Yasama dair denmis yaa... yasamın içersinde kendin ve kendin gibi olanlarla olmaktan baslamak gerek sanırım...
Belki çok klasik olarak görülen ve hep yaşanan, yaşanmayada devam eden birseyi aktarmadan gecemeyecegim bugün...
Sabah metroda isime gelmek üzere gelirken... Bir istasyondan bir anne ve iki çocuğu bindi çocukların ilk bakısta üstleri basları dikkati çekiyor.. Per perisan... Ama kadar hos bir yüz ifadesi varki çocukların... Birde tombul olmaları dahada sevimli kılıyor onları...
İkiside göründüğü kadarıyla engelli... Ama akıllı çocuklar.. Tıpta mongol diye tabir edilen bir hastalık diyim artık..
Birde Karadeniz sivesiyle konusuyorlar... O an kucaklamak istedim onları... öpmek istedim...
Sonra anne iki çocugu ellerinden tutmayaçalısıyor bu arada dengede durmaya çalısıyor...düsmemek için... büyük olan çocuk sürekli bagırırak konusuyor ama güzel seyler söylüyor...neden ayakta durmak olduguna dair..
o ara bende ayakta oldugum için insanların sadece yüz ifadelerine baktım.. O kadar igrendimki o an insan oldugumdan, orda oldugumdan.. orda o insanların yüz ifadelerini gördügüm için...
hepsi acıyarak, rahatsız olduk sussunlar ifadesiyle... Dayanamadım.. Dedim ki artık ne kadar duyursız bir toplumsunuz.. Hadi toplum olarak gözümüzün kapalı oldugunu biliyordumda.. gönlünüzdemi kapalı dedim..
isyan ettim artık.. Üç tane önümde oturan kıza dedim... Ya siz gençsiniz... ayakda durma kabiliyetiniz var.. Kalkarmısınız dedim.. Yavrum ikiside soluk soluga bindikleri metrodan benim isyanımla oturdular...
Oturdular oturmasınada...Benim içime kocaman bir ates oturmadı desem yeridir...Hani benim isyanımada bir ses gelmedi kimseden...Kaldırdıgım kızlardan birisi 12 saat ayakta kalcam ben bugün dedi de...
O yavrular hep ayakta kalacak... ama ... kalmak zorundalar...Herkesin gözü kapalı çogu seyi görmüyorda.. gönüllerininde kapalı oldugunu kabul ettiler sessizlikleriyle...
hani bizimde yasadıgımızı ama ortadaki engelleride aynı havayı teneffüs ettigimiz insanlar kaldırmadıgı sürece nereye kadar gidecek bu yasam bilemiyorum...
ve o yavrular...yavrucuklar...o perisanlıkları, masum bakan o gözleri ve sevimlilikleri ile hayatımızda hep var olacaklar ama yine kimse onları görmeyecek ve görmezden gelecekler...ne gözleriyle, ne gönülleriyle...
Belki çok klasik olarak görülen ve hep yaşanan, yaşanmayada devam eden birseyi aktarmadan gecemeyecegim bugün...
Sabah metroda isime gelmek üzere gelirken... Bir istasyondan bir anne ve iki çocuğu bindi çocukların ilk bakısta üstleri basları dikkati çekiyor.. Per perisan... Ama kadar hos bir yüz ifadesi varki çocukların... Birde tombul olmaları dahada sevimli kılıyor onları...
İkiside göründüğü kadarıyla engelli... Ama akıllı çocuklar.. Tıpta mongol diye tabir edilen bir hastalık diyim artık..
Birde Karadeniz sivesiyle konusuyorlar... O an kucaklamak istedim onları... öpmek istedim...
Sonra anne iki çocugu ellerinden tutmayaçalısıyor bu arada dengede durmaya çalısıyor...düsmemek için... büyük olan çocuk sürekli bagırırak konusuyor ama güzel seyler söylüyor...neden ayakta durmak olduguna dair..
o ara bende ayakta oldugum için insanların sadece yüz ifadelerine baktım.. O kadar igrendimki o an insan oldugumdan, orda oldugumdan.. orda o insanların yüz ifadelerini gördügüm için...
hepsi acıyarak, rahatsız olduk sussunlar ifadesiyle... Dayanamadım.. Dedim ki artık ne kadar duyursız bir toplumsunuz.. Hadi toplum olarak gözümüzün kapalı oldugunu biliyordumda.. gönlünüzdemi kapalı dedim..
isyan ettim artık.. Üç tane önümde oturan kıza dedim... Ya siz gençsiniz... ayakda durma kabiliyetiniz var.. Kalkarmısınız dedim.. Yavrum ikiside soluk soluga bindikleri metrodan benim isyanımla oturdular...
Oturdular oturmasınada...Benim içime kocaman bir ates oturmadı desem yeridir...Hani benim isyanımada bir ses gelmedi kimseden...Kaldırdıgım kızlardan birisi 12 saat ayakta kalcam ben bugün dedi de...
O yavrular hep ayakta kalacak... ama ... kalmak zorundalar...Herkesin gözü kapalı çogu seyi görmüyorda.. gönüllerininde kapalı oldugunu kabul ettiler sessizlikleriyle...
hani bizimde yasadıgımızı ama ortadaki engelleride aynı havayı teneffüs ettigimiz insanlar kaldırmadıgı sürece nereye kadar gidecek bu yasam bilemiyorum...
ve o yavrular...yavrucuklar...o perisanlıkları, masum bakan o gözleri ve sevimlilikleri ile hayatımızda hep var olacaklar ama yine kimse onları görmeyecek ve görmezden gelecekler...ne gözleriyle, ne gönülleriyle...
