Kaza sabahı [O An]

18.11.1996 gözlerimi burdur devlet hastanesinin acil servisinde açtım. Büyük bir kaza geçirdiğimi sakin olmamı falan söylüyordu başımda bir hasta bakıcı. Gerekli tetkiklerim yapıldıktan sonra beni yukarıya odama çıkardılar. Bacağımın kırık olduğunu ve birazdan doktorun gelerek gerekli bilgilerin tarafıma verileceğini söylediler.
Nihayet iki saat sonra doktor geldi. Ben eski yöntemlerde olduğu gibi alçıya alınacağını ve hemen tabaurcu edilebileceğimi düşünmüştüm. Ancak doktor en az üç dört ay yürüyemececeğimi söyleyince dünyalar başıma yıkılmıştı.
Bugün 04.05.2005 ve ben hala aynı haldeyim. İnsanoğlu su gibi bulunduğu kaba göre hemen şekilleniyor. Ölmedikten sonra dünyanın sonunun gelmediğini o gün anladım.

1999: Felç olduktan bir ay sonra fizik tedavi hastanesine gittiğimde, ilk gördüğüm şey, uzun bacak yürüme cihazıyla yürüyen biri olmuştu. Ooooooh, demiştim, ben de böyle yürüsem yeter.
2005: Yetmiyormuş!

Geçmiş olsun yaren. Evet haklısın can bedenden ayrılmadıkça hayat devam ediyor.

En güzeli senin yaptığın gibi hayata uyum sağlamak.

Ferit abime aynen katılıyorum.Belki çok şeyler değişti ama zaman da sürekli değişiyor ve geri gelmiyor. Ne diye boşuna geçirelim ki zamanımızı? Dolu dolu yaşamak varken :wink:

çok geçmiş olsunnn yarenn

bence birde şunu düşünmek lazım insan oğlu başına gelen herşeye bir şekilde ve belirli bir sürede alışabiliyor. ya böyle bir özelliğe sahip olmasaydık o zaman ne olacaktı. sorarım size