Bazı engelli aileleri çocuklarının birşey başaramayacağına inanıyor... [Yaşam]

BAZI ENGELLİ AİLELERİ ÇOCUKLARININ BİŞEY YAPAMAYACAĞINA İNANIYOR VE ONLARA GÜZENMİYOR.BENİMDE AİLEM BENİM ÇALIŞMAMA KARŞI ÇIKMIŞTI,İSTEMEMİŞLERDİ,AMA BEN DİRETTİM VE İŞE GİRDİM.İYİKİ DİRETMİŞİM İŞİMİ ÇOK SEVİYOR VE BİR İŞE YARADIĞIMI GÖRMEK BENİ MUTLU EDİYOR.UMARIM HER ENGELLİDE İSTEDİĞİNİ DİRETİR VE YAPARYETERKİ İSTEYELİM,ÇÜNKÜ BU HAYAT BİZİM[/i]

ENGELLİ ÇOCUKLARIN AİLELERİYLE İLİŞKİLERİ MÜMKÜN OLDUĞUNCA YAKIN,İÇTEN SAMİMİ VE SICAK OLMALI...ÇOCUĞA GÜVEN AŞILANMALI Kİ ÇOCUKTA KENDİ AYAKLARI ÜZERİNDE DURABİLMEYİ ENGELLERİNİ AŞIP BEN VARIM DİYEBİLMELİ BİLMELİ...BU ÇOK ÖNEMLİ BİR ŞEY...GÜVENSİZ BİR ÇOCUK ENGELSİZDE OLSA BAŞARIYA ULAŞAMAZ....BASKI YAPILMAMALI ÇOCUĞA...ANNE DE BABADA SORUMLULUK SAHİBİ OLMALI...DİKKATLİ ÖZ VERİYLE YAKLAŞMALI...BİR ÇOCUĞU ENGELSİZSE Kİ HELE ÇİFTE STANDART UYGULAMAMALI...İKİ ÇOCUĞUNDA HAKLARI EŞİT OLMALI....

çok haklısınız başarınızı takdir ediyorum.

Bu güvensizlik duygusunu tahmin ediyorum çoğu engelli, ailesinden hissediyor, bizzat görüyor yada yaşıyor..benimde yaşadığım örnekler oldu.99-2003 arası benim için önemli yıllar olmuştur tabi bunun önceside var ama kendime güvenimi asıl bu yıllarda hazırladığım grafik dersleriyle daha da artırmışımdır.Aileler ne düşünüyor peki

*engelli anlamaz, okuyamaz, çalışamaz, evlenemez, engelli olamaz, hede hödö bilmez vb...vb....

bir örnek vereyim yaklaşık 3 ay önce bi iş teklifi aldım.Grafikerlik için ve herşeyi evden idare edeceğim.Teklifi aldım ve durumumu anlattım ve iş yerinde çalışmam mümkün değil isterseniz evden idare edebilirim dedim.hiç bir sorun çıkmadı hatta evime kadar geldiler konuştuk..beni üzen şeyse burda oldu .konuştuk arkadaş giderken annem demesin mi!ya işde fatih böyle zaman geçiriyo :lol: . bizimkilerin söylemesi gereken şeyi arkadaş cevap olarak verdi tabii.teyze fatih bu işde çok iyi uğraşı değil bu. :lol:

kime ne desem bilmiyorum ki..bu bir örnek sadece..Engelliye bakış açısı toplumda ve bu toplumun temel taşı olan ailede kalıplaşmış..Ailelerin düşündüğü şey yediriyorum içiriyorum bakıyorum . :lol: yeterli görülüyor needen peki..Çünkü engelli kişiden herhangi bir beklentileri yokta ondan.

BENİM AİLEMDE BAZEN SEN BİRŞEY YAPAMAZSIN DEMİŞTİ AMA ŞİMDİ HERKES BENİM ÇALIŞTIĞIM DAİREYE GELEREK BENDEN YARDIM İSTEMELERİ BENİ ÇOK MUTLU EDİYOR VE GURURLANDIRIYOR ÜRETEN İNSAN OLABİLMEK ÇOK ÖNEMLİ İNSANA HUZUR VERİYOR

Valla ben engelli birşey yapamaz diye düşünmüyorum.Benim kardeşim işitme engelli olduğu halde büyük bir coşkuyla fenerbahçe maçlarını seyrediyor,mc donalds'ta,metrocity'de gidip yemeğinide yiyor dolaşıyorda,ailesi olarak bizleri esprileriyle kahkahalara bile boğuyor.Inanılmaz hayat dolu,sevgi dolu bir çocuk.Diyorum ya herşey ailede bitiyor.

Saygılarımla
Ayşegül

evet arkadaslar bende zamanında yasamıstım bu tur sıkıntıları.. ama ben farklı bır engele degınmek ıstıyorum.. ozellıkle sıpastık cocukları olan aılelere... cocuklarının hıcbır sey basaramıyacagına ınanıyorlar. su bıle ıcmeyı bılmeyen aılelerının ogretemedıgı arkadaslar var. Ama bır cok sey bılınsızlıkten oluyor.. Ben daha 18-19 lu yaslarda ıken bızım mahallede murat dıye bır cocuk vardI aılesı yarı sefer eve kıtlıyorlardı.. ama o kadar tatlı bır ınsandı kı ınanırmısınız bu murat benım normal hıcbır engelı olmayan arkadaslarımdan bıle dah ıyı arkadasımdı acayıp sevıyordum.. o kadar temız bır bırıydı kı murat aılesıne yalvarır ızın alır bu cocugu yanımda gezmeklere goturudum.. ve bır gun aklıma geldı bu muratı neden zıhınsel engellıler rehabılitasyon okuluna gondermıyelım dıye aılemle gırısımlerde bulunduk ve zorla o okula yazdırdık arkadası.. yıllarca gıttı ve murat hala sıpastık ama herseyı ogrendı kendı basına otobuse bınıp işe gıdıyor mobılya otelyesınde getır gotur ıslerını yapıyor ve 15 yıldır calısıyor.. AILESI HIC INANMADI CANIM ARKADASIM MURATA AMA BEN INANDIM INANMISTIM VE COK SUKUR SIMDI KIMSEYE MUHTAC DEGIL AILESINE BILE YARDIMI OLUYOR... lutfen bu durumda olan aıleler bız ınandık sızde ınanın ve cocuklarınızı egıtıme goturun...

Engelli, aileleri nin çocuklarının birşey başaramayacağına inanmaları ve bunu çocuklarına yansıtmaları,zaten çocuğun baştan kaybetmesine açık bir örnek. neden güvenmiyorlar hiç anlamam Allaha şükürler olsun ki benim ailem hep bana güvendi ve hep arkamda oldu ben şanslıyım bu konuda...

bizim toplumumuz da engelliye çok iş başarır gözüyle bakmıyor. fakat
toplum dan önce, engelli ailelerinin beyninde, engellilik bilinci oluşmalı ki..! iki koldan toplum biliçlendirsin..

Başaramamk mı ?
benim kelime dağarcığımda böyle bir şey yok.
4 numara gözlüğümle Celal Bayar makina bölümünü bitirdim
hala bitiremeyen arkadaşlarım var

Konuyu açan arkadaşımız şöyle bir cümleyle başlamış.."BAZI ENGELLİ AİLELERİ ÇOCUKLARININ BİŞEY YAPAMAYACAĞINA İNANIYOR VE ONLARA GÜVENMİYOR"

Ben çocuklarının bişey yapamayacağına değil de, AİLELERİN yeterince ikna edilmediklerine inanıyorum.O güveni ancak engelli insan verebilir.Köşene çekilir etliye sütlüye karışmazsan,hayatta bir duruşun olmazsa pek tabi endişe edecekler.Akla gelen ilk fikirde "ben şunu yapıcam bunu yapıcam" demektense yapılacak işe ortam hazırlamak,bu süreçte onları da hazırlamak gerektiğine inanıyorum. Aileler bir takım ihtiyaçlarını karşılayamayan çocuklarının kendinden uzaklaşmasını istemiyor.Haklılar nihayetinde.Gözden uzakta bir cigerparesi olacak ve ne zaman,kimlerle,hangi şartlarda yaşayacak?Sıkıntı çekecek mi? Aile için bu soruların cevabını vermeden onu hayata atmak kumar olacaktır.Ve ailelerin böyle bir kumarda kaybedecek evladı o-la-mazzzzzz...Bu riski anne ya da baba olsam ben bile almazdım.Ki ben hem engelli hem de yıllarca ailesinden ayrı yaşamış biri olarak böyle düşünüyorsam,varın gerisini siz düşünün...

"Aile engeller" dememeliyiz.Kendimizi ispat etmeliyiz.Onları o kumar masasına oturturken kazanacağından emin olacağı kartlar verin eline...

Haklısın güvenmiyolar bende 7-8sene önçe kendime ufacık bir büfe açmak istemiştim ama annem para vermemişti ve gir birisinin yanına çalış dedi ... Bende kimsenin ağız kokusunu cekemem deyip bida iş konusunu açmadım.

çoğu ailede engelliye karşı bir başaramazsın,sen yapamazsın önyargısı var ne yazıkki.öyle aileler varki bir şeyi yerinden kaldıramayacağına inanıyorlar engellinin.bunu bizzat arkadaşlarımın ailelerinden biliyorum,hatta zaman zaman kendi ailemin içinde bile aynı sorunlarla yüz yüze kaldığım oluyor.bu çok acı verici ve bir o kadarda kişiyi rencide edici hatta küçük düşürücü bir durum.

[b' Alıntı:

Ailelerin düşündüğü şey yediriyorum içiriyorum bakıyorum . :lol: yeterli görülüyor needen peki..Çünkü engelli kişiden herhangi bir beklentileri yokta ondan.[/b]

Genişletmek için tıkla ...

burada arkadaş çok haklı kendi ailemizde bu tür sorunlar varken dışarıda hayli hayli oluyor . engelli yapamaz edemez gücü yetmez aşık olmaz evlenmez vs . tarZı şeyleri hepimiz görüyor yaşıyoruz . yani aslında bu toplumumuuzun eğitim seviyesiyle de ilgili . engelli insanlar toplum sosyal hayatında göründükçe aktif olarak sosyal hayatta iş hayatında yer aldıkça bunlarda aşılacaktır diye düşünüyorum . bu nedenle kendi adıma tabuları yıkarcasına elimden geldiğince sosyal hayatta engelli bir birey olarak yer almak görünmek maksadıyla ortamlara giriyorum .

GÜZEL Bİ KONU BINLARI BİZ DEĞİLDE ASIL OKUMASI GEREKENLER OKUMALI AMA NEYSE....

aileler engelli çocuklarına nasıl guvensinler ki? onlar da bu hikayeyle yeni tanışmışlar henuz...
ve bu hikayeyi sorduklarında duydukları söz hep "vah vah yazık! sakat çocuk ha!" olmuş...
butun hikayelerde sakatlarla duydukları sadece şunlar olmuş:
"sakatlık, yaşamla baş edemez ve harcanır."
ve koruma duygusu hakim olmuş ailelerde...
elbette çocuklarının sakat olduğunu istemezlerdi.
elbette bilselerdi çocuklarının sakat olacagını, buna bir şekilde engel olurlardı.

ama bilemediler! kucaklarına aldıkları bebekleri sakattı, engelliydi, özürlüydü... gözünden esirgediği genç kızı/ delikanlı oğlu artık engelli olmuştu...
ve anne, engelli bebeğini kucagına sevgiyle aldı. evlat sevgisi herşeye ragmen agır bastı...ve anne, çocuguna adadı kendini (güya).

yaşamla nasıl baş edebileceğini ispatlamak da çocuga kaldı.
çocuk buyudukçe "ben yapablirim" dedi.
çocuk yaptıkça aile "benim çocugum engelli ama diğerlerinden farklı" dedi...
...
ama o aile, aynı hikayeyi başka ailelerin de, başka çocukların da yaşayabilecegini unutacaktı!
bu başarı, sadece o aileye ve o çocuga ait olacaktı. diğer engelliler yine o bildik aynı kurgularla yaşamaya mahkum olacaktı!
bu başarı, istisna olarak kayıtlara geçecekti.
ve yine dunyaya bir sakat bebegin gelebilecegi haberiyle hemen sokaga fırlayacaklar "aman asla ha" denilecekti.
hep birlikte hem de!!

ve eski turku aynen devam!
bir zamanlar değil şu an bile bizlerin sakat olacagı bilinseydi dogum iznimiz ne anneden, ne babadan, ne bilimden, ne dinden çıkmayacaktı.
bizi hiçbir kurum ya da şahıs istemeyecekti.

biz vize almadan gelen çocuklarız vesselam!
biz bu kurguya(sakatlıkla oluşan kurguya) hep vize almadan dahil olduk!
yaşımız kaç olursa olsun!
kaldı ki pasaport da isteyen yok!!!!
biz yumrugumuzu indirmişiz yaşamın ustune!
"yolu yok bunun!!!!" demişiz!
dogumla başlayıp ölümle bitecek bir yolda bizi yaşamdan "muaf tutmak " kimin haddine? :wink:
...
bu başlayacak olan da sadece bizim hikayemiz!
yaşasın biz!

engelli bir çocuğa sahip olan ailelerin bence mutlaka amaa mutlaka profosyenel psikolojik bir yardım alması gerekiyor..

çocuklarına nasıl davranmaları gerektiğini nasıl yönlerdirmelerinin gerektiğini bilir kişilerden öğrenmeli ve eğitilmeliler.. bence engelli bir çocuğa sahip olan anne baba için ilk öncelik çocuğunun sağlığı ise ikinci öncelikte engelli çocuk sahibi anne baba olmak nedir ? sorusunun cevabını araştırmak olmalı..çocuğuyla bilindik klasık iletişim yollarının dışına çıkmalılar..sadece dünyaya getirip beden sağlığı için mücadele etmek yetersizdir..psikolojisi içinde yardım almasını sağlamak gerekir..

ama illaki kesinkes veee mutlaka aliede kendini eğitmeli..çocuğu sen engellisin çalışamazsın sen engellisin dışarı çıkamazsın vs.vs. gibi kısıtlamalarlaa kendine küs kendine güvensiz kıvama getirme hakkına sahip değiller :!: bilinçli anne baba olmak yine bence engelli çocuğun içinde kopan fırtınaları azaltacaktır diye düşünüyorum...

amaa günümüzde halaaa psikoljik destek almasını önerince bir insana ben delimiyim tepkisini alıyoruzz ben ce bu konuda yasa çıkmalı engelli çocuk sahiplerine psikoljik destek almak zorunlu hale getirilmeli...