Kalem hocamın yazdığı maddelere ve Hasan Bey'in bahsettiği soruna ilaveten;
Sosyalleşme sorunu(siz buna ne derseniz deyin,ben bunu tercih ettim):Sakat/engelli/özürlü/zedeli kişilerle samimiyet kurulmaz,helede doğuştan(congenital)olanlarla.Sonradan sakat olanlar bu konuda daha şanslılar,belli bir arkadaş çevresi var ise,bir kaç fire verilse de,sevdikleri onları terk etmez,mazide çok şey pyalşamışlardır.Bzi konjenital olanlar ise hayata 0 kilometre başladığımızdan,arkadaş toplamamamız zor,helede görünüşünde çok dikkat çekici ise,birde çirkinsen.Bir yere gitsen,dr.a bile yanında sana eşlik edecek kimse bulunmaz.Engelli çocuğu olan kişilerlerlede fazla samimiyet kurulmak istenmez.Helede evladı zihinsel engelli(mental retardasyon) ise...Saktlat toplumun mütecerrit kesimi.Ben bu yüzden mağaramda çok mutluyum.
Eğitim sorunu:Özellikle mental engelli kişilerin eğitim ve donanımını sağlayacak merkezlerin ve eğitmenlerin yetersiz olması.İstanbul'da bile daha yeni yeni rehabilitasyon merkezleri gelişmekte.down sendromlu kardeşim için bir dönem rehabilitasyon merkezi az aramadık.Ailelerin bu konuda eğitimsiz olmaları.
Ebeveynlerinin vefatı sonucu sahipsiz kalma sorunu:Sakat evlada sahip her ebeveyn bu kaygıyı taşır,ben ölünce kim bakacak,nasıl yaşayacak,hele de zeka problemli olanlar.Bedensel olanlarda ise kişisel bakım ihtiyaçları için kimsenin olmaması büyük problem.Benim kardeşim ona kimse yemek vermese karnı acıktığında gidip birşey yiyemez,bunu akledemez.
En son maddeyi kendime özel yazıyorum.
Kıyafet bulmakta çok güçlük çekiyorum,özellikle kışın.Hatta bazen çocuk kıyafeti alyorum.Hırkalarım çocuklar için.
Kıyafetlerin kollarını kısalttırınca olmuyor.
