Kelimeler değildir aslında hep kifayetsiz.
“Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel/Kelimelerin kifayetsiz olduğunu/Bu derde düşmeden önce.” O.Veli KANIK . Evet çoğumuz Orhan Veli den öğrendik bu kavramı ve belki de bu şiir oldu en büyük bahanemiz.
Kızgınlığımızda aklımıza geleni söylemekten kaçınmayan ağzımız, konu biz, o ve hissettiklerimiz olunca dut yemişi oynar nedense.. Oyun dedik te dilimizin suflor, bedenimizin dekor, ağzımızın başrol oynadığı bir tiyatro olabilir mi bu. Senaryosunu aklımızla yazdığımız, bilinçaltımızın rejisörü olduğu bir tiyatro. Neden olmasın ?
Oysa ki doksan dakika küfür etme gibi bir potansiyele, bir zenginliğe sahip olan biz kelimelerin kifayetsizliğinden hiç şikayet etmeyiz. Evet bir maç ta olabilir bu, kazananın ve kaybedenin yine kendimiz olduğu kendimizin kendimizle olan maçı. Aynı kaleci, aynı santrfor, gol atan da aynı, gol yiyen de. Ömür bitene kadar kendi kendimize gol attığımız bir maç.
Kolaydır aslında kelimelerle oynamak işimize geldiği sürece. Samimiyetten uzak olunca konuşmakta kolay olur çünkü. Mesela atmak için yatağa onu inanılmazı ortaya koyup bizi bile şaşırtır haznemiz. Sonucundaki anlık hazza ulaşma arzusuyla bir makine dişlisi gibi teklemeden çalışır bütün parçalar. Kelimelerin tutsağı oluruz orda, tutsak etmek için onu.
Ya samimiyet ? İşte orda durur bütün fonksiyonlar akıl kör, ağız lal olur. Tutsağı olduklarımızı tutsak eder anlamaz, anlatamaz durumda kalırız. Gevelediklerimizi de yutkunur suçu her zamanki gibi prangaladığımız kelimelerin yetersizliğine atarız, aslında yetersiz olanın kendimiz olduğunu bilip.
Uzun lafın kısası kelimeler değildir aslında hep kifayetsiz !
Son olarak “ Tıka basa küfür sözcükleriyle dolu olan haznemizi sevgi sözcükleriyle yer değiştirmeyi samimiyetle düşündüğümüz de güzel olacak her şey !!” S.G
“Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel/Kelimelerin kifayetsiz olduğunu/Bu derde düşmeden önce.” O.Veli KANIK . Evet çoğumuz Orhan Veli den öğrendik bu kavramı ve belki de bu şiir oldu en büyük bahanemiz.
Kızgınlığımızda aklımıza geleni söylemekten kaçınmayan ağzımız, konu biz, o ve hissettiklerimiz olunca dut yemişi oynar nedense.. Oyun dedik te dilimizin suflor, bedenimizin dekor, ağzımızın başrol oynadığı bir tiyatro olabilir mi bu. Senaryosunu aklımızla yazdığımız, bilinçaltımızın rejisörü olduğu bir tiyatro. Neden olmasın ?
Oysa ki doksan dakika küfür etme gibi bir potansiyele, bir zenginliğe sahip olan biz kelimelerin kifayetsizliğinden hiç şikayet etmeyiz. Evet bir maç ta olabilir bu, kazananın ve kaybedenin yine kendimiz olduğu kendimizin kendimizle olan maçı. Aynı kaleci, aynı santrfor, gol atan da aynı, gol yiyen de. Ömür bitene kadar kendi kendimize gol attığımız bir maç.
Kolaydır aslında kelimelerle oynamak işimize geldiği sürece. Samimiyetten uzak olunca konuşmakta kolay olur çünkü. Mesela atmak için yatağa onu inanılmazı ortaya koyup bizi bile şaşırtır haznemiz. Sonucundaki anlık hazza ulaşma arzusuyla bir makine dişlisi gibi teklemeden çalışır bütün parçalar. Kelimelerin tutsağı oluruz orda, tutsak etmek için onu.
Ya samimiyet ? İşte orda durur bütün fonksiyonlar akıl kör, ağız lal olur. Tutsağı olduklarımızı tutsak eder anlamaz, anlatamaz durumda kalırız. Gevelediklerimizi de yutkunur suçu her zamanki gibi prangaladığımız kelimelerin yetersizliğine atarız, aslında yetersiz olanın kendimiz olduğunu bilip.
Uzun lafın kısası kelimeler değildir aslında hep kifayetsiz !
Son olarak “ Tıka basa küfür sözcükleriyle dolu olan haznemizi sevgi sözcükleriyle yer değiştirmeyi samimiyetle düşündüğümüz de güzel olacak her şey !!” S.G
