Annem ve ben... [Yaşam]

Belkide ilk defa bu kadar açık konuştum annemle dün akşam...anlıyorum seni dedi.....anladığını sanıyorsun annem anlamıyorsun dedim...sustu...sustu....ikimizde çalışıyoruz ikimizde üst üste istiflenmiş insanlarla dolu otobusle aynı yolu her sabah ve her akşam gidip geliyoruz o biraz daha şanslı çünkü işe başlama saati daha geç ve oturarak gidip geliyor çoğu zaman oysa ben oturduğum zaman o gün bir mucize gerçekleşmiş gibi mutlu oluyorum.....denedin mi hiç dedim bir an olsun benim gibi gitmeyi tek ayağının üzerinde en azından yolun belli bir bölümünde, konuyu değiştirdi hemen ama bakışları ummadığım cevabı vermişti bana...söyle bana annem tek kelime evet yada hayır ...yok dedi denemedim....görmeyen arkadaşımın neler hissettiğini anlamak için kısa bir sürede olsa gözlerimi kapatarak, televizyonun sesini kısıp sonuna kadar dudak okumaya çalışarak işitme engelli arkadaşımı anlamaya çalışırım oysa ben, anlayamam belki ama denerim, peki sen hiç denedin mi annem...denemedim dedi...anlat bana dedim 28 yaşındayım ve 2 yaşından beri bu şekilde yaşıyorum beni anlayabilmek için ne yaptın merak ediyorum engelli bir çocuk sahibi olan annemin iç dünyasını anlat bana....sustu......sustu....pişman oldum sonra hem onu üzdüğüm hemde anlamadığım ve anlaşılamadığım için, sabah benimle aynı otobüse bindi çok kalabalıktı ve biz yan yana değildik, anlatacaktır akşam, denedim, bir süre senin gibi gittim ve ben ona sarılıp bir kez daha onu ne kadar çok sevdiğimi söyleyeceğim...onu incittim mi bilmiyorum asla böyle birşey olsun istemezdim ben şimdiki halimi aileme anneme borçluyum oysa, onlar ve dostlarım sayesinde bugünlere geldim ama birde şu arada sırada beni(ve tabii başkalarını da) üzen sivri dilim olmasa......

canım arkaşım ....bazen bende senin gibi düşünüyorum etrafımdakilerin beni anlamadığını ,özellikle aileminin.ve diyorum ki benim yerimde olmadığınız için beni anlayamazsınız....ama biliyormusun bizi en çok anlayan ailemiz.annemiz ve babamız bunu bize sözle anlatamasalarda herzaman yanımızda olmalarıyla anlatıyolar...ne güzel demişsin bu günkü durumumu onlara borçluyum...evet onlar hep yanımızda bize herzaman destekler ne varki ellerinden daha fazlası gelmiyo; gelse neler yaparlar bir bilebilebilsek...anneler kızmazlar,kırılmazlar görünürde öyleymiş gibi olsada yürekten asla olmaz....zaman zaman kendi dünyamızda bunalıp annelerimizi üzebiliyoruz; şu bir gerçekki biz onları çok seviyoruz onlarda bizi........her zaman sevgiyle kal...

Yorumsuz

Böylesine güzel bir deneme yazısı üzerine bir şey söylemek istemiyorum...yorumsuz...
Daha öncede dediğim gibi en kısa zaman bunları bir araya getirip bir kitap çıkarman...

Hayat'ım seni sevdiğimi biliyorsun dimi bunu daha önce soyledim mi bilmiyorum ama içimden geldi( dün aradın ya beni yolda tamda dostlarımı dostlukları onlarla tanışmamı anılarımı düsünüyordum tabii seninle ilk görüştüğümüz günde düşüncelerimin arasındaydı ki telefonumda ismini gördüm kalp kalbe karsıymış derler ya )
Deepnees yorumsuz yorumun için teşekkur ederim evet konuşmuştuk bu yazdığım deneme değil bir önceki akşam annemle konuşmalarım yanı benim bir anım ne zamanki anılarım artacak bir kitaplık olacak ve tabii ben de bu arada büyüycem büyüycem kocaman olacağım( fiziksel buyume değil bahsettiğim şöyle diyeyim cidden güzel ifade edebileceğim kendimi yazıyla) işte o zaman sana bi kitap imzalar gönderirirm kim bilir ama daha çokk çalışmam lazım anı biriktirmeliyim, keşke fıkra gibi olsa anılarım da komik şeyler yazsam...

çiğdem......bende seni seviyorum...iyiki seni tanımışım...iyiki sen benim arkadaşım olmuşsun......ne güzel aynı zamanda birbirimizi düşünmek göremesekte kalplerimiz birlikte....umarım bu arkadaşlığımız uzun yıllar devam eder.....her zamanki gibi kendine iyi davran...

Evet canım ne demişler kalpler bir olsun yeter

çidem slm yazını daha yeni okuma fırsatı buldum ama sana dargınım benim gözlerim doldu inan arkadaşım annemiz babamız olmassa bizler bu güne gelemezdik onlara çok ama çok şey borçluyuz kendine iyi bak

Bunu biliyorum Bedri zaten yukarıda ki yazımda ben de bundan bahsettim ama inan bazen insan öyle şeyler yaşıyor ki en yakınında kim varsa ona sığınıyor, annemle bu konuyu daha sonra konuştuğumuzda asla kırılmadığını söyledi aksi olsaydı kesinlikle bunu benimle paylaşırdı, onu o kadar çok seviyorum ki her fırsatta bunu çekinmeden dile getiriyorum çünkü ben "seni seviyorum"un gücünü çok geç fark ettim ve açığı kapatmak için elimden gelen her şeyi yapıyorum...

insanları anlamak yerine onları olduğu gibi kabullenmek..
yolda yürürken sokakta oynayan çocukların:sakat adam demesine gülüp geçmek gibi..veya yanına gelip senin gibi yürümeye çalışması ve senin onun başını sıvazlaman gibi..insanları olduğu gibi kabullenmek..biz onları oldukları gibi kabullenelim..babam eski esnaflardan..geçirdiğim çocuk felcinin ne olduğunu bilmeden doktor doktor gezen babam..
elinde avucunda ne varsa hiç düşünmeden lokantasını satan babam..
her nerede bi doktor duysa hemen koşan ..ve lastik tekerlekleri olmadan jant üzerinde köfte arabasını yürüten ve kazandığı paraları bi çare umuduyla doktorlara koşan babam..hem 4 çocuğa bakıp hemde köfte yapan annem..anne yadigarı bileziğini benim iyileşmem için hiç düşünmeden bozduran annem..gençliğini benim için feda eden annem...annem ve babam siz benim herşeyimsiniz...
ailem..sizi çok seviyorum...

Sevgili Çiğdem engelli bir kişi olarak seninde yazında çok güzel ifade ettiğin anne-kız ilişkisi tanıdık bir tablo bir çoğumuz için
bizimde yaşadığımız ortak duygulara tercüman olmuşsun eline sağlık