Bende çoculuğumdan beri peşimi bırakmayan bir kabus var hep aynı kağıttan gri-beyaz bir dünya, herşey rahatsız edercesine düz, ayaklarımın altında uzanan ve bir kasabaya varan yol olabildiğince düz ( rahatsız edici ) ve yürüyorum kendi gölgemi görüyorum hiç ama hiç insan, ses, renk, hiçbir şey yok cansız bir rüya-kabus ardımı dönüyorum güneş yok ama gölgem var zihnimde kasıntı olduğunu hissedebiliyorum ( gerçek hayatta ) uyandığımda gece süren bu mucadelenın yorgunluğuyla işe gidiyorum, sonra gündüzleri ise şiddet içerikli tuhaf seyler geliyor aklıma , milyonlarca düşünce ansızın geliveriyor aklıma , konudan konuya atlıyorum karşımdakı ınsanı sohbete bu sebeple cekemıyorum neyse ki üst bilincim hakim şu anda ve kendimi kontrol edebiliyorum ama yaşam kalitem sıfıra yakın herkesı kırıp uzaklaştıryorum, bazen kendimi dünyanın sabibi sanıyorum göğsümün tam ortasına bir nurdan çelikten irade oturyor ve ben dünyanın en mutlu kişisi oluyorum bilmiyorum gördüklerim sanrı mı ama ben normal oldugunu sanmıyorum doktora gittim rexapin verdi ama sonunu acıcası merak edıyorum daha ne kadar kendımle celişip savaşacağim bilmiyorum. hepinize sevgiler saygılar.