Biz 4 kardeşiz, ablam, abim ve erkek kardeşim var. Sonradan engelli olmamın etkisiyle olsa gerek, haddinden fazla üzerime düşüldü.Engelli olmadan önce de nazlı yetiştirildim ama sonrasında farklı bi boyut kazandı tabi. Hep korumacı oldular. Herşeyi bana ve benim rahatlığıma göre ayarladılar. Bu durum kazadan sonra 5 yıl kadar sürdü. Sonrasında bu rahatlık beni asosyal bi konum içine sürüklemeye başlayınca, yine babam hemen olayın farkına vardı ve bana şuanda sürdürdüğüm okul hayatımın olsun, çalışma hayatımın olsun ve de sosyal hayatımın olsun ilk adımlarını attırmaya başladı. Bu açıdan babama çok şey borçluyum.
Her nekadar anne baba; evlatlarımızın hepsi aynı, hiçbirini ayırmayız deselerde bence yalan
Bizim evde de bu şanslı kişi benim
(şeytan tüyü dedikleri hadise bu olsa gerek
) Bu konuyla ilgili olarak söylebileceğim son şey; ben kaza geçirdiğimde erkek kardeşim 9 yaşındaydı... üzüldüğüm tek nokta, ailem benle ilgilenirken kardeşimi biraz ihmal ettiler.Öncelik bende olunca, onun istekleri, ihtiyaçları ertelendi. Bilinçli olarak yapılan bişey olmasada ilk başlarda bu sorun vardı. Bunun sonucunda biraz erken olgunlaştı. Ergenlik döneminde bunu dile getirdiği anlar oldu ama şimdi herşeyin farkında. En iyi anlaştığım, sırdaşım , dostum, kardeşim oldu...
Ailem; Allah'ın bana bahşettiği en büyük lütuf... Onları çok seviyorum :wink:
