Selam arkadaşlar, nerden başlayacağımı bilmiyorum. herkese burdan selamlar. yeni üye oldum ve bir çok arkadaşın hikayesini okudum. hepsine büyük geçmişler olsun diyorum. ben de sizlere kaza günü ve sonrasını anlatmak istiyorum...
ben bir fabrikada vardiye şefi idim. normal çalışıyordum arızalı makineyi tamir ederken işçilerden bir tanesi yanlışlıkla bana selam vermeye çalışırken eli start düğmesine deyince, enjeksiyon aniden çalıştı. ben sesi duymamla elimi çekmem bir oldu. ama 1 hafta sonra sag elimden 4 parmak kabettim ve baş parmakta hafif bir sakatlık, yani tam işlevini yapamadıgını gördüm. ve o anda dünya başıma yıkıldı.
1 sene kendime gelemedim toparlanmam biraz uzun sürdü. hayattan bıktım. insanlardan soğumuştum, ama evde özenle düzenlediğim alet çantamı arkadaşlarıma dagıttım. yanlız alet çantamda yok yoktu. yani baktım ne yaparsam kendime yapıyorum. sadece kendime zarar vermekle kalmayıp çevremdeki insanların kalplerini kırıyordum. toplumdanda uzaklaşmıştım ki birden kendim bir karar aldım o anda, hayatla barışmak...
çok şükür allaha şimdi çok rahatım, huzurluyum. o günleri hatırlayınca biraz kendime sitem ediyorum.. yaa unutmadan herşey güzel hoşta insanların bir özürlü gördükleri zaman onlara acıyarak üzülerek yani vah vah vah der gibi bakışlar beni rahatsız ediyor. lafım şu ki, türk toplumu daha özürlüleri tanımıyor, tanımak istemiyor.
herkese selamlar
ben bir fabrikada vardiye şefi idim. normal çalışıyordum arızalı makineyi tamir ederken işçilerden bir tanesi yanlışlıkla bana selam vermeye çalışırken eli start düğmesine deyince, enjeksiyon aniden çalıştı. ben sesi duymamla elimi çekmem bir oldu. ama 1 hafta sonra sag elimden 4 parmak kabettim ve baş parmakta hafif bir sakatlık, yani tam işlevini yapamadıgını gördüm. ve o anda dünya başıma yıkıldı.
1 sene kendime gelemedim toparlanmam biraz uzun sürdü. hayattan bıktım. insanlardan soğumuştum, ama evde özenle düzenlediğim alet çantamı arkadaşlarıma dagıttım. yanlız alet çantamda yok yoktu. yani baktım ne yaparsam kendime yapıyorum. sadece kendime zarar vermekle kalmayıp çevremdeki insanların kalplerini kırıyordum. toplumdanda uzaklaşmıştım ki birden kendim bir karar aldım o anda, hayatla barışmak...
çok şükür allaha şimdi çok rahatım, huzurluyum. o günleri hatırlayınca biraz kendime sitem ediyorum.. yaa unutmadan herşey güzel hoşta insanların bir özürlü gördükleri zaman onlara acıyarak üzülerek yani vah vah vah der gibi bakışlar beni rahatsız ediyor. lafım şu ki, türk toplumu daha özürlüleri tanımıyor, tanımak istemiyor.
herkese selamlar
