[Duygularım] Ayrıntıların farkında olabilmek...

İnsan parapleji olunca ,

Polyanna’cılık oynamadan bu yaşamı sürdürmek bazen imkansız oluyor.

Geçenler de katıldığım bir eğlencede bir ara etrafa baktığımda, masa başında oturan üç beş kişiden biriydim .Üstelik onlara tempo tutmaktan ellerim de acımıştı.

O anda içimde yine bir şeylerin kırıldığını hissettim.o halde kalsam biliyorum sulugözün biriyim milletin de burnundan gelecek ,oyuna devamdan başka çıkar yolum yok.

Aynı davete gelen çok şık giyinmiş zarif bir hanımı düşledim bir an.

Belli o gün için alınmış bir kıyafet.

Onu tamamlayan çok şık ayakkabı ve çanta.

Ve yanında böyle bir hanıma eşlik ettiği için mutluluğu gözlerinden okunan yakışıklı bir bey.

Ama hanımefendi için aynı şeyi söyleyemeyeceğim.

Onun yüz hatlarında okunan tek şey, yeni ayakkabılarının verdiği ızdırap.

Ne yanındaki erkeğin yakışıklığından haberdar,ne de o bakışlardaki hayranlıktan.

Masaya oturur oturmaz bir de o gecenin ikinci büyük hatasını yapmaz mı?

Ayaklarını biraz rahatlatmak adına ayakkabıları kısa süreliğine de olsa ayağından çıkarmak gibi.

Girer mi o ayaklar bir daha o sıkıntıya kolay kolay………

Gülümsemeye başlamıştım yeniden .

Ben den kat be kat kötü bir durumdaydı.

Ne gecenin, ne eğlencenin nede hayran bakışların farkındaydı.

Üstelik o ayaklar ve ayakkabılar yüzünden o da yerinden kıpırdayamamıştı.

Bense her şeyin farkındaydım .

Bakışların taşıdığı ifadelerin bile .

Engelimiz bizi gözlemci olmak durumunda bırakıyor çoğu zaman.
Ve bu durum farklı bir yetenek geliştiriyor bizlerde. Kimsenin farketmediği , göremediği durumları çok kolaylıkla ayırtedebiliyoruz.

Bazen bir mimik, bir bakış veya ses tonundan anlam çıkarıp yorum yapıyorum. "Hadi canım sen de!" diyenler haklılığımı kısa zamanda anlıyor

Yaşamın ayrıntıları kaçırmamak bence hoş, değil mi yağmur ?

Çok haklısın Sema,

Bu da engelli olmanın artıları sanırım .

Biz yitirdiğimiz yada hiçbir zaman sahip olamadığımız değerlerin öyle bir farkındalığı içindeyiz ki, o ayrıntıların önemini bizden iyi kim bilebilir.

bunu bir sanatçı yaklaşımı olarak değerlendiriyorum.

sanatçılar da o sıradanlığın arasındaki ayrıntılarda gizli olan "şeyi" görmez mi zaten.

herkes bir bahçede hızlı hızlı gezerken; sanatçı bir yaprağın üzernden süzülen damlacığı görmez mi. yada bir böceğin kanatlarındaki rengarenk dokuyu. bazen onun fotoğrafını çeker, bazen resmini yapar, onu şiirle anlatır, ya da hikayesinin bir yerine sıkıştırarak o bizim farkına varamadığımız güzellikleri bizlerle bir şekilde paylaşır. aslında yaşamın içinde o ayrıntılar her zaman vardır ama hissedebilenler için...

mutluluk olsun

dogru oya hanım insan o zamanlarda yerinden kalkıp ark dostlaraına eslik etmek istiyor veya kız arkadası ile dans etmek istiyor ama olmuyor icimizde bir burukluk kalıyor gidiyor içimize atıyoruz egleniyor gibi yapıyoruz keske herkes mutlulugu bulsa vede o engelleri kendince aşsa ne guzel olur mutluluklar........