Bugün Türkiye’deki özür oranı tartışmasının temelinde geçim derdi yatıyor. Kimin devletten düzenli bir maaş alacağını tartışıyoruz. Bu tartışma süregiderken, hep birlikte yapabileceğimiz en büyük aptallığın birbirimize düşmek olduğunu düşünüyorum. Koskoca engelli örgütlerinin temsilcilerinden bile ileri derecede şeker ya da kanser hastası olanların aslında “engelli olmadıklarını” duyar olduk. Bir “gerçek” engelli arayışıdır aldı başını gitti. Şimdi bacağı ampüte engelliyle ağır kanser hastasını mı karşı karşıya getirip kim “gerçek” engelli diye mi soracağız?
Devletin bütçesini korumak Maliye Bakanlığı’ndan sonra bizlere ve engelli örgütlerine de mi düşmeye başladı? Devletin yeterli kaynağı var. Bu kaynağın adil dağıtılması için, engelliliği dolayısıyla karşı karşıya kaldığı iktisadî dezavantajları yaşamında hisseden herkesi hukukî engellilik tanımın içine yeniden sokmak için uğraşmalıyız. Maaşa ulaşma sürecinin işkence olmaktan çıkması için çalışmalıyız. İnsanca yaşama imkân verecek düzenli bir geliri önce işsizliğe ve ayrımcılığa daha çok maruz kalan tüm engelliler için, sonra herkes için sağlanmasını savunmalıyız. Keçileri hep beraber kaçırmamak için.

Buraya tıklayarak, "Toplumsal eşitliği ideal kabul eden herkes gibi benim de engellilerin ve sorunlarının siyasî alanın dışına itilmeleri ile ciddi bir derdim var" diyen Volkan Yılmaz'ın yazısını okuyabilir ve tartışmaya katılabilirsiniz.
...