Bülent Küçükaslan | BİANET
[...]
Her gün yüz binlerce insanın akın akın yürüdüğü İstiklal Caddesi’ni getirin gözünüzün önüne. Caddenin değişik yerlerinde belediyenin açtığı kocaman çukurlar olsun... Her gün o çukurlara binlerce insanın düşüyor olması, düşen insanlara çukurdan çıkması için belediyenin hiçbir yardım götürmemesi, yoldan geçen insanların şaşkın bakışlarla çukurdaki insanların yanından geçmesi, bazılarının gücü yettiğince yardım etmeye çalışıp sonra yine yoluna devam etmesi, çukurdaki insanların yıllarca debelenmeye devam etmesi, hasbelkader çukurdan çıkmaya başardıklarında yoldan geçen herkesin gözyaşlarıyla bu “engelleri aşmışâ€� insanları alkışlaması, sonra belediyenin gelip bu insanların altına dandik birer sandalye çekip onlarla mutlu-mesut resimler çektirmesi, medyanın bu “başarı öyküleriniâ€� en damardan sunması...
Alın size Türkiye’deki engelli politikası!
[...]
Buraya tıklayarak yazının tamamını okuyabilir, tartışmaya katılabilirsiniz...

[...]
Derdim, bu ülkede yaşayan tüm sakatların malumu olan önemli bir şeyin, sakat olmayanların gözünden kaçıyor olması ihtimaline karşı bir hatırlatma yapmak: Unutmayın, biz sakatlar bu tür hadsizlikleri her gün ama her gün defalarca yaşıyoruz! En temel haklarımız için dahi kamu görevlileriyle veya sokaktaki sivil işgüzar insanlarla didişmek zorunda kalıyor, çoğu zaman kavga ediyor, bunların bazıları için şikâyette bulunuyor, bazıları için davalık oluyor, ama neredeyse hiçbir zaman bir netice alamıyoruz.
[...]
Buraya tıklayarak Bülent Küçükaslan'ın yazısının tamamına ulaşabilir, yürütülen tartışmaya katkı, yorum ve eleştirilerinizi sunabilirsiniz

Bülent Küçükaslan | Sakatlık Çalışmaları İnisiyatifi
[...]
Bence fizyoterapistlerin temel sorunu sakatları hasta olarak görmek! Oysa sakatlık ile hastalık -aralarında geçişler olsa da- özünde apayrı iki durumdur. Hastalık için bir tedavi-iyileşme süreci gerekirken, sakatlık kalıcı bir beden halidir. Hasta çoğu zaman bir şifaya/şifacıya ihtiyaç duyarken, sakat kişi olsa olsa bir cihaza veya geçici bir rehbere ihtiyaç duyar o kadar. Hasta iyileşmenin, sakat ise kendi kendine yeterli olabilecek becerileri maksimum düzeyde kazanmanın ve bunları elinde tutmanın peşindedir.
Peki, hastalık nerede biter, sakatlık nerede başlar; kimin hasta kimin sakat olduğuna kim karar verir?
[...]
Buraya tıklayarak Bülent Küçükaslan'ın yazısını okuyabilir ve tartışmalara katılabilirsiniz

Bülent Küçükaslan | Radikal 2
[...]
Sakatlar saygıyı hak etmiyor mu?
Hak etmiyorsa; siz vicdanını rahatlatmak isteyenler, sakat olmayan muktedirler, her şeyin kendi istediği gibi olmasına alışık olanlar, dayanışmanın güzelliğini değil de bağış yapmanın üstten bakan huzurunu sevenler, sormaya ve dinlemeye gerek duymayanlar, aynen devam... İktidarınızda sakatlar düşük pozisyonlu işlerde düşük maaşlarla çalıştırılmaya devam edilsin, yollar, binalar ve toplu taşıma araçları sakat olmayanlara göre tasarlansın, ekonomik bağımsızlığımız verilmesin, devletin sosyal yardımlarına karşılık yaşamlarımız ipotek altına alınsın, kendi kararlarımızı alma özgürlüğümüzü kullanamayalım, gerçek ihtiyaçlarımız umursanmadan ucuz sandalyeler bize reva görülsün. Bize sormaya gerek yok zaten. Siz biliyorsunuz...
[...]
Buraya tıklayarak yazının tamamını okuyabilir, tartışmaya katılabilirsiniz...

Bülent Küçükaslan | Sakatlık Çalışmaları İnisiyatifi
[...]
Başlamadan önce can alıcı üç soru sormamız ve cevaplamamız lazım:
1- Sakatlar ortalamadan daha fazla sağlık sorunu mu yaşar? Cevap: Hayır.
2- Öyleyse neden sakatlar durmadan tıp doktorları ile karşı karşıya gelir? Cevap: Çünkü sakatların sakat olduklarını her daim ispatlamaları gereken ahmakça bir sistem söz konusu! Bir sağlık kurulu bize “tamam sen sakatsın” demeden resmî olarak sakat sayılamıyoruz!
3- Peki sağlık raporu almak sizin için neden sorun? Cevap: Ehliyet, araba, evde bakım, maaş, emeklilik, eğitim, istihdam, askerlik vb. bir sürü haktan yararlanabilmek için neredeyse yılda birkaç defa sağlık kuruluna girmemiz gerekiyor ve bu akıl sağlığını yitirmeden gerçekleşmesi mümkün olmayan bir eziyet! Üstelik, kentlerin engelleyici şekilde dizayn edildiği ve toplu taşıma kullanımının neredeyse imkansız olduğu bir ortamda bizlerin evden çıkıp düzenli olarak hastaneye gitmesi inanın oldukça uzun ve zahmetli bir iş.
[...]
Buraya tıklayarak Bülent Küçükaslan'ın yazısını okuyabilir ve tartışmalara katılabilirsiniz

Bülent Küçükaslan | Radikal 2

Sakatlık üzerine konuşurken ya da sakatlıkla ilgili bir faaliyette bulunurken, kendisi sakat olsun ya da olmasın, gördüğüm kadarıyla, çoğu kimse “herkes engelli adayıdır” düsturuyla hareket ediyor. İlk anda “ne var bunda” diye düşünebilirsiniz, ama ben bu bakışın önemli sorunlar içerdiğini düşünüyorum.

Şöyle ki, “Potansiyel engellilik” yaklaşımının sorunlu olduğuna dair birbirine bağlı üç temel argümanım var. İlk olarak, bu kavramın sakatlığa negatif anlamlar yükleyen toplumsal kabulleri pekiştirdiğini, hatta bu önkabulleri yarattığını, ve dahası sakatların “öteki” olarak kodlanmasına zemin hazırladığını düşünüyorum. İkinci olarak [...]

Buraya tıklayarak yazının tamamını okuyabilir, tartışmaya katılabilirsiniz...

Bülent Küçükaslan | Sakatlık Çalışmaları İnisiyatifi
[...]
Dışlanmak, sözlü ya da fiziki şiddete uğramak, kadından da erkekten de sayılmamak, istenmeyen olmak, iş bulamamak, konut bulamamak, mümkünse kendini gizlemek vb. yaşam pratikleri hepimizin maruz kaldığı günlük rutinler. Hatta bir fırsat yakaladıklarında “haydin bozuk genleri ayıklayıp arı ırk yaratalım” telaşıyla yüz binlercemizi aynı vagona koyup katletmekten de geri kalmıyorlar (Nazi Almanya’sında olan kırım).
15 yıldır tekerlekli sandalye kullanan biri olarak tüm bunları alt alta koyduğumda, LGBTİ bireylerin yaşadıkları ve yaşayamadıkları ile sakatların yaşadıkları ve yaşamadıkları bana bayağı bir örtüşüyormuş gibi geliyor. Çürük ve iyileştirilmesi gereken hasta bedenlerimiz, saygıyı hak etmeyen hafifliğimiz, yeraltına itilişlerimiz ve “sözde vatandaş”lığımız bizi bayağı bayağı yoldaş yapıyor.

Buraya tıklayarak Bülent Küçükaslan'ın yazısını okuyabilir, tartışmalara katılabilirsiniz