Her insanın bir hikayesi vardır. 17 yaş çağrında idim. Yaşımında verdiği destekten dolayı başka bakardım hayata. O yaşlarda her insan biraz delidir ya, ben de öyle idim. 
Sporu çok seviyordum. Futbolcu idim ve çok spor dalı ile uğraşırdım. Kendimi çok iyi görürdüm. Hep merak ederdim; insan çok istediği bir şeyi elinde imkanı olmadan yapamazsa, durumu nasıl olur acaba derdim.
Evet bu benim başıma da geldi.
Bende bir rahazsızlık başladı. İlk zamanlar ben de anlamadım ne olduğunu; yürürken dengem kayboluyordu ve bu denge sorunu gün geçtikçe ilerliyordu. Çok sevdiğim futbolu artık oynayamıyordum. Kabuslu günler başlamıştı. Doktora gittim, tahliller sonucunda pek göze görülür bişey çıkmadı, ama en sonki çok önemli dediler ve sonucu için 1 ay beklememi söylediler.
Evet bekledim, ama 4 yıl! bu testin sonucunu 4 yıl oldu alamadık. geçen bu süre içinde hastalık ilerledi. Yani 17 yaşından bu zamana 21 yaşıma dek bekledim.
Yakın zamanda, yaklaşık 1 yıl önce başka hastahaneye gittim. Orda o test on beş günde çıktı. sonuç friedreich ataksisi hastalığı.
çok nadir görülen bir hastalık. Kas hastalığıda deniliyor. Vücudu kordine eden kordinasyon merkezinde problem varmış. Tıp buna kayıtsız kalıyor tedavisi yok. Bununla birlilte benim bütün hayallerim, umutlarım sönüyor. Hayat sanki bitiyor benim için.
Diyorum ki; kendime herşey nasip kısmet meselesi. Bu olmasaydı bundan kötü bir durum olcaktı belki de diyorum.
Her insan kendisinin doktorudur birnevi. Şimdi düzenli fizik tedavi egzersizleri ile daha iyiyim. Önceden sporcu olduğum için bunları yapmak kolay oluyor, bu egzersizler hastalığın ilermesini durdurabiliyormuş. Doktorlar; ''Tedavisini 2 yıla kadar bulacaz belki'' diyorlar. O zamana kadar sen egzersizleri yaparak ve ilaç yardımı ile formunu kaybetmemen gerek diyorlar.
Şimdi durumum iyi sayılır. İnsan bazı kötü durmları moralle ve kendisi ile barışık olunca yeneceği kanısındayım. Bir gün eski günlerime döneceğimi tahmin ediyorum. Hayatın peşinden ''Yılgınlığa İnat'' sonuna kadar gideceğim.
HER NE OLURSA OLSUN, HAYAT DEVAM EDİYOR...
Sporu çok seviyordum. Futbolcu idim ve çok spor dalı ile uğraşırdım. Kendimi çok iyi görürdüm. Hep merak ederdim; insan çok istediği bir şeyi elinde imkanı olmadan yapamazsa, durumu nasıl olur acaba derdim.Evet bu benim başıma da geldi.
Bende bir rahazsızlık başladı. İlk zamanlar ben de anlamadım ne olduğunu; yürürken dengem kayboluyordu ve bu denge sorunu gün geçtikçe ilerliyordu. Çok sevdiğim futbolu artık oynayamıyordum. Kabuslu günler başlamıştı. Doktora gittim, tahliller sonucunda pek göze görülür bişey çıkmadı, ama en sonki çok önemli dediler ve sonucu için 1 ay beklememi söylediler.
Evet bekledim, ama 4 yıl! bu testin sonucunu 4 yıl oldu alamadık. geçen bu süre içinde hastalık ilerledi. Yani 17 yaşından bu zamana 21 yaşıma dek bekledim.
Yakın zamanda, yaklaşık 1 yıl önce başka hastahaneye gittim. Orda o test on beş günde çıktı. sonuç friedreich ataksisi hastalığı.
çok nadir görülen bir hastalık. Kas hastalığıda deniliyor. Vücudu kordine eden kordinasyon merkezinde problem varmış. Tıp buna kayıtsız kalıyor tedavisi yok. Bununla birlilte benim bütün hayallerim, umutlarım sönüyor. Hayat sanki bitiyor benim için.
Diyorum ki; kendime herşey nasip kısmet meselesi. Bu olmasaydı bundan kötü bir durum olcaktı belki de diyorum.
Her insan kendisinin doktorudur birnevi. Şimdi düzenli fizik tedavi egzersizleri ile daha iyiyim. Önceden sporcu olduğum için bunları yapmak kolay oluyor, bu egzersizler hastalığın ilermesini durdurabiliyormuş. Doktorlar; ''Tedavisini 2 yıla kadar bulacaz belki'' diyorlar. O zamana kadar sen egzersizleri yaparak ve ilaç yardımı ile formunu kaybetmemen gerek diyorlar.
Şimdi durumum iyi sayılır. İnsan bazı kötü durmları moralle ve kendisi ile barışık olunca yeneceği kanısındayım. Bir gün eski günlerime döneceğimi tahmin ediyorum. Hayatın peşinden ''Yılgınlığa İnat'' sonuna kadar gideceğim.
HER NE OLURSA OLSUN, HAYAT DEVAM EDİYOR...
