O an'ı yazıyoruz değilmi ?
O zaman buyrun....
Tarih 12-Aralık-1995 Şırnak Gabar Dağı....
Yoldaydık yolun neresinde olduğumuzu bilmeden hiç belirli olmayan bir yere adım atmanın ne demek olduğunu bilir MEHMET..
Her MEHMET gibi...Hüseyin Avcı yanı başımdaydı hep Samsun acemi birliğinden Diyarbakır da Hakkari de Şırnak ta hep bera-
ber olmuştuk onunla....Saat tam olarak 5:30 da sabahın ilk ışıklarıyla çıktığımız yol.....Yine yan yana omuz omuza yürüyorduk..
Her şey hiç olmadığı kadar normaldi....Hüseyin '' Komutanım bu işte bi iş var '' dedi... '' Bu kadar sessiz olması hiç normal değil... Çatışıyorduk zaten her anımız silah gölgesi ve mermi sesi..... Saat tam olarak 7:30 da ''PUSUUUUUU'' diye bi çığlık duyduk.......Nasıl attık kendimizi nereye attık tam hatırlamıyorum bile....Sonra mermi yağdı üzerimize.......Hiç aralık vermeden ateş ediyorlardı........Hüseyin '' Erkan bu sefer bittik galiba paşam bu sefer dürdüler bizim defteri '' deme böyle diyordum sakın biz nerelerden çıktık Hüseyin... Mermiler neredeyse 10 milimden geçiyordu....Kepimin üzeri yanmıştı biliyormusunuz bu duyguyu...... Sağımdaydı Hüseyin dayan diyordum ona çıkacağız burdan az kaldı.....O sesi duydum sonra hiç bir zaman başka bir yerde o kadar acı bi ses duymadım bir daha....Sağımdaydı susmuştu silahı...Döndüm dönmek zorundaydım korkarak baktım....Bana doğru çevirdim kafasını kafasından hani taş gelince akan incecik bir kan sızıyordu......Kafasının arkasından tuttum sonra kafasının arkası yoktu......Bir çığlık yükseldi o anda nasıl o saklandığımız yerden çıktım sonra ne oldu hatırlamıyorum....Bölükte açtım gözümü....Yanı başımdaki ranzanın üst katı....Yoktu kardeşim kankam sırdaşım......Hüseyini vurdular.....Ne kadar basitti değilmi dile....Oysa bir Hüseyin nasıl yetişir kim bilebilirki annesi bana sarılmıştı oğlum diye......
Sonra durun bitmedim daha....
Tarih 5-Nisan-1996 Şırnak
Az kalmıştı ya...Her şey bitiyor kurtuluyoruz diyorduk....Nasıl bir heyecan sarmıştı benimle beraber 7 kişi.....Az kalmıştı bitiyordu...Zaten yazdığım hikayeler Ece bu aralarda oldu işte onun zamanı hiç yok aklımda hiç olmadı sanki acısı hariç hiç bir şeyini ya hatırlamak istemediğim için yada acısından dolayı çıkardım aklımdan....
Anlatmak istediğim bu olayların ardından gelen hastahane yaşantım...Diyarbakır askeri hastahanesi.....Orada bir koğuşmu dersin hapishanemi öyle bir yer işte....Ben tedavi görüyorum...Hani Erkan delidir ya acaba nerden gelir kimse sormazki...
Hüseyin,Ece,amcam,dayım bir hafta sanki benim için kabustu sonrası.....Sonrası afedersiniz yaa hepinizin başına bela kimsenin bu davranışları neden yaptığını bilmediği bir adam....
Devam edeyimmi anlatmaya....Sonra daha sonraları askerlik bitti işte oradan geldikten sonra Ece'nin yanında ayrılmadım hiç...Mezarlıkta yattım kalktım...Sanırım affettirdim ona kendimi çünkü o ölüme koşarken yanında olamamıştım....Kafasına açtığı kurşun deliğine engel olamamıştım..
Boş verin tarihini....
Ben sakladım işte mecburdum çünkü kimse bilmesin diye içime attım her şeyi...Son olayları herkez biliyor az çok...Asker dönüşü benim kadersizliğimi bilen mi asla olmayacak...Benim kaç kayıbım var bu hayatta ve en hafif geçen tarafı Hüseyin'in ölümüydü hayatımın...Bana nasıl gözle bakarsanız bakın ben içimdeki fırtınanın sebebini biliyorum...Adına ne derseniz deyin toparlanmak adına birazcık destek olsun diye düştüm peşine adına umut dediğimin...Olmadı işte ve hiç şaşırmadım biliyormusunuz alışığım kaybetmeye....Sadece ölüm değildi benim kayıplarım..Sevdim sevilmedim anlaşılmadım anlaşılmak için kimse uğraşmadı belkide....
Son olay Mardin kızıltepe...
Kimse bilmez orada bir baskın sonucu terhis olmak üzere olan askerlerin katliyamını 83 er ve ben korkağım....Kimse bilmez bir korkağım ben tuvaletten çıkamadım korkumdan...Ben mehmet olamadım son günümde...Kimse bilmez çıkacaktım bir silah her nereden olursa bulacaktım ve gerçekten Mehmet olmak adına çatışacaktım oradaki hainlerle....Korktumm....
O korku hala içimde....
Rüyalarımda Hüseyin olur....
Tek bir soru gelir bana herkezden ''' Neden Korktun Korkmasan Kaybedermiydin ''''
Bilmiyorum bunun cevabını........İçimde milyonlarca acıyla nereye kadar giderse yaşamaya gayretteyim....
Bağışlayın beni bari siz yapın bunu.....Haklısınız ben gülmeyi gerçekten hak etmedim.....
O zaman buyrun....
Tarih 12-Aralık-1995 Şırnak Gabar Dağı....
Yoldaydık yolun neresinde olduğumuzu bilmeden hiç belirli olmayan bir yere adım atmanın ne demek olduğunu bilir MEHMET..
Her MEHMET gibi...Hüseyin Avcı yanı başımdaydı hep Samsun acemi birliğinden Diyarbakır da Hakkari de Şırnak ta hep bera-
ber olmuştuk onunla....Saat tam olarak 5:30 da sabahın ilk ışıklarıyla çıktığımız yol.....Yine yan yana omuz omuza yürüyorduk..
Her şey hiç olmadığı kadar normaldi....Hüseyin '' Komutanım bu işte bi iş var '' dedi... '' Bu kadar sessiz olması hiç normal değil... Çatışıyorduk zaten her anımız silah gölgesi ve mermi sesi..... Saat tam olarak 7:30 da ''PUSUUUUUU'' diye bi çığlık duyduk.......Nasıl attık kendimizi nereye attık tam hatırlamıyorum bile....Sonra mermi yağdı üzerimize.......Hiç aralık vermeden ateş ediyorlardı........Hüseyin '' Erkan bu sefer bittik galiba paşam bu sefer dürdüler bizim defteri '' deme böyle diyordum sakın biz nerelerden çıktık Hüseyin... Mermiler neredeyse 10 milimden geçiyordu....Kepimin üzeri yanmıştı biliyormusunuz bu duyguyu...... Sağımdaydı Hüseyin dayan diyordum ona çıkacağız burdan az kaldı.....O sesi duydum sonra hiç bir zaman başka bir yerde o kadar acı bi ses duymadım bir daha....Sağımdaydı susmuştu silahı...Döndüm dönmek zorundaydım korkarak baktım....Bana doğru çevirdim kafasını kafasından hani taş gelince akan incecik bir kan sızıyordu......Kafasının arkasından tuttum sonra kafasının arkası yoktu......Bir çığlık yükseldi o anda nasıl o saklandığımız yerden çıktım sonra ne oldu hatırlamıyorum....Bölükte açtım gözümü....Yanı başımdaki ranzanın üst katı....Yoktu kardeşim kankam sırdaşım......Hüseyini vurdular.....Ne kadar basitti değilmi dile....Oysa bir Hüseyin nasıl yetişir kim bilebilirki annesi bana sarılmıştı oğlum diye......
Sonra durun bitmedim daha....
Tarih 5-Nisan-1996 Şırnak
Az kalmıştı ya...Her şey bitiyor kurtuluyoruz diyorduk....Nasıl bir heyecan sarmıştı benimle beraber 7 kişi.....Az kalmıştı bitiyordu...Zaten yazdığım hikayeler Ece bu aralarda oldu işte onun zamanı hiç yok aklımda hiç olmadı sanki acısı hariç hiç bir şeyini ya hatırlamak istemediğim için yada acısından dolayı çıkardım aklımdan....
Anlatmak istediğim bu olayların ardından gelen hastahane yaşantım...Diyarbakır askeri hastahanesi.....Orada bir koğuşmu dersin hapishanemi öyle bir yer işte....Ben tedavi görüyorum...Hani Erkan delidir ya acaba nerden gelir kimse sormazki...
Hüseyin,Ece,amcam,dayım bir hafta sanki benim için kabustu sonrası.....Sonrası afedersiniz yaa hepinizin başına bela kimsenin bu davranışları neden yaptığını bilmediği bir adam....
Devam edeyimmi anlatmaya....Sonra daha sonraları askerlik bitti işte oradan geldikten sonra Ece'nin yanında ayrılmadım hiç...Mezarlıkta yattım kalktım...Sanırım affettirdim ona kendimi çünkü o ölüme koşarken yanında olamamıştım....Kafasına açtığı kurşun deliğine engel olamamıştım..
Boş verin tarihini....
Ben sakladım işte mecburdum çünkü kimse bilmesin diye içime attım her şeyi...Son olayları herkez biliyor az çok...Asker dönüşü benim kadersizliğimi bilen mi asla olmayacak...Benim kaç kayıbım var bu hayatta ve en hafif geçen tarafı Hüseyin'in ölümüydü hayatımın...Bana nasıl gözle bakarsanız bakın ben içimdeki fırtınanın sebebini biliyorum...Adına ne derseniz deyin toparlanmak adına birazcık destek olsun diye düştüm peşine adına umut dediğimin...Olmadı işte ve hiç şaşırmadım biliyormusunuz alışığım kaybetmeye....Sadece ölüm değildi benim kayıplarım..Sevdim sevilmedim anlaşılmadım anlaşılmak için kimse uğraşmadı belkide....
Son olay Mardin kızıltepe...
Kimse bilmez orada bir baskın sonucu terhis olmak üzere olan askerlerin katliyamını 83 er ve ben korkağım....Kimse bilmez bir korkağım ben tuvaletten çıkamadım korkumdan...Ben mehmet olamadım son günümde...Kimse bilmez çıkacaktım bir silah her nereden olursa bulacaktım ve gerçekten Mehmet olmak adına çatışacaktım oradaki hainlerle....Korktumm....
O korku hala içimde....
Rüyalarımda Hüseyin olur....
Tek bir soru gelir bana herkezden ''' Neden Korktun Korkmasan Kaybedermiydin ''''
Bilmiyorum bunun cevabını........İçimde milyonlarca acıyla nereye kadar giderse yaşamaya gayretteyim....
Bağışlayın beni bari siz yapın bunu.....Haklısınız ben gülmeyi gerçekten hak etmedim.....
