İçimdekiler... [O an]

2006 senesinde yağmurdan kaçarken doluya tutuldum ve geçirdiğim traik kazası sonucu yürüyemiyorum. Bazen isyanlarda ölüm işterken bazen de halime şükrediyorum. Hiç bir zaman umudumu yitirmedim. kötü değilim ama bazen insan taşıyamıyor işte. Geçmişim, hayallerim, eski halim, dost sandıklarım aklıma geldikçe bunalımlara giriyorum. haketmedim bu kadarını diyorum. Ama sonra şükrediyorum halime neler gördüm neler öğrendim. Hayatımın aslarını öğrendim. ANNEM BABAM KARDEŞİM. Onlara olmaza ben bir hiçim .Onlar bu hayatı haketmiyor aslında benimle birlikte onlar da mahkum oldular kaderime.
Eğer bu bi ceza ise keşke tek ben çekseydim diyorum, ama sonra hayırlısı kader diyorum. Her karanlığın bir sabahı vardır diyorum. Tek isteğim ailemin bir an evvel yüzü gülsün onları mutlu görmek istiyorum. kendimi geçtim ama mutlu olmaları için iyi olmam lazım.
Umarım duaları kabul olacak ve herşey yoluna girecek. Her gecenin sonu ayydınlık, her kışın sonu bahardır di m?i yılmak yoooooooooook.

Geçmiş olsun .. Evet kaderimizi yanlız yaşasak belki bu kadar canımızı acıtmazdı ama işte ailelerimizinde bizimle birlikte bu kaderi yaşamaları çok kötü..

Herşeyden evvel geçmiş olsun.
Anlatmış olduğun hikayende gerçekten çok fedakarca bir tavır sergilemişsin. Lakin elden bir şey gelmiyor. Rabbim inşallah dualarınızı kabul eder.

Yazmış olduğunuz yazınızda sizin umutlu olduğunuzu gördüm. Gerçekten çok güzel ama sakın o umutlarınızı yitirmeyiniz. Hayatta en zor olan şey umutsuzluktur.

Rabbim inşallah bütün istediklerinzi size ve sevdiklerinize verir.

teşekkürler

çok geçmiş olsun.inanki bi çoğumuz zaman zaman senin gibi düşüne biliyoruz.yaşadıklarımız kolay değil.şimdiki halimizle sağlıklı halimizi ister istemez kıyaslıyoruz.bu elimizde değil.elden şuan için bir şey gelmiyor.lakin bizler iyileşene kadar ailemizin manevi desteğini alacağız.tüm dertlerimize,üzüntülerimize ortak edeceğiz.tıp ilerliyor.hep böyle kalacak değiliz ya...

teşekkürler mookserose........

Geçmiş olsun eftalya27 her halimize her zaman şükür edelim.

Yılmak yok

Hııım bunu yazmak bile çok büyük gelişme kabullenme çünkü çok zor atlatmak hayata karışmak çok önmli görmeyeceğiz bakışları duymayacğız birisinin yanından geçerken vah yazık bilmem ne veya çocuklrn bu niye böle dediğnde gülmek gülmsemk hayata topluma karştıkca görmüosn duymuosn

Hayat bağlanmak engeli kabullenmekle başlar.
Gerisi zaten yaşam mücadelesine dönüşüyor.

Ben de yazmak istiorum buraya bilgi için gelmştm ama bu bölüm ilgimi çekti. Paylaşmak güzeldr ben 1996 kaza gçrdm çok oldu yani lumber 2 kırığı omirilik zedelenmesi ilk başta çok zordu anlatamam anlıosunz zaten beni cıvıl cıvılken 13 yaşında hayatın kararıyor herşey karanlık hiç bir çıkış yolu yok herşeyi düşünüosn intiharı bile ama ailen dostların hayat bir ışık yakıo o ışık büyüyor bir mum oluo en son güneşi görebliosun azimle tutunuyorz hayata bu günümüze şükür edioz çok yazcam ama uzatmak istemiom hayata karışmak önmli ne kadar zorluk olsa da

dostum bırak engelligi valan ya at şunu kafan dan sen beyni calısan birisin ya bu duyguların içine girme

çok geçmiş olsun. ben de omurilik felciyim. almanya'da kök hücre tedavileri başlamış. ilerlemele rde var. bi tanıdığımın arkadaşı olmuş, belinde karıncamalar olmuş şimdilik. 6 ay sonra sonuçlar belli olur demişler