Bir engelliyle yaşamak mı zor, yoksa bir engelle yaşamak mı?

Kimimize göre göreceli bir konu bu belki ve sonuçta tartışmaya gerek olduğunu sanıyorum. Engelli insanın hayatında kendisine belki de en çok sorduğu/sorması gerektiği sorulardan biri bence. Kısacası;

1-Sizce hangisi daha zor?
2-Bu soruya verilecek cevap engellinin engellilik oranıyla doğru orantılı mıdır?
3-Hangi durumlarda bakış açısı değişebilir?
4-Engelliyle birebir muhatap olanların hiyerarşik sıralaması nasıl olmalı sizce?( Önce aile mi-anne, baba; yoksa eş ve çocuklar mı veya diperleri...?)
5-Toplumun bu konuya bakış açısı nedir sizce? Engelli çocuğu, eşi veya kardeşi olmayanların bu konuda neler dişünüyor olabileceği noktasında bir fikriniz var mı?

Ve daha aklıma gelmeyen belki de bir sürü soru vardır bu konuyla ilintili olarak. Sizlerin takdirine bırakıyorum.

OOyyyy oy...Herşey ne kadar da zor görünüyor :roll:

Engellinin engel oranına bağlı değil elbette. bence bu tamamen aile bağlarının gücüne bağlı. Aile bireyleri ,ki bu anne-baba olur, eş ve çocuklar olur, ne kadar birbirine bağlı ve birbirini seven bireylerse, engelli, böyle bir aile içinde kendini, engellilik derecesi ne olursa olsun engelli hissetmeyecektir bana kalırsa.

Bunun pozitif ve negatif örneklerini çok yakınımda gördüm.

Pozitif örneğini kendi aile ortamımda gördüm. Engelli olduğumu hiç hissetmedim ailemle olduğumda. ayağım her takıldığımda yanımdaydılar...

negatif örneklerini Nişanlımda gördüm. bağları kopuk bir ailede küçücük bir engelin bile o kişiye ne kadar ağır geldiğini gördüm.

Engelliyle birebir muhatap olanların hiyerarşik sıralaması nasıl olmalı sizce?
demişsin...

Sıralaması olabilir mi böyle bir şeyin...

Sevgi dolu kalbe sahip insanların arasında olmak herşeyin üstesinden gelebilir düşüncesindeyim...

Neden olmasın dilemma. Senin sıkıntılarına herkes aynı oranda mı göğüs geremiyordur herhalde. Yazında da belirttiğin gibi önce ailen geliyor bu hiyerarşik sıralamada. Herkesin kendine göre böyle bir sıralaması olabilir. Çoğunun da ailesi- anne,baba, kardeş- ilk sıradadır herhalde.

Haklısın ama şu var.

Bu saydıklarının hepsi zamanı geldiğinde ailen, birinci dereceden akraban oluverir.Bahsettiğimiz şey aynı. Anne bana kardeş doğumundan evlenene kadar yakının ailendir. evlendikten sonrada eşin ve çocuğun bunların arasına katılır ve hersi birlikte birinci dereceden akraba statüsüne girer.

ama Anne var, anne var...Eş var, eş var. Bunların tartışması bu başlık altında konuşulur mu, konuşulura konu ne kadar karışık bir hal alır bilemem.

görüşmek üzere

Öncelikle saygı olmalı ve arkasından sevgi gelir.Engelli veya engellerle yaşamak kişinin karekteri ile orantılıdır.Boşlukları zihnimizde de doldurabiliriz............

_ercan_' Alıntı:

Yaa arkadaşlar nedir bu korku.?
Yok engelliyle yaşanırmı,yok bir engelle yaşanırmı.?napalım peki hepimiz kafamıza sıkıp gidelim yaşamayalım.
Yüreğiyle bakan insan engel tanımaz.!!!
Yüreğiyle seven insan engelliymiş,öyleymiş,böyleymiş demez.!!!
Yüreği olmayan insan engeli bahane eder sevmezzz
Yüreği olmayan insan engelini bahane eder hayatını yaşamaz ve her türlü dünya nimetinden mahrum yaşar.!!!
Öyleleriylede ben ve benim gibi düşünen engellilerin işi olmaz.!!!

Genişletmek için tıkla ...

Bu konunun korkuyla ne alakası var? Sadece bu konuda arkadaşların görüşleri nedir, ne düşünüyorlar amaç o. Sen engelli olduğun için hiç mi zorlanmıyorsun hayatında? Seninle birlikte yaşayan ailen, akrabaların, eşin,dostun vs.'nin senin engelli olmanla ilgili yaşadıkları sıkıntılar neler ve en önmelisi sen mi daha çok zorlanıyorsun yoksa onlar mı bu engelle yaşamaktan? Bunların tartışılması içindi bu konu ve hayata karşı bir bıkkınlık, ezilmişlik hissi için değil. Engelliliğiyle hayatı kendisine yaşanmaz hale getirme kaygısı da yok bu yazıda. Amaç ne düşünüyoruzu tartışmaktı bu başlıkta.Hayata hep pembe gözlüklerle bakılmıyor ne yazık ki ve hayat bizler için o kadar da kolay değil. Sen olaya popülist yaklaşıyorsun. Neymiş yüreğiyle seven engel tanımazmış, yüreğiyle bakan engelliymiş öyleymiş böyleymiş demezmiş, yüreği olmayan engeli bahane edermiş falan filan...Bence sen bunları ayrı bir başlık altında, mesela "Engellilikte Popülist Yaklaşımlar" gibi bir başlıkta alt alta diz de seni pohpohlayan birkaç kişi daha çıkar belki. Tartışmanın da bir adabı var, ne o öyle; böyle düşünenlerle benim işim olmaz gibisinden saçmalıklar!!! Git ne düşünüyorsan düşün kardeşim, ama tartışma konuları üstünden şov yapıp kendine prim yapmaya çalışma, komik oluyor.Hem benim öyle düşündüğümü nerden çıkardın bak onu hiç anlamadım! Veya lafın bana değilse bu başlık altında hangi akla hizmetle ve kimi muhatap aldın, ya da o sonuca nerden vardın, anlayamadım doğrusu.

Görüşmek üzere...

Eski üye olmandan bana ne kardeş? Bunun ne getirisi var, yani eski üye olunca ayrıcalıklı mı oluyor, dolayısıyla alakasız konulara balıklama dalma ve konu dışı şeyler yazma hakkının yanısıra yazdıkları tartışılmaz derecede bağlayıcı anlamına mı geliyor? Yazdıklarım sana "bana ne senin saçmalıklarından" dedirtecek derecede saçma geliyorsa bunlara cevap verme saçmalığında bulunma o halde. Ben de diyorum ki yazdıkların konunun içeriğine uymuyor, nereye ne yazman gerektiğini öğrenememişsin maalesef, eski(!) ve de çook mesaj (!) sahibi olduğun halde-mesajlarımın az göründüğüne bakma demişsin ya-

Bizi dışlayan engelsizlerse senin sorunun başka bir başlık açma lütfunda bulunursun, konuyu orda tartışırız. Engelli olduğu için herkes bedel ödüyor elbette. Sana söylemeyeceğim de kime söyleyeceğim hayata tospembe bakış açısının ne ifade ettiğini, ben de senin gibi engelliyim.

İyi ki söyledin, adam gibi karşılık vermek buymuş demek! Ama önce adam olmak gerektiğini unutmuşsun! Hatırlat da başlık açacağım zaman sana bi danışayım.

Adamlık konusunu sen açtın güzel kardeşim. Şunu da unutma ikide bir kendinden bahsediyorsun ama sen de beni yeterince tanımıyorsun, senin eco adıyla daha öncesinden de üye olduğunu bilcek kadar tanıyorum bu siteyi ve sitenin neye hizmet ettiğini, git istediğin yere istediğin şeyi yaz! Ben seni değil sen beni anlayamamışsın maalesef. Ayrıca benim de kimseyle polemiğe girmişliğim veya boş yere polemik yaratma hevesim yok. Karşı olduğum tek şey başlığa yaptığın yorumdan ziyade sanki neden böyle bir başlık koyuyorsun, ne anlamı var gibisinden sorgulayıcılık taslaman. İlk yazdığına dikkatlice okursan sen de anlarsın böyle birşey ima ettiğini.

Benim açtığım konuya bişey yazma diye bir anlam çıkardıysan benim yazdıklarımdan , pes doğrusu , söyleyecek lafım yok!

Şunu da belirteyim güzel kardeşim, sana ancak senin kullandığın üslupta cevap verdim, hakaret içeren bişey kullanmadım.Ne yazdığımı görüyorum merak etme sen!

Bak ercan sen istemesen de bunlar var ve sen korku dersin ben hayatın bir parçası derim ama hepimizin sorunu olan bu olgunun tartışılıyor olması korkularımızn ortadan kaldırılması veya azaltılmasına yönelik değildi, en azından benim amacım o değildi. Onlar başka platformda da tartışılır, konu buralara kadar geldiyse kasıtlı olmadığına inanıyorum, kendi açımdan ve de senin açından da eminim ki öyledir. Ama sırf benim verdiğim tepki buna sebep olmadı, bunu sen tetikledin maalesef, bunu sen de kabul et! Ben ısrarla şunu diyorum ki senin verdiğin ilk tepkin konunun -benim açımdan- dışındaydı, belki sen bi yerde bağlantı kurmaya çalıştın ama hak vermelisin ki benim bahsettiğim şey bambaşkaydı. Sadece biz engelliler bu konuda ne düşünüyoru tartışmak istedim, sen olayı engelsizlere getirdin.

Seni kastederek ve "kendini ıspatlamaya çalışıyor" düşüncesinden hareketle kendimi de ıspatlamaya çalşmıyorum, aklında böyle bir şüphe kalmasın. Yazdıklarımı net bi şekilde görüyorum çünkü tekrar söylüyorum senin üslubundan farklı bir üslup kullanmadım.

Neyse bu konuyu kapatalım kardeş, hayatta başarılar dilerim sana....

Doğru olan zoru başarmaktır. Hayatımızın çeşitli evrelerinde zor sorularla karşılaşmışızdır. Sorular çözümlenmeye başlandığında zorluk seviyesi bizim için artık kolay olma yoluna girer. Bir engelliyle yaşamak ya da engelle yaşamak, İki durumda aynı statüdedir. Gülü öyle sevmelisin ki sorduklarında dikeni yok diyebilmelisin. Dikenlerimizin yaşadığımız insanlara battığını hissetmediğimiz ve onlarında hissetmediği sürece sorun yoktur. Önce dikenimizi kendimize batırmalıyız. Hissediyor muyuz yoksa hissetmiyor muyuz?

engelliyle yaşamak ...

slm arkadaşım çok güzel bir konuya değinmişsin öncelikle aile önemli ilk adımda sonra sosyal hayata atılımında okul hayatı ( arkadaşları , öğretmenler ,vs ) ve diğerleri..
işte sorun burda başlar etrafa adapte olmak öncelikle hastalığını, kabullenmek, hayatı sevmek..
en önemlisi bu bence yaşamayı sevmek ve zevk almak .
ben bunu başardım şükür ailemin ve doktorlarımın sayesinde .
inan ilkokula başlayana kadar engelli olduğumun farkında değildim, bunu ilkokulda öğrendim.ortaokul dönemindede sosyal çevre ve arkadaşlarım sayesinde başardım.
daha çok şeyler yazmak isterim ama işteyim ilk aklıma gelenler ama en önemliside bir şeyi isteyip o hedefe doğru ağır ağır gitmek.
şükür ben bunu başardım ama daha önümüzde ne olaylar varki insan nelerle mücadele ediyor anlatamam ben bunu yaşadım.
neyse işim çıktı çıkmam lazım müsait olduğum zaman ilaveler yaparım.
hoşcakalın

bu konuda her ıkı tarafda sagduyulu fazla talepkar olmazsa problem yok gıbı gozuksede her ıkı tarfında sabırlı olması onemlı
sevdıklerımız aılemız ıcın ısıtme sorunu bıle epey sabır ıstıyor dısarıda ıse menfaatı olmayan pek laf anlatmaya yaklasmıyor bu durumda en ıyı nasıl bas etmek lazım onun caresını aramak alternatıfler uretmek bence bır ıstme sorunu yasıyan olarak

Re: [Soru] Bir engelliyle yaşamak mı zor, yoksa bir engelle yaşamak mı?

Aslında ikisi de zor ,yaşayan bilir denir ya işte öyle bir şey..
Ama seçim yapmak gerekirse bir engelle yaşamak daha zor diyebilirim.
Çünkü birinde engel sizde, diğerinde ise beraber yaşadığınız kişide.

Engelli kimseyle birinci derecede aileleri muhatap olur , eğer evliyse eşi ve çocukları bu sıralamada ilk sırayı alır çünkü eş hayatı beraber paylaştığı kişi olmuştur artık.çocuğu ise onun bir parçasıdır onun....
Toplumun diğer kesimlerini bu sıralamaya almak istemem çünkü diğer insanların bir engelliye anlayış göstermekten başka yapabilecekleri bir şey yoktur...
Engelli yakını olmayanların bu konu hakkında düşünüp kafa yorduklarını sanmıyorum.Ama engelli ailelerine destek vermeleri , anlayışlı olmaları dışında ellerinden gelen bir şeyin olmadığını düşünüyorum..

maalesef bir engelliyle yaşamak daha zor. bizler kendimizi kabulenip yaşamaya devam ediyoruz ama ailemiz bundan her zaman etkileniyor kabullense kabullenmese de..

bence

arada hiç bitmeyen bi sevgi varsa engelliyle yaşamak vazgeçilemez bir duygu olur dolayısıyla engelli olanda engelini kabullenir yaşama sevinci artar ve onun içinde yaşam kolay olur herşeyin başı sevgi ve iyi niyet.