G
Guest
hayatta aklımın ucundan bile geçmeyen belkide görüpte görmemezlikten geldiğim engelli biri olmuştum
temuz98-99 ne önemi var
kaza anını hiç hatırlamıyorum hatırladığım tek şey yoğun bakımda gördüğüm halüsilasyonlar
neyse yoğun bakımdan çıktım kaza anını ve sonrasını hiç hatırlamıyorum hatırladığım tek şey temuz ayı ve bir öğleden sonrasıydı
ve sonra yoğun bakımdan çıkıpta normal hastane odasına alının ca çevremde oturanlarla gülüşüp eğleniyorum ne zaman çıkarım diye soruyorum daha hiç bir şeyin farkına bile varmamıştım çevremdekilere bazen kızıyorum oturmayın şu ayaklarıımın üstüne diye kızıyorum bilmiyorumki artık onlar hem var hem yok bir kaç gün geçtikten sonra gizli gizli konuşulanlara kulak veriyor ve acı ama gerçek olanı duyuyorum ve ben artık yürüyemeyecektim............. o an çok ama çok ağlamak istedim ama ağlayamadım bile yaş19 leylim leylim nerde üniversite nerde sevdalar nerde dostluklar oy havar.. gözüme pencereye ilişti o anda neyse şu yanımda yatan hasta çıkacak nasıl olsa ben o yatağa geçer sonrası malum aşağıya kafaüstü atlarım artık kurtulmam kesin biter bu iş diye düşünüyorum ama nerde pencereye gidecek değil belimi doğrultacak takatim yokmuş meğer olmadı ve ben hala yaşıyorum şu an yaşıyorummmmmmmmmmm ve yaşamaya devam edicem ömrüm yettikçe velhasıl birazda böyle yaşayalım bakalım...............................
burhankaya
-omuilik felçlisi-
temuz98-99 ne önemi var
kaza anını hiç hatırlamıyorum hatırladığım tek şey yoğun bakımda gördüğüm halüsilasyonlar
neyse yoğun bakımdan çıktım kaza anını ve sonrasını hiç hatırlamıyorum hatırladığım tek şey temuz ayı ve bir öğleden sonrasıydı
ve sonra yoğun bakımdan çıkıpta normal hastane odasına alının ca çevremde oturanlarla gülüşüp eğleniyorum ne zaman çıkarım diye soruyorum daha hiç bir şeyin farkına bile varmamıştım çevremdekilere bazen kızıyorum oturmayın şu ayaklarıımın üstüne diye kızıyorum bilmiyorumki artık onlar hem var hem yok bir kaç gün geçtikten sonra gizli gizli konuşulanlara kulak veriyor ve acı ama gerçek olanı duyuyorum ve ben artık yürüyemeyecektim............. o an çok ama çok ağlamak istedim ama ağlayamadım bile yaş19 leylim leylim nerde üniversite nerde sevdalar nerde dostluklar oy havar.. gözüme pencereye ilişti o anda neyse şu yanımda yatan hasta çıkacak nasıl olsa ben o yatağa geçer sonrası malum aşağıya kafaüstü atlarım artık kurtulmam kesin biter bu iş diye düşünüyorum ama nerde pencereye gidecek değil belimi doğrultacak takatim yokmuş meğer olmadı ve ben hala yaşıyorum şu an yaşıyorummmmmmmmmmm ve yaşamaya devam edicem ömrüm yettikçe velhasıl birazda böyle yaşayalım bakalım...............................
burhankaya
-omuilik felçlisi-
Bütün Tabiat ağaçlar bana el sallıyordu gülümsüyordu sanki.Güzellikleri görmek yada en azından görmek için çabalamak, hayat için , hayata verilen değer için o kadar önemli ki...