ANA SAYFA

Bülent Küçükaslan Mekanda Adalet ve Sakatlık sayısı için yazdı
[...]
Yirmilerinde, iyi ahbap olan Suat ve Kerem İstanbul'un altını üstüne getirme coşkusuyla buluşmaya karar verirler.
Suat o gün de dışarı çıkacağı diğer günlerde olduğu gibi erken kalkar, kıyafetlerini giyer ve hafif bir kahvaltı yapar. Bıraksalar uzun bacaklarını açarak tek adımda Taksim'e gidecek gibi hisseden o bıçkın delikanlı, şüphesiz her seferinde daha bir canı sıkkın olduğu halde, işe yetişmek için koşturarak evden çıkan, dağ gibi, kocaman elli, ama son zamanlarda bel fıtığı da bulunan işçi babasının sırtında sessizce ve gözleri kapalı vaziyette beş kat merdiveni aşağıya iner ve her seferinde daha bir inanmış halde ant içer ki, düz ayak bir eve taşınabilecek parayı bulacaktır bir gün!
Kerem ise daha şanslı, babaannesinin evi asansörlü bir binadadır. Evet, asansör çok küçük; evet, tekerlekli sandalye kolayından sığmıyor; evet, her seferinde sandalyesinin orasını burasını çıkartıp kendisini de iyice küçülterek bir şekilde asansöre girmeye çalışıyor; ve evet, her seferinde asansör bozulmasın diye 9. kata çıkana kadar dualar etmek zorunda kalıyor ama olsun, bu sefer buna değecek!
[...]
Buraya tıklayarak yazının devamını okuyabilirsiniz

Bülent Küçükaslan | Sakatlık Çalışmaları İnisiyatifi
[...]
"Tekerlekli sandalyeye mahkûm"un fetiş halini aldığı bir dünyada insanlara tekerlekli sandalyenin özgürleştiriciliğinden bahsetmek baştan zoru seçmek demek, bunu biliyorum. Ama ben daha da zor bir şey yapmak, anne-babaların ve toplumsal baskıların engelli* çocuklarımızı nasıl da tekerlekli sandalyesizliğe mahkûm ettiğinden, bu nedenle çocuklarımızın hayatı nasıl da ıskaladığından bahsetmek istiyorum.
Bu konu hakkında yazmama sebep olan şey şu: Engelli çocuğu olan aileler bize gelip engelli çocuk arabası almak istediklerini söylüyorlar ve ekliyorlar, "bebek pusetine en çok benzeyen araba olsun lütfen".
[...]
Buraya tıklayarak Bülent Küçükaslan'ın yazısının tamamına ulaşabilir, yürütülen tartışmaya katkı, yorum ve eleştirilerinizi sunabilirsiniz

[...]
Eldeki metnin temel amacı, bugün neredeyse sorgusuz bir şekilde sakatlık olarak tarif edip tanıdığımız, kimilerimiz tarafından deneyimlenen durumların kaderin eşitsiz bir şekilde dağıttığı felaketler değil; toplumsal olarak kurulan, dolayısıyla tarihsel dönüşümler ışığında şekillenen deneyimler olduklarını göstermektir. Sakatlığın tarihsel inşası olarak ifade ettiğimiz bu süreç, aynı zamanda meselenin hangi kavramlar ve modeller çerçevesinde ele alınması gerektiğine dair tartışmalara da sahne olmuştur.
[...]
Buraya tıklayarak Sibel Yardımcı'nın yazısının tamamına ulaşabilir, yürütülen tartışmaya katkı, yorum ve eleştirilerinizi sunabilirsiniz

Mekanda Adalet ve Sakatlık sayısında Mithat Fabian Sözmen, bir toplumsal hak talebi ve mücadele alanı olarak engelli sporları üzerine yazdı.
[...]
Engelliler için en büyük felaketin kendi bünyelerindeki engeller olduğunu düşünmeye pek meraklıyızdır. Bu yüzden onların spor yaptığını görmekten ve hatta Paralimpik Oyunları’nda tüm dünyaya adlarını ezberletmelerinden abartılı başarı, mutluluk ya da mucize hikayeleri türetiriz. "Tek engel zihinlerde", "Engeli değil yeteneği görün" gibi sloganlara bayılırız. Elbette diğer sporcular gibi engelli sporcular da başarılarının öyküleştirilmesini hak eder ancak engellilerin medyadaki bu genel işleniş biçimi, altı doldurulmayan bir romantizme dayandığından iki haftalık Paralimpik macerası sona erdiğinde yine aynı günlük problemlerin ortasında kalanlar engelliler olur.
İngiliz engelli aktivist Penny Pepper, 2016 Rio oyunları sırasında The Guardian’a yazdığı yazıda “Ne kahramanız ne de beleşçi. Yalnızca devletin günlük yaşantımıza saldırılarından biraz olsun kurtulmak isteyen ve haklarını talep eden sıradan insanlarızâ€�[5] diyordu. Toplumda kabul gören tek engellilerin Paralimpikler olması ve bu kabulün de yalnızca iki hafta sürmesi bu konudaki iki yüzlülüğü ortaya koyduğu gibi meselenin sporun çok ötesinde olduğunu da hatırlatır.
[...]
Buraya tıklayarak Mithat Fabian Sözmen'in yazısının devamını okuyabilirsiniz

OKUYUN! Ülkeyi el birliği ile nasıl bir cehenneme dönüştürdüğümüzü -bir kez daha- görüp utanacaksınız...

Toplumsal Haklar ve Araştırmalar Derneği'nin, Açık Toplum Vakfı desteği ile yürüttüğü, "Engelli Bireylerin Yönelik Kötü Muamele, Şiddet ve İstismarı Olaylarını İzleme Projesini" kapsamında hazırlanmış olan "Engelli Bireylere Yönelik Fiziksel-Cinsel Şiddet, İstismar ve Kötü Muamele Olayları İzleme Raporu - 2016" adlı eseri sizlerle paylaşıyor olmaktan "mutluluk" duyuyoruz.
Yayın 2012 yılından bu yana medyaya yansıyan haberlerden, emsal nitelikteki üst derece mahkeme kararlarından elde edilen diğer veri ve belgelerden derlenerek hazırlanmıştır. Bu veri ve belge kaynaklarının dışında, kötü muamele, şiddet ve istismar mağduru engelli bireylerin katıldığı bir nitel araştırma da, yaşanan ihlallerin psikolojik ve psiko-sosyal boyutunu, nedenleri ile ortaya koymaya çalışmıştır.

Buraya tıklayarak TOHAD'ın raporunu okuyabilir ve tartışmalara katılabilirsiniz.

1960'lardan itibaren yükselen sakat siyaseti, sakatlığı tarihsel-toplumsal bir inşa olarak yeniden tanımlamaya, bu kapsamda 'sağlamcı' söylem ve pratiklerde yatan ayrımcılık biçimlerini görünür kılmaya çalışmıştır.
Eldeki metinde, öncelikle sakat hareketinin, Amerika Birleşik Devletleri'nde ve İngiltere'de ortaya çıkışı ve gelişimi özetlenmektedir. Ardından bu gelişimin farklı coğrafyalarda farklı yollar izlediği belirtilmekte ve bu farklılığın nedenleri üzerinde durulmaktadır. Yine de bu farklı yolları birleştiren bir nokta vardır: Sakat hareketi hemen her ülkede hak temelli diğer hareketlere oranla daha zor örgütlenmekte, sesini daha zor duyurmaktadır.
[...]
Buraya tıklayarak Sibel Yardımcı'nın yazısının tamamına ulaşabilir, yürütülen tartışmaya katkı, yorum ve eleştirilerinizi sunabilirsiniz

Bülent Küçükaslan

Inside I'm Dancing, 2004 yapımı güzel bir sakat filmi. Heyecanlandıran bir başlangıca, dramatik bir hikâyeye ve etkileyici bir sona sahip. Filmi benim için özel kılan iki şey var. Birincisi, filmde sakatlar konuşuyor; ikincisi, sakatlara dönüp konuşuyor. Sanırım şöyle de ifade edebilirim: üç sakat yan yana oturup bu filmi izlesek, filmin sonunda hiç konuşmaz, (eğer sigara içiyorsak) birer sigara yakar, derin derin içimize çekeriz. Gündelik yaşamlarımızı sorgulatan bir film...

Ne var ki film sakat olmayan izleyiciler için ne ifade ediyor, emin değilim, ama istisnaları dışarda bırakarak söylersem, tekerlekli sandalye kullanan benim gibilerin hissettiklerini hissettirmediği açık. Nitekim filme dair internette bulunan yorumları okuduğumda düşündürücü iki şey gördüm...

Buraya tıklayarak yazının devamını okuyabilir ve tartışmalara katılabilirsiniz.