Merhaba, adım ASLI, kastamonu da yaşıyorum. siteye yeni üye oldum ve ben de hiç unutmadığım o anı sizlerle paylaşmak istedim
1985 yılıydı. yaklaşık 3,5 yaşımdaydım. İstanbul'da halamların evindeydik. annemler kahvaltı hazırlıyorlardı, ben benden yaşça büyük olan halamın oğluyla oyun oynuyordum. beni kucağına aldı ve döndürmeye başladı. ben hem gülüyor hem de beni indir diye bağırıyorudum. beni yavaşça yere bıraktı. yanlız başım dönüp düşmiyim diye elimden tutuyordu. fakat ben yere bastığımanda sol bacağımda büyük bir acı hissettim, ama çocukluk işte, ne olduğunu anlayamadım.
fakat ailemin konuşmaları şöyleydi: annem ağlıyordu, halam ''üzülme kırık filan olsa şişerdi'' diyordu. ama sonunda benim ağlamama dayanamadılar ve eve kırıkçı çağırdılar. bilmiyorum belki cahillik, belki umursamazlık sebebiyle doktora götürmeden. direk kırıkçı çağırmayı uygun gördü halam. kırıkçı geldi ve bacağımı tutum sert bir şekilde çekti. o an bacağımın koptuğunu hissettim ve aşırı dercede şişme olmuştu...
kırkçı gittikten sonra durumum daha kötü oldu ve akşama doğru beni babannemin hastabakıcı olarak çalıştığı çapa tıp fakültesine götürdüler. orada bacağımın kırıldığını ve cam kemik hastası olduğumu öğrendim.
o zamanlar nasıl bir hastalık olduğunu kestirememiştim. bacağımı matkap gibi bişiyle delip askıya astılar ve tam hatırlamıyorum ama sanırım 2-3 hafta hastanede kaldım... daha sonra kırıklar devam etti. her doktora gittiğimizde çıkışta annem ağlardı. sorduğumda ise moralinin bozuk olduğunu söylerdi, bişiy yok derdi. fakat birkaç yıl sonra doktorların anneme benim ergenlik çağıma girdiğimde ölücemi söylediğini öğrendim.
şu an 26 yaşımdayım ve Allah'ıma binlerce şükürler olsun ki iyiyim. 14 yaşımdan beri kırıklarım olmuyo ve şimdilerde koltuk değnekleriyle yürümeye başladım ve inanıyorum ki Allah'ın izniyle değnekleri de bırakıcam
1985 yılıydı. yaklaşık 3,5 yaşımdaydım. İstanbul'da halamların evindeydik. annemler kahvaltı hazırlıyorlardı, ben benden yaşça büyük olan halamın oğluyla oyun oynuyordum. beni kucağına aldı ve döndürmeye başladı. ben hem gülüyor hem de beni indir diye bağırıyorudum. beni yavaşça yere bıraktı. yanlız başım dönüp düşmiyim diye elimden tutuyordu. fakat ben yere bastığımanda sol bacağımda büyük bir acı hissettim, ama çocukluk işte, ne olduğunu anlayamadım.
fakat ailemin konuşmaları şöyleydi: annem ağlıyordu, halam ''üzülme kırık filan olsa şişerdi'' diyordu. ama sonunda benim ağlamama dayanamadılar ve eve kırıkçı çağırdılar. bilmiyorum belki cahillik, belki umursamazlık sebebiyle doktora götürmeden. direk kırıkçı çağırmayı uygun gördü halam. kırıkçı geldi ve bacağımı tutum sert bir şekilde çekti. o an bacağımın koptuğunu hissettim ve aşırı dercede şişme olmuştu...
kırkçı gittikten sonra durumum daha kötü oldu ve akşama doğru beni babannemin hastabakıcı olarak çalıştığı çapa tıp fakültesine götürdüler. orada bacağımın kırıldığını ve cam kemik hastası olduğumu öğrendim.
o zamanlar nasıl bir hastalık olduğunu kestirememiştim. bacağımı matkap gibi bişiyle delip askıya astılar ve tam hatırlamıyorum ama sanırım 2-3 hafta hastanede kaldım... daha sonra kırıklar devam etti. her doktora gittiğimizde çıkışta annem ağlardı. sorduğumda ise moralinin bozuk olduğunu söylerdi, bişiy yok derdi. fakat birkaç yıl sonra doktorların anneme benim ergenlik çağıma girdiğimde ölücemi söylediğini öğrendim.
şu an 26 yaşımdayım ve Allah'ıma binlerce şükürler olsun ki iyiyim. 14 yaşımdan beri kırıklarım olmuyo ve şimdilerde koltuk değnekleriyle yürümeye başladım ve inanıyorum ki Allah'ın izniyle değnekleri de bırakıcam
