Merhaba değerli arkadaşlar.
Ben 20 yaşındaki %100 zihinsel ve bedensel engelli oglum için bir araç almak istedim.
Bayi ile görüştüm. Vasi tayini gerekirmiş. Sulh hukuk mahkemesine basvurdum.
Mevcut raporumuzun haricinde yeni rapor istedi hakim bey.
Ben, efendim çocuga eziyet oluyor bununla yapamazmıyım dedim. Olmuyormuş. Herkes gibi benim de ugrasmam lazımmış.
Yeni rapor aldım, karakoldan araştırma yaptılar bunları mahkemeye verdim. Karar verildi. Velayetini eşim ve bana verdiler. Ancak ek karar almak gerekiyor sen basvur bir iki gün de hazır olur dedi kalemdeki arkadaslar. Ben de bu arada eski aracıma müşteri çıktı sattım, yeni araç için bayiye ödemeyi yaptım. Faturasını kestiler, maliyeden ötv muamelesini yaptılar. Trafik tescil için benden evrak bekliyorlar. Ben ek karar da hazırdır diye düşünüyorum. Mahkemeye gittim. Dediler ki bu işlere artık aile mahkemesi bakacak. Hakim bey görevsizlik kararı verdi, sen dosyayı oraya naklet ve dilekçe yaz.
Yeniden dilekçe yazdım. Bu sefer aile mahkemesine muracat ettim. Onlar baktılar, dosyamızı aldılar , bizden postadan gelecek duruşma ve davayla ilgili bilgi bekle dediler. Yani sarı çizmeli mehmet aga. Kanuni bir hakkımızı, Hakim bey canı isterse izin verir isterse vermezmiş.
Eşimle ben adliyenin koridorunda gelirken düşündük.
Eşim hemşireydi. Ama oğlumdan sonra işten ayrılmak zorunda kaldı. 20 sene oldu. Devam etseydi şimdi emekli olabilirdi. Buna ragmen biz hakettiğmiz halde oglum için engelli maaşı ve bakım parası için bir talebimiz olmadı ve almadık Sırf gerçekten ihtiyacı olanlar faydalansın diye. Bu güne kadar devletten bir menfaat talebimiz olmadı. Bez parası, mama parası almadık. Zengin bir insan değilim. Oğluma göre çok hafif özürü olan arkadaşlarımız her 5 senede kendi üzerilerine yeni araba alıp değiştiriyorlar. Bana da ısrar ediyorlardı. Ben de para biriktirdim. çocuk yeni araca binsin rahat edelim diye ilk defa böyle bir seye niyetlendim.
Ama kendi paramızla gördüğümüz muameleye üzüldük. Sanki devletten bedava birsey istemişiz gibi muamele gördük. Doğrusu eşim ve ben incindik ve kırıldık. Zaten engelli ebevenyleri olarak bizim devamlı yüreğimiz yanık ve yufkadır. bir gözümüzle gülerken diğerinden içimize yaş akar.
Paramız bayide, vazgeçmiş değilim. şu anda ne olacak o da belli değil.
Hissiyatımı anlattım, anlatmalımıydım onu da bilmiyorum.
Selam ve muhabbetle.
Ben 20 yaşındaki %100 zihinsel ve bedensel engelli oglum için bir araç almak istedim.
Bayi ile görüştüm. Vasi tayini gerekirmiş. Sulh hukuk mahkemesine basvurdum.
Mevcut raporumuzun haricinde yeni rapor istedi hakim bey.
Ben, efendim çocuga eziyet oluyor bununla yapamazmıyım dedim. Olmuyormuş. Herkes gibi benim de ugrasmam lazımmış.
Yeni rapor aldım, karakoldan araştırma yaptılar bunları mahkemeye verdim. Karar verildi. Velayetini eşim ve bana verdiler. Ancak ek karar almak gerekiyor sen basvur bir iki gün de hazır olur dedi kalemdeki arkadaslar. Ben de bu arada eski aracıma müşteri çıktı sattım, yeni araç için bayiye ödemeyi yaptım. Faturasını kestiler, maliyeden ötv muamelesini yaptılar. Trafik tescil için benden evrak bekliyorlar. Ben ek karar da hazırdır diye düşünüyorum. Mahkemeye gittim. Dediler ki bu işlere artık aile mahkemesi bakacak. Hakim bey görevsizlik kararı verdi, sen dosyayı oraya naklet ve dilekçe yaz.
Yeniden dilekçe yazdım. Bu sefer aile mahkemesine muracat ettim. Onlar baktılar, dosyamızı aldılar , bizden postadan gelecek duruşma ve davayla ilgili bilgi bekle dediler. Yani sarı çizmeli mehmet aga. Kanuni bir hakkımızı, Hakim bey canı isterse izin verir isterse vermezmiş.
Eşimle ben adliyenin koridorunda gelirken düşündük.
Eşim hemşireydi. Ama oğlumdan sonra işten ayrılmak zorunda kaldı. 20 sene oldu. Devam etseydi şimdi emekli olabilirdi. Buna ragmen biz hakettiğmiz halde oglum için engelli maaşı ve bakım parası için bir talebimiz olmadı ve almadık Sırf gerçekten ihtiyacı olanlar faydalansın diye. Bu güne kadar devletten bir menfaat talebimiz olmadı. Bez parası, mama parası almadık. Zengin bir insan değilim. Oğluma göre çok hafif özürü olan arkadaşlarımız her 5 senede kendi üzerilerine yeni araba alıp değiştiriyorlar. Bana da ısrar ediyorlardı. Ben de para biriktirdim. çocuk yeni araca binsin rahat edelim diye ilk defa böyle bir seye niyetlendim.
Ama kendi paramızla gördüğümüz muameleye üzüldük. Sanki devletten bedava birsey istemişiz gibi muamele gördük. Doğrusu eşim ve ben incindik ve kırıldık. Zaten engelli ebevenyleri olarak bizim devamlı yüreğimiz yanık ve yufkadır. bir gözümüzle gülerken diğerinden içimize yaş akar.
Paramız bayide, vazgeçmiş değilim. şu anda ne olacak o da belli değil.
Hissiyatımı anlattım, anlatmalımıydım onu da bilmiyorum.
Selam ve muhabbetle.
