mrb arkadaşlar sizlere yaşadığım bir olayı anlatmak ve sizlerin fikirlerini öğrenmek istedim şimdiden tşk ederim okuyup cevap yazdığınız için
anlatacağım olay aslında pek çok kişi için o kadar basit ki, ama buna bir de engelli gözüyle bakın istedim. ben bir ara pc kursunua gidiyordum. biteli biraz zaman oldu. yine günlerden birgün kursa gittim, dersimizi işledk çıktık. bizim servisci de öyle beklemez, beklemeyi sevmez, basıp gider. neyse, o yine basıp gtmiş 2 dk geç kaldım diye. evimiz de uzak, kursa yürüyerek gidilmez. napim napim diye düşünürken iki seçenek vardı, ya saat 5e kadar servisi bekleyip onla gidecektim ya da abimi arayıp gel beni al diyecektim.
ama ben ikisini de yapmadım. cesaretimi topladım, çıktım kurstan, anayola kadar geldim. orda biraz bekleyip dolmuşa bindim. eve yakın yerde inip yürüdüm, eve geldim. annem yemek hazırlamıştı. yemek yiyordum, yerken annem sordu; kızım kimle geldin, abin mi getirdi, dedi. ben de, yoooo hayır anne, ben kendim dolmuşa binip geldim, dedim.
o an annemin yüz ifadesini görmenizi isterdim. bana belli etmemeye çalışsa da o kadar şaşırmış ve korkmuştu kii... ama ben o kadar mutluydum ki, anlatamam. çünkü dışarı çıkarken hep yanımda bri olurdu, ama bu sefer tektim.
bu olay belki de benim kendime olan güvenimi kazanmam için bi fırsattı. bunu değerlendirmeliydim ve de değerlendrdim. evet belki kimileri çok ama çok basit gibi görünen bir olay, ama bi de gelin benim gözümle bakın...
bişeyi tek başına yapabilmek o kadar güzel bi duyguymuş ki, ben bunu anladım.
okudunuz için tşk
anlatacağım olay aslında pek çok kişi için o kadar basit ki, ama buna bir de engelli gözüyle bakın istedim. ben bir ara pc kursunua gidiyordum. biteli biraz zaman oldu. yine günlerden birgün kursa gittim, dersimizi işledk çıktık. bizim servisci de öyle beklemez, beklemeyi sevmez, basıp gider. neyse, o yine basıp gtmiş 2 dk geç kaldım diye. evimiz de uzak, kursa yürüyerek gidilmez. napim napim diye düşünürken iki seçenek vardı, ya saat 5e kadar servisi bekleyip onla gidecektim ya da abimi arayıp gel beni al diyecektim.
ama ben ikisini de yapmadım. cesaretimi topladım, çıktım kurstan, anayola kadar geldim. orda biraz bekleyip dolmuşa bindim. eve yakın yerde inip yürüdüm, eve geldim. annem yemek hazırlamıştı. yemek yiyordum, yerken annem sordu; kızım kimle geldin, abin mi getirdi, dedi. ben de, yoooo hayır anne, ben kendim dolmuşa binip geldim, dedim.
o an annemin yüz ifadesini görmenizi isterdim. bana belli etmemeye çalışsa da o kadar şaşırmış ve korkmuştu kii... ama ben o kadar mutluydum ki, anlatamam. çünkü dışarı çıkarken hep yanımda bri olurdu, ama bu sefer tektim.
bu olay belki de benim kendime olan güvenimi kazanmam için bi fırsattı. bunu değerlendirmeliydim ve de değerlendrdim. evet belki kimileri çok ama çok basit gibi görünen bir olay, ama bi de gelin benim gözümle bakın...
bişeyi tek başına yapabilmek o kadar güzel bi duyguymuş ki, ben bunu anladım.
okudunuz için tşk
