Başka bir engelimiz çıkınca (geçicide olsa) mevcut engelimize sükrettik mi?

hep vücudumuz üzerindeki mevcut engelimizi düşünüp kah ona üzülüp, kah gönlümüze, kah günümüze konan
engelleri aşmaya çalışırken ve o engeli aşmaya çalışırken bir başkasıyla nasıl karşılaşabilir insan veya nasıl karşılayabilir...
şöyleki... kalça çıkığı hep hayatımın ve benim bir adım önümdeyken ben onun hayatımda yarattığı zorluklara alışmaya çalışırken...
belkide en kötüsü benim hayatımda bu derken geçenlerde geçirdiğim bir kaza beterinde beteri varmış sözünü tekrarlattı bana...
ben sağ ayağımdaki çıkığa senelere rağmen alışmışken ve zor gelmişken zaman zaman sağ elimi kullanamamaın sıkıntısını çektim...
Hani her uzuv önemlide sağ elime atılan dikişlerden dolayı 5 gündür kullanamıyorum elimi.. su an bunları bile sol elimle yazıyorum...
sonra bir an durup düşünüyor insan..elimde olmasaydı, kollarımı hiç kullanamasaydım diye.. ki.. Hani bu zaman akadar alıştığın şeyleri
sadece sol elle bile yapmak bu kadar zorken....durup düşünüyorsunuz...

Dünümüze bugünümüze şükr etmem gerekirken... yarını düşünememek ne kadar kötüymüs dedim içimden
ve şunuda eklemekten geçemiycem.. bu engellerimiz bizim basımıza gelen en son sey olsun zira ardından gelenler zor oluyor
ve bugünümüze sükür diyorum...

gulnıhal hanım durumunuza cok uzuldum ve goruyorum kı yasma azmınız benı cok etkıledı bunca engellere karsı hala gulebılmek hayatta en zor olan sey.sıze ıctenlıkle tebrık edıyorum ve uzulmemenızı dılıyorum.
tabıı suan bıle neyın ne olacağı bılınmez o yuzden sukur etmeğı bırakmayalım ve sabredelım.

Ooooo, bugüne kadar bedenim üzerinde öyle mevziler kaybettim ki
Ve şu hale geldim: Düşüncelerimi hayata geçirmeme engel oluyor mu ve ben "bu halde de" devam edebliyor muyum? O zaman devam
Ki devam etmek için hep bir yol bulunuyor...

Hiç şükürcü olmadım.
İnsanın alışkanlıklarından vazgeçmesi zor, ancak herşeyi alt edecek gücüde var.Yeterki yaşama sarılmayı bilelim.
Geçmişolsun gülnihal.

şükretmek değil de sorunla başetmek bence önemli olan.

Doğuştan özürlüyüm. Sol kolumu kullanamıyorum ve dizlerden bükük bir şekilde yürüyorum. (Serabral Palsy) 1995 yılında egzama hastalığına yakalandım. Bir cilt hastalığı. Kronik benimki. Ömür boyunca bana eşlik edecek. Çok da bir zararı yok, sadece bazı anlar aşırı derecede kaşınıyorum. ve sürekli deri yeniliyorum. (burası iyi aslında)
2001 yılında kaza sonucu düşüyorum. Sol dizim çatlıyor. Bir kaç doktor bir daha yürüyemeyeceksin diyor. Sn. Prof. Dr. Mahmut Berkman sayesinde 2 ay sonra tekrar eskisi gibi yürümeye başlıyorum. Buradan kendisine teşekkür ediyorum. 2001 yılının sonlarına doğru tekrar düşüyorum. Bu sefer beyin travması. 2 gün hastanede yatıyorum. Bu süre zarfında hayati tehlikenin devam ettiği yakınlarıma söylenmiş. Kafa tasım çatlamış. Kısa bir süre geçici bir hafıza kaybı yaşıyorum.
2003 yılında daha rahat yürüyebilmek için ve sol kolumu birazda olsun kullanabilmek için toplam 3 ameliyat oluyorum. Ameliyatların ne faydası oluyor ne de zararı (maddi ve maneviler ve çekilen acılar dışında) Bu süreçte kısa bir sürede olsa özürlü olmamanın nasıl bir duygu olduğunu da yaşadım.
http://www.engelliler.biz/forum/viewtopic.php?t=15525&viewall=1

http://www.engelliler.biz/forum/viewtopic.php?t=15420

2006 yılının şubat ayında; egzama hastalığı için kullandığım kortizonlar sebebiyle kemik erimesine yakalanıyorum. Sol kalçada kemik içindeki dokular ölüyormuş. Sürekli bir ağrı var ve şuan çok zor yürüyorum. Eninde sonunda iyileşecekmişim ama şuan için ne zaman iyileşeceğim belli değil.

Bu şükretmek mi bilmiyorum ama eskisi gibi bile yürümek cezbedici doğrusu. Ha şu da var; Başıma gelmeyen kalmadı. Bundan sonra artık kanser mi olurum aids mi olurum bilmiyorum da, patronun dediği gibi; devam etmek için hep bir yol bulunuyor...

mevcut tek bir engelim var Allaha çok şükür(her zaman şükreden biri olmaya çalışırım)
ama halime daha fazla şükretmeme neden olan çok yakın çevremde yaşadığım acı olaylar oldu ve hayatın herkes için çokda iyi gitmediğini o zaman daha gerçekci bir şekilde gördüm ve o zaman benimkinin onların yanında daha hafif kaldığını gördüm çünkü ben hala yaşıyorum sevdiklerimle birlikteyim ama onlar için artık imkansız
bu günümüze şükretmek ve yaşamaya devam etmek gerekiyor

şükür şükür şükür...........keşke heran şükretmeyi unutmasak.keşke bizlere bahşedilen bu nimetlerin farkında olsak....ama ne yazıkki biz insanoğlu nankör varlıklar olduğumuz için şükretmesinide çoğu zaman unutup isyana gidebiliyoruz.hepimiz biliyoruz ki isyan ederek hiçbir şey kazanamayız...ama şükrederek o kadar çok kazanacağımız şey varki.....kendimden bir örnek vermek vermek istiyorum..

aranızda ilizarovu bilmeyen yoktur.onu ilk gördüğümde aman allahım bunu nasıl taşıabiliyor bu insanlar ben asla bunu taşıyamam demiştim.ve aradan 7 ay geçmeden bu alet benim bacağıma yerleştirildi.o ne büyük bir ızdırap o ne büyük bir işkence yaklaşık 1,5 sene taşıdım onu.ilizarov ayağımdayken isyan etmemek için o kadar çaba sarfettimki.....isyan etmedim ve mükafatın en büyüğünü aldım.. çıkarıldığı gün hani derler ya yeniden doğmuş gibi oldum gerçetende sanki yeni doğmuş bir bebek gibiydim.sanki hiçbir engelim kalmamış ve normal bir insan gibi olmuştum..aslında ayağımda ciddi bir düzelme olmamıştı.ama o yükün ve o acının bendeb gitmesi beni inanılmaz mutlu etmişti.ve bana şükretmenin ne kadar önemli olduğunu bir kez daha hatırlatmıştı.. .....ve işte o an anladımki şükretmemiz gereken o kadar çok nimet varki .......

Aferim sana

Gülnihal hn.şükretmek allahın sevgili kulu haline geliyorsunuz amin