok güzel şiirleriniz arkadaşlar yüreğinize sağlık

.

hee güzell falaa