OĞUZATAY

Zümrüt' ümü ardımda bırakmanın zorluğu hepsinden zor gelmişti. Sanki dünyayı sırtıma vermişlerdi de al git demişlerdi. Öylesine zordu ki onun olduğu yerlerden uzaklaşmak... Sık sık yüzüklü kolyeyi çıkararak öpüyordum. Ellerinin değdiği yere dudaklarımın değmesi bir nevi içimi tatmin ediyordu...

Artık köydeki deyimle ‘tapikleme’ vaktiydi. Dudaklarımdan mırıldanarak şu sözler çıkmıştı: ‘İyi geceler kalp atışlarımı hızlandıran, düşündüğümde dünyayı unutturan, beni gerçek sevgiye ulaştıran biricik meleğim.’! Köydeki ilk gecemde hatırladığım son cümle buydu! Sonrasında ise uyumuşum sevgili günlüğüm...

[IMG][/IMG]

Zorlu kış öncesi yakacakları temin ettiğimiz için evimiz kara kışta sıcacıktı. Ara sıra kar yağışının durduğu zamanlarda: Murat ağamın hediyesi olan kar suyu geçirmeyen botlarımla köy meydanında volta atıyordum. Soğuk bıçak gibi kesiyordu: ancak sürekli evde oturmak da beni sıktığı için mecburen ara ara dolaşmaya çıkıyordum. Hava da soğuktu; gönlümde! Onu ısıtacak ateşi yakacak olan uzaklardaydı: ancak Halil dayımın dediği söz aklıma geldikçe yanmış yüreğime azıcık ferahlık veriyordu…

[IMG][/IMG]