Bir engellinin hayatı…

Bir engellinin hayatı…
Ben görme engelli olan arkadaşlarla birçok mücadele içerisinde bulundum. Hiç görmeyen insanlarda genel olarak gördüğüm bir şey vardı. Hemen, hemen hepsi hayata çok bağlı, çok neşeli ve hayat dolu insanlardır.

Bir gün dernekte bulunduğum sıralarda bir bayan yanında gözleri tamamen görmeyen biriyle geldi. Oturdu tanıştık yanında ki oğluymuş bize durumunu anlattı. Biz de dedik tabi gelsin buraya bütün arkadaşlar yardımcı olurlar dedik. Bizim ilgili davranmamızdan oldukça memnun oldu.

O arkadaşta bir şey çok dikkatimi çekmişti. Hep sessizce duruyor, insanlarla adeta konuşmaya eriniyor, yani hayattan kendisini oldukça soyutlamış, neredeyse yaşamak zorunda olduğu için yaşıyormuş gibi birisi olarak gördüm.

Annesi gittikten sonra ben biraz konuştum. Fakat kendisini o kadar şartlandırmış ki, hayata bağlamak adına, ondan hiçbir tepki alamadım. Fakat ben onun o halinden fazlasıyla etkilenmiştim. Kendi kendime, bir insan hayattan bu kadar kopamaz dedim. O gün öyle geçtikten sonra yaklaşık olarak 15 gün beklememe rağmen bizim yanımıza hiç gelmedi. Evlerine telefon açtım, annesi çıktı telefona ve benim bütün ısrarlarıma rağmen gelmek istemiyor dedi. Ben ise çok etkilendiğim bu durum karşısında, kalmış olduğum çaresizliğime çok şaşırmıştım.

Ertesi gün evlerine gittim. Annesi beni o kadar ilgiyle karşıladı ki, sevinci adeta gözlerinden okunuyordu. İçeriye girdim. Ben dedim, direk olarak yanına gidelim. Yanına vardık. O kadar soğuk, o kadar istemez bir şekilde, sadece verdiğim selamı aldı. Yani bir hoş geldiniz bile demedi. Benim içinde hiçbir önemi yoktu. Ben onu anlıyordum. Biraz konuştuktan sonra bana karşı biraz ilgili davrandığını hissetim. Annesinden rica ettim. Yalnız görüşmek için, annesi de tama dedi ve dışarı çıktı. O gün ben hayatımın en duygulu konuşmasını yapmıştım. Ben konuştuktan sonra, karşımdaki insanın bana karşı ilgisi, o kadar iyi, o kadar güzeldi ki, sanki beni karşılarken bir hoş geldin bile demeyen o değildi. Fakat arkadaşların yanına gelmemekte hala ısrar ediyordu.

Bir gün arkadaşlardan birkaç tanesini aldım ve evlerine gittim. Onlarla da tanışmasını sağladım. Gerçekten o kişinin hayata yavaş, yavaş bağlandığını görmek dünyada ki, en büyük mutluluklardan bir tanesidir sanırım. Sonunda arkadaşımızı toplum içine girmesini sağlayabildik. Daha sonrada birçok işleri yapabileceğinin ve başarabileceğinin farkına vardı. Arkadaşımızın sonunda eski halinden eser kalmamıştı. Hayata küsen, insanlardan kendisini soyutlayan, kimseyle görüşmek itemeyen ve kendisini hiçbir işe yaramaz diye nitelendiren kişi gitmişti. Yerine bambaşka birisi gelmişti.

Bu arkadaşımız o sıralarda yapılan özürlü memur alımı sınavını kazanarak, bir okulda memur olarak göreve başladı. Göreve başlama yazısını aldım. Beraber görev yapacağı okula gittik. Okul müdürü aynen şunları söyledi. Ben tamamen görmeyen bir insana ne iş yaptıracağım. Neden böyle insanlar gönderirler ki dedi. Orada okul müdürünün karşında ki, ikna edici ve duygu dolu konuşması gerçek bir mücadele örneği olarak hafızamda hala durmaktadır. Okul müdürü ise arkadaşımın o konuşması karşısında hiç bir şey diyemedi. Yapacağı işleri söyle ve okulun santralinde çalıştırılmasına karar verildi.

Benim için ise çok, iyi ve mükemmel bir arkadaş kazanmanın ve o arkadaşımı hayata bağlamanın, vermiş olduğu mutluluk gerçekten kelimeleri kifayetsiz bırakmıştı. Aynı zamanda ailesinin bizler için etmiş olduğu dua da benim için hayatta almış olduğum en anlamlı dua olmuştur.

İnşallah rabbim bütün engelli olan arkadaşları da, en güzel şekilde hayata bağlayarak en güzel mutlulukları nasip eder…

Eshat,paylaşımın için teşekkürler,yazılarını beğenerek okuyorum,samimi ve içten çok güzel yazıyorsun,bu yazının sonundaki samimi ve içten dileklerine,dualarına ben de katılıyorum,amin inşallah!...

cok güzeldi eshat etklenmemek elde deil

Teşekkür ederim arkadaşım. Bir engelli arkadaşımızı, bir insanı hayata bağlamak adına birşeyler yapabilmek mutlulukların en güzeli, en değerlisidir.

Bu yazmış olduğum yazımı hayatı geçen arkadaşıma da gönderdim. Beni aradı ve çok ama çıok duygulandığını, hayatın kıymetini gerçekten bilmek gerektiğini söyledi. Teşekkür ett.

İnanın o telefona o kadar duygulandım ki; anlatamam. Bu arkadaşımın şimdi bu hale gelmesi gerçekten yaşama bağlanmak adına, yaşam sevinci adına çok güzeldir.

Merhaba bir insanı hayata bağlama çabanız,bunu başarmanız ve bundan mutluluk duymanız insani insana yakışır bir erdem ayrıca bir insanın mutluluğundan mutlu olmanız her insanın hissedebileceği bir duygu değil ,günümüzde egoizimle yaşayan insanlaın sayısı malesef çoğalmakta, sizi bu duygu ve davranışınızdan dolayı tebrik ederim,teşekkürler... Eshat bey, mutluluk ve güzelliklerin sizinle olması dolayısıyla sayenizde çevrenize yansıması dileğiyle.Sevgiler...

Değerli arkadaşım; Herşeyden evvel hakkımdaki güzel düşünce ve temennilerinizden dolayı sonsuz Teşekkürlerimi sunuyorum.

İnsanları yaşamak bağlamak adına bir şeyler yapmak, herkes için mutluluk verici olmalıdır. Çünkü bu gün bizler, hayata birilerini bağlmak için, bir çaba içerisinde olmalıyızki; insanlara örnek olabilelim. Belki de yarın bizim en sevdiklerimiz yaşama bağlı olmak için bir destek arayacaklardır.

Egozimle yaşayan insanların sayılarının fazla olması bizim insanlarımızın neme lazım demelerinde ve duyarsız tutumundandır diye düşünüyorum.

Aynı mutlulukları sizinde bütün sevdiklerinizle yaşamanız temennisiyle...

Hayatımızda azimle yaşadığımız zaman her konuda başarılı olabiliriz. Toplumdan uzaklaşmanın insanlardan kendimizi soyutlamanın hiçbir faydası yoktur.

Belki engelimizden dolayı insanların bizlere karşı tutumlarında farklılık olabilir. Bunun aslında bizi etkilemesi için, bizi toplumdan uzaklaştırması için kendimizi dirayetli bir şekilde motive ederek bu tip konularla kendimizi üzmenin ve yormanın ne bize nede sevdiklerimize hiçbir faydası olmaz. İşte bunun için bende bu hayatı yaşıyorum, benimde mutlu olmaya hakkım var diyerek hayata tutunmak gerekir. Zira bizlerde bu toplumun birer parçasıyız diyerek bu hayatta bizde varız diyebilmeliyiz.

Bunun yanında her şeyi toplumdan beklememek gerekir. Toplumun bizi anlamasını beklemek yerine bizim kendimizi topluma anlatmamız sizce de daha yerinde olmaz mı? Bir engelli de olsak toplumun bizi kabullenmesini sağlamak adına fevkalade çalışmalar yapılabilir. İşte toplumumuzun önyargısını ortadan kaldırmak için biz engellilere de çeşitli görev ve sorumluluklar düşmektedir. Bizimde kendimize düşen bu görevleri yerine getirerek toplumumuzla güzel bir şekilde birbirimiz anlayarak yaşamak çok yerinde ve anlamlı olur.

insanları yaşama bağlamak adına bir şeyler yapmak, herkes için mutluluk verici olmalıdır .. çünkü bu gün bizler, hayata birilerini bağlamak için, bir çaba içerisinde olmalıyız ki; insanlara örnek olabilelim .. belki de yarın biz ve bizim en sevdiklerimiz yaşama bağlı olmak için bir destek arayacağızdır-arayacaklardır ...... katılıyorum arkadaşım .. güzel ve doğru yaklaşımından dolayı seni tebrik ederim ..

Yorum yazan herkese katılıyorum,
siz en büyük hediyeyi vermişsiniz arkadaşınıza ve ailesine.
Mutluluk ve hayata tutunmak, herkesin herşey gönlüne göre olsun,
sizinde bu güzel emeklerinizin karşılığını hayallerinizin gerçek olması olarak almanız temennisiyle...

Hem vertigo, hem de Ezgisural, İkinizin de içten, samimi ve yürekten temennilerinden dolaya sizlere teşekkür ediyorum. Umarım o güzel ve içten temennileriniz aynı şekilde sizin hayatınızda da gerçek olur.

Burada biz engellilerin toplum gözünde ki yerinin tamamen önyargılı olarak yer alması, bizim birçok engelli olan arkadaşlarımızın maalesef bu durumlara düşmesine sebep oluyor. Elbette ki; bu durum karşısında atıl kalmak olamaz. Mümkün olduğu kadarıyla toplumdan kendisini uzaklaştırmış engelli insanlara karşı, bizim duyarlılık göstererek, belki bir insanın hayatını değiştirebiliriz. Sadece benlik duygusuyla hareket etmek yerine, biz demesini bilmeliyiz.

Belki biz hayatta birçok şeyleri aşmış olabiliriz. Zira unutmamak gerekir ki; hala birçok engelli bu sorunlarla karşı karşıya ve aşma çabası içerisindedir. Bizlerinde bu insanlara ufacıkta olsun bir katkı sağlayarak, umut ışığı olabilmemiz çok yerinde bir davranış olacaktır.

Ben diyorum ki; kendi sorunlarını kısmen aşmış, hayata bağlı her engelli, hayattan kopmuş olan bir engelliye ulaşsa, ona bir nebze yardımcı olabilse, inanın bu sorunların birçok kısmı zaten kendiliğinden bitecektir.

Engelimizin bize engel olmaması dileklerimle…

Bende bişiler eklemek isterim o halde ben sağ ayapında %50 güç kaybı ve birazcuk kıslık sorunu yaşayan ama sabahları son 2 gündür sabahın 6 sında kalkan sonra yataktan kalksam mı kalkmasammı diye bi saat düşünen sonra bi şekilde kahvaltıya yetişen daha sonra işine koşan biriyimdir hayatı seviyorum hayatta beni seviyorum eminim sevmezsede sevmesin ben hayatı platonikte severim bisikletim basket topum bilgisayarım kabuklarını her seferinde halıya attığım çekirdeğim ve sevdiklerim benim hayatım bu ... her zaman derim her insan engelli adayıdır ama biz bu kutsal duruma daha doğmadan layık görülmüşüz yakınmıyorum ben halimden çok memenunum tanrı beni bilerek böyle yapmış eğer ben engelli olmasaydım aman aman düşünemiyorum nerelerde olurdum şimdi kısacası hayat kısa değmez bir portakala .... sevgiyle kalalım hep sevilelim sevelim .. görüşmek dileğiyle

TEŞEKKÜRLER PAYLAŞIMINIZ İÇİN.Çevremizde bize ihtiyacı olan o kadar çok insan varki biz bunun neden farkında olupta bişeyler yapamıyoruz.Ben çoğu zaman bir şeyi farkederim gülümsemek bile bazı anlarda sadaka olabilir.Hiç tanımadığımız bir insana bile dışarda gülümseyebiliyor muyuz? Yaptığımız bişey var hep birilerinden bişeyler bekliyoruz peki biz karşımızdaki insana kendimize düşeni ne ölçüde yapabiliyoruz? Bu tartışılır diye düşünüyorum...Arkadaşım sizi tebrik ederim ... Bu dünyada bize verilen bazı emanetler var umarım her zaman bunun bilincinde olan kullardan oluruz...
sevgiyle kalın

feyyam;
biz size teşekkür ederiz bize hatırlattığınız için...

Umocuk ve feyyam ikinize de çok teşekkür ediyorum.

Elbette ki, bizler engelli olan insanlara yardımcı olma gayreti içerisinde olmaya çalışacağız. Çünkü bizlerde engelliyiz. Bundan dolayı engelli insanları en iyi biz anlarız diye düşünüyorum. Hem engelli olan insaları anlamak, hemde kendimizi topluma anlatmak için, gerekli olan mücadelemizi hep birlikte beraberce verebilmeliyiz. İşte o zaman bir çok konudan sonuç alabiliriz. Bir çok sorunumuzu çözebiliriz.

Eshat kardeş bu örnek davranışından dolayı seni tebrik ediyorum.Ruhunun güzelliğini her ortamda gösteriyorsun.Allah senden razı olsun.

arkadaşım senden çok teşekkür ediyorum bir anlamda bir insann hayatını kurtarmışsın keşke ülkede senin gibi insanlar olabilse ama %ye böldüğümüzde bir elimin sayısını geçemez ne yazıkki

Değerki arkadaşım, Lodos Denizcisi Allah cümlemizden razı olsun. Siz de buradaki güzel paylaşımlarınzla birçok engelli arkadaşımıza yardımcı olduğunuz aşikardır. Bundan dolayı bütün engelli arkadaşlarım adına size teşekkür ediyorum.

Ayrıca değerli arkadaşım, Yusufgirat ben teşekkür edrim. Aslında güzel ve net bir ifade kullanmışsınız. Unutmayalım ki; o bir elin bir parmağıda biz olabiliriz. Bir benle birşey olmaz diye düşünmek yerine, insanları hayata bağlamak adına, ufacıkta olsun brişeyler yapmak, o kadar mutluluk vericidir, o kadar güzeldir ki, bunu yaşamak gerekir.

Hayattan herşeyin bir başlangıç noktası bardır. Biz başlayalım gerisi gelecektir.

Engelli insanların hayata bağlı kalması için, bizlerin bilinçli olarak davranarak, elimizden geleni yapması bir insanı hayata bağlamak adına, güzel bir davranılştır. Bir insana umut verebilmek, insanlara umut ışığı olabilmek çok güzeldir. Banane diyerek insaları kendi haline bırakmatansa insanlara elimizden geldiği ölçüde yardımcı olabilmek, sanırım çok daha anlamlı ve daha yerinde olacaktır.

İşte bir düşünelim! Bunu kaçımız yapabiliyoruz? İşte bana görede sorun burada...

bende engelsiz biri ile cok bir fark yok dünya görüşü olsa gerek

Değerli hemşerim, görüşlerimizin aynı yönde olmasına sevindim.

Hayata olumlu bakmak, ve böyle bakmayan arkadaşlara yardımcı olmak güzel birşey. Sizi tebrik ediyorum.

Arkadaşlar ikinize çok teşekkür ediyorum. Zaten bütün engellilerinde her zaman birbirine destek olması gerekmektedir.

eshat bey paylaşımınızn için teşkürler sizi teprk ediyorum duyarlılığınzdan ötürü insan kazanmış toplum sayenizde helalsınz söylecek kelime bulamıyorum

Hayata katılmakla ilgili sorunlar yaşayan, psikolojik, fizolojik tüm problemleri olan kişilere yardımcı olmaya çalışmak önemli. Verilecek destek ile o kişiyi de hayata katabiliriz. Bu anlamda sevgili arkadaşımızın yaşamış olduğu deneyimi paylaşması önemli, kendisine teşekkür ederim. Empati ve duyarlılık çok önemli, kendi adıma benimde bu şekilde hayata kattığım birçok engelli arkadaşım var, ilk baştaki o mutsuz çaresiz hallerinden sonra; hayatın içine katıldıktan sonraki hallerini mutluluklarını, başarıların görmek ise en büyük mutluluk)

Aliş şerif; Güzel dilek ve temennilerinizden dolayı çok teşekkür ediyorum.

Catwoman; arkadaşım elbette size katılmamak mümkün değil. İşte o empatiyi kurarak gerekli duyarlılık bir gösterilebilde zaten sorunlar çok daha kolay aşılacaktır.

Helal olsun eshat sana.. Bir arkadasını hayata küsmüş bir durumdayken onu tekrar hayata döndürmüşsün.. Oysaki bir çok kişi bana ne zihniyetiyle gider.. Kendi tuzu kuruysa başkasından bana ne der gecer..
Yazında da bahsettiğin okul müdürümüz gibi zihniyetteki kişiler olduğu sürece daha biz engelliler köşeye sindirilmek zorunda çok kalırız..
Sen sakatsın kardeşim senin neyine çalışmak ne iş yapacaksın ki bu halde burada.. Otur oturduğun yerde evinin bir köşesinde verirlerse bir lokma ekmek ye bir bardak su iç kurul köşende.. Senin iç dünyan ne alemde biri sana acıdığı zaman ne hissedersin kimin umrunda hatta senin iç dünyan var mı ? Sen düşünüp ağlayıp gülüp hissedermisin ?
Maalesef bu düşünceleri aşmak için daha çook uğraşacağız..