[burçin81] Kalemimden dökülenler

susmak... içinde haykıran sessiz çığlıklara rağmen susmak. Belki de hayata verilecek en güzel cevaptır. Gerekli olan belki.de yüreğinde dağlanan acıları nasır tutmuş acıları susmak denilen o sesiz perdeyle örtüp etrafa güneş gibi doğmak, yarına içinde derin sessizlerle yüreğine acının en acı yerinden saplanan acılarla kahrolup çığlık çığlığa bağıran yüreğini susturmak ve hayata senden korkmuyorum gülücükleri savurmak.. Bazen acıları yenmek için bazen karşıya en güzel verilecek cevap için susarız yada bazen nedenini biz bile bilmeyiz yürektendir gelen sessizlik kalbi saran kalbi kavuran...Evet susuyorum hayata kendimce bir rest çekip kendimce cevap veriyorum ve susuyorum biliyorum kısa sürecek bu suskunluğum hayata yeniden döneceğim ama o en kısa belki ama en acı suskunluk olacak, yürek yakan yüreği dağlayan belki de hayatımdaki sonbaharlardan biri hazan mevsimi gibi. Sonbaharlarda hep sessizdir ama sonbahar olmasaydı ilkbaharın kıymetini nerden bilirdik dökülen yapraklar olmasaydı yeni açmış tomurcukların güzelliğini nasıl anlardık. Şuan mevsimlerden susmaktayım dökülen yapraklarımla ilkbaharı bekliyorum yeniden açmak yeniden doğmak için. Belki beni bir el kurtaracak bu mevsimden belki de öyle biri yok ki dediğim bir insan, belki de yine düşe düşe kalkmayı öğrendiğim hayata yine tek merhaba diyeceğim ama şu bir gerçek ki susma mevsimi de geçecek susmakla verdiğim cevap sona erecek ve susmama sebep olan şeyleri çevremde yine susmakla kovarak döneceğim ilk baharıma...........

Bugün yine taşlara takılıp düştü ruhum kalbim çok acıdı. Bir ıslaklık hissettim baktığımda kalbim kanıyordu. Belki tek bir sebepti beklide binlerce sebep vardı kanamasına ama bu seferki düşüş fena acıtmıştı canımı büyük yaralar açmıştı kalbimde. Kanamasını bile zor durdurabilmiştim. Bir an gidiyorum, çıkıyorum o sonsuz yolculuğa dedim kendi kendime… Ama hayır bu ben değildim. Bu yürek kaç defa düştü ne zorluklarla baş etti yılmamalıydı. Düştüğü gibi kalkmayı da becerebilmeliydi. Daha yapacak çok şey vardı. En azından minik yüreklerini görmeden nasıl dururdu. Yenilmek için tek bir neden var ise kalkmak için binlerce neden vardı. Kafamı kaldırdığımda binlerce sebep gördüm kalkmak için. Kalbimin kanayışına ruhumun yaralanışına bakmadan kalkmalıydım. Bu yol o kadar uzundu ki eğer şimdi pes edersim daha yolun başında pes edersem sonunun daha kötü olacağını biliyordum. Mantığım kalbimi ikna etti ve bu taşlı yolda ne kadar düşersem düşeyim kalkmaya ve şükredip yola devam etmeye söz verdim. İşte ben yeniden geri geldim…………

Susmak Bazen Çok Şeyi Anlatır Ama Sadece Anlayana . .

Düşe kalka yansada canın bu hayat denen taşlı yolda sen yinede sakın yılma kalkmaya yürümeye devam et elbet bir gün bitecek o yolun taşları . .

İçim içime sığmıyor ne yapmalıyım nereye başoltmalıyım içimi.
Vatan uğruruna şehit dişümek ne yüce bir görevdir kelimeler kifayetsiz kalır kalemler yazmaz olur. Şehidim senrahat uyu arkanda bu vatana sahip çıkacak bu vatanı kem gözlere hain ellere bırakmayacak bir çok vatan sever evlat var. Senin annem bu ülkenin annesi senin yavrum bu ülkenin yavrusu sakın gözün arkada kalmasın. Kanın yerde kalmaz yedirmeyiz bu vatanı o çakallara.İnanın arkadaşlar yazdığım o kadar yazım var ve burda bir çocunu sizlerle paylaşmak istiyordum fakat şu bir haftadır yaşadığımz olaylar buraya bu şekilde içimi dökmeme neden oldu. kusuruma bakmayın klavyemden dökülenleri buraya yazdım ne bir edebi yön ne bir düzen var ama bilmiyorum ya tutamıyorum kendimi duramıyorum yerimde bu vatanı bölmek isteyen herkesin Allah belasini versin

Kalabalıklar arasında sen yalnız kaldın mı hiç? Ruhun isyan etimi bu yalnızlığa. Dertler deryasında derdine merhem sürecek bir tek insan bile bulamamak nedir bilir misin sen? Gölgen gibidir yalnızlık. Her zaman birileri gelir hayatına gelir ama gitmek için gelmişten vefa beklenmez ki! Yalnızlık kor olmuştur yüreğinde, cellat gibi bekler bir köşede seni.Yalnızlığın yüreğini tüketip canını almaya can atar bu cellat. Hep beklemek bir umut gelecek olanı. Yoksun ama yoksun baharı getirecek sen gizlenmişsin bir yerlere. Sensizlik içinde bir kuş gibi çaresizce çırpınan bu yürek yalnızlıkla yürümekte bu yolda. Yürek özlemekte ama kimi neyi? Sadece hayalını kurduğu bir gün geleceğine inandığı seni özlemekte, yollarını gözlemekte, şimdi yoksun yürek pare pare. Her gün bir karabasan. Taşlarla dolu bu yolda yarına umutları hiç yitirmeden yürüyorum işte yalnızlıkla. Sözlerim, cümlelerim hep sana, hep seni yazmakta. Ben yine onca kalabalığın arasında yalnız kalmayı başardım bugün……………………………………….