Adresi olmayan mektuplar gibiyiz sevgili
ellerimizde, yitirilmiş kocaman hayatlarla
yollarda yitirdiğimiz gülüşlerin peşine düşsek
lal olmuş dillerimiz konuşur m'ola
her maviyi deniz sanıp içine daldığımız günler
isterdim ki suçlu bir çocuk gibi durmasın
aşkını sınadığım yüreğimde
firari yalnızlığım, kimselere sorulmamış adreslerde
boynu bükük kalmasın
seni özledim, demenin bir anlamı olsun istedim
saçlarının bir teli bile yetecek belki
özlemin ikirciksiz söze dönmesinde
ay doğuyor, gün doğuyor, yağmurlardan topluyorum adını
neresinde olursam olayım hayatın, aklımdasın
yollar beni çağırıyor sevgili
mavilerle kuşatılmış bir bakışın ardına düşmeliyim
ardımda sorulmamış sorular olmasa
eksik kalmasa hayat
zamanıdır aslında yola çıkmanın
Ayhan SÖNMEZ
Kendinizi ne zaman işe yaramaz ve aciz hissederseniz, parmaklarınızın ucuna bakın... Neden? dediniz şimdi değil mi içinizden... Çünkü o parmak izlerinden, bu yeryüzünde başka hiç kimsede yok... Siz özelsiniz, inanmazsanız parmaklarınızın ucuna bakın! Herkes aslında özeldir. Ama önemli olan; sizi diğerlerinden ayıran tek ayırt edici özelliğin, kendinizin özel olduğunuzun farkına varmanızdır... Karamsarlığa düştüğünüzde, bazen umutsuzluklarla boğuştuğunuzda, parmağınızın ucuna, yüzünüzde büyük bir gülümseme ile bakın ve kendi kendinize; 'Sen Özelsin! Bunların Hepsini Atlatırsın!`` deyin... Peki bu tek başına yeterli mi? Değil elbette... Önce ne istediğinizi iyi belirleyin. Sonra o istediğinize ulaşmak için ne gerekiyorsa yapın! Şimdi parmaklarınızı üç kez şıklatın... Ne oldu şimdi? Üç saniye hayatınızdan uçtu gitti ve hiçbir şey o üç saniyeyi geri getiremez değil mi? Hayatı, istediklerinize ulaşmak için harcayın. Bir gün arkanıza dönüp baktığınızda, uçup giden o saniyelerin, bomboş bir ömür haline geldiğini görmek istemiyorsanız tabi..! Farkındasınız değil mi? Hayatlarımız saniye, dakika, saat dilimlerine bölünmüş, akıp gidiyor. Ve biz akan bir saniyeyi bile geri dönüp tekrar yaşayamıyoruz. Onları geri getiremiyoruz. Aynaya baktığımızda, her gün yeni bir beyaz saç telini ve yüzümüzde acımasızca akıp giden dakikaların izini, birer kırışıklık olarak aynada seyrediyoruz. Peki biz hayattan ne bekliyoruz? Beklentilerimiz için, varımız yoğumuz ile savaşıyor muyuz, zaman denen acımasız düşmanla? Oysa parmaklarınızın ucuna bakın bir kez... Sonra da parmaklarınızı üç kez şıklatın... Orada gördüğünüz parmak izleri sizden başka kimsede yok... Ve parmaklarınızın ucundan çıkan o ses, hayatınızın bomboş geçmiş üç saniyesi oldu, geçti gitti işte... Siz özelsiniz, siz yeryüzünde teksiniz... O zaman hayattan beklediklerimiz de bize layık olmalı, özel olmalı, ulaşılması için savaşa değer olmalı... Zaman denen canavar galip gelmeden, biz hayattan beklentilerimize ulaşmalıyız ki geçip giden zamana rağmen, geriye dönüp baktığımızda kucak dolusu mutluluk ve beklentilere ulaşmanın hazzıyla, zaman zaman yüzümüzde kocaman bir gülümseyle nanik yapabilelim hayata... Parmaklarınızı üç kez şıklatın, hayattan üç saniyeniz silinip gitti işte... Bugün, özel bir insan olan kendiniz için ne yaptınız? Beklentileriz için bir uğraş, savaş verdiniz mi? Yoksa zamanın sizi yenmesine seyirci mi kaldınız? Mesela özel, eski bir dostu aradınız mı bugün? Hadi kalkın, uzun zamandır aramadığınız özel bir dostunuzu arayın ve ``Parmaklarımı üç kez şıklattım, geçen zamanı geri getiremediğimi görünce, belki de seni arayacak, başka bir üç saniyem olmayacak şu anda aramazsam deyip aradım seni...`` deyin ona... Çok mutlu olacak inanın... Bir dostun mutluluğu ile siz de mutlu olacaksınız...! Hala ne duruyorsunuz? Koşun telefona, bir dostu arayın. Onu sevdiğinizi hissettirin.. Onun mutluluğu ile mutlu olun... Parmaklarınızı üç kez şıklatın ve düşünün. Hayatınızdan üç saniye, boş bir sayfa gibi koptu gitti işte. Oysa siz özelsiniz ve size layık bir hayatı hak ediyorsunuz... Size layık mutlulukları hak ettiğiniz gibi... Bana inanmazsanız, `parmaklarınızın ucuna bakın...
ellerimizde, yitirilmiş kocaman hayatlarla
yollarda yitirdiğimiz gülüşlerin peşine düşsek
lal olmuş dillerimiz konuşur m'ola
her maviyi deniz sanıp içine daldığımız günler
isterdim ki suçlu bir çocuk gibi durmasın
aşkını sınadığım yüreğimde
firari yalnızlığım, kimselere sorulmamış adreslerde
boynu bükük kalmasın
seni özledim, demenin bir anlamı olsun istedim
saçlarının bir teli bile yetecek belki
özlemin ikirciksiz söze dönmesinde
ay doğuyor, gün doğuyor, yağmurlardan topluyorum adını
neresinde olursam olayım hayatın, aklımdasın
yollar beni çağırıyor sevgili
mavilerle kuşatılmış bir bakışın ardına düşmeliyim
ardımda sorulmamış sorular olmasa
eksik kalmasa hayat
zamanıdır aslında yola çıkmanın
Ayhan SÖNMEZ
Kendinizi ne zaman işe yaramaz ve aciz hissederseniz, parmaklarınızın ucuna bakın... Neden? dediniz şimdi değil mi içinizden... Çünkü o parmak izlerinden, bu yeryüzünde başka hiç kimsede yok... Siz özelsiniz, inanmazsanız parmaklarınızın ucuna bakın! Herkes aslında özeldir. Ama önemli olan; sizi diğerlerinden ayıran tek ayırt edici özelliğin, kendinizin özel olduğunuzun farkına varmanızdır... Karamsarlığa düştüğünüzde, bazen umutsuzluklarla boğuştuğunuzda, parmağınızın ucuna, yüzünüzde büyük bir gülümseme ile bakın ve kendi kendinize; 'Sen Özelsin! Bunların Hepsini Atlatırsın!`` deyin... Peki bu tek başına yeterli mi? Değil elbette... Önce ne istediğinizi iyi belirleyin. Sonra o istediğinize ulaşmak için ne gerekiyorsa yapın! Şimdi parmaklarınızı üç kez şıklatın... Ne oldu şimdi? Üç saniye hayatınızdan uçtu gitti ve hiçbir şey o üç saniyeyi geri getiremez değil mi? Hayatı, istediklerinize ulaşmak için harcayın. Bir gün arkanıza dönüp baktığınızda, uçup giden o saniyelerin, bomboş bir ömür haline geldiğini görmek istemiyorsanız tabi..! Farkındasınız değil mi? Hayatlarımız saniye, dakika, saat dilimlerine bölünmüş, akıp gidiyor. Ve biz akan bir saniyeyi bile geri dönüp tekrar yaşayamıyoruz. Onları geri getiremiyoruz. Aynaya baktığımızda, her gün yeni bir beyaz saç telini ve yüzümüzde acımasızca akıp giden dakikaların izini, birer kırışıklık olarak aynada seyrediyoruz. Peki biz hayattan ne bekliyoruz? Beklentilerimiz için, varımız yoğumuz ile savaşıyor muyuz, zaman denen acımasız düşmanla? Oysa parmaklarınızın ucuna bakın bir kez... Sonra da parmaklarınızı üç kez şıklatın... Orada gördüğünüz parmak izleri sizden başka kimsede yok... Ve parmaklarınızın ucundan çıkan o ses, hayatınızın bomboş geçmiş üç saniyesi oldu, geçti gitti işte... Siz özelsiniz, siz yeryüzünde teksiniz... O zaman hayattan beklediklerimiz de bize layık olmalı, özel olmalı, ulaşılması için savaşa değer olmalı... Zaman denen canavar galip gelmeden, biz hayattan beklentilerimize ulaşmalıyız ki geçip giden zamana rağmen, geriye dönüp baktığımızda kucak dolusu mutluluk ve beklentilere ulaşmanın hazzıyla, zaman zaman yüzümüzde kocaman bir gülümseyle nanik yapabilelim hayata... Parmaklarınızı üç kez şıklatın, hayattan üç saniyeniz silinip gitti işte... Bugün, özel bir insan olan kendiniz için ne yaptınız? Beklentileriz için bir uğraş, savaş verdiniz mi? Yoksa zamanın sizi yenmesine seyirci mi kaldınız? Mesela özel, eski bir dostu aradınız mı bugün? Hadi kalkın, uzun zamandır aramadığınız özel bir dostunuzu arayın ve ``Parmaklarımı üç kez şıklattım, geçen zamanı geri getiremediğimi görünce, belki de seni arayacak, başka bir üç saniyem olmayacak şu anda aramazsam deyip aradım seni...`` deyin ona... Çok mutlu olacak inanın... Bir dostun mutluluğu ile siz de mutlu olacaksınız...! Hala ne duruyorsunuz? Koşun telefona, bir dostu arayın. Onu sevdiğinizi hissettirin.. Onun mutluluğu ile mutlu olun... Parmaklarınızı üç kez şıklatın ve düşünün. Hayatınızdan üç saniye, boş bir sayfa gibi koptu gitti işte. Oysa siz özelsiniz ve size layık bir hayatı hak ediyorsunuz... Size layık mutlulukları hak ettiğiniz gibi... Bana inanmazsanız, `parmaklarınızın ucuna bakın...
