[Tartışma] Red Etmek Üzerine Dünya Görüşü ve Sanat...

[andante]

Gri tonlarını sevmiyorum, bende hep belirsizlik ve tedirginlik yaratıyor.Pencereden dışarı baktım da, gökyüzü de gri.. Ahh !!! Perşembe Hırsızı yine aklıma getirdin;

Gök gri,
Deniz gri,
İçimde;
Yağmayan yağmurların serinliği....


"Bu başlık da ne?" mi diyorsunuz acaba?..

Bilmiyorum, ama ben insanların büyük bir çoğunluğunun yaşamlarını Red Etmek üzerine kurguladığını düşünmekteyim.

Red etmek!!!!.... Söz konusu sanat oldu mu, sanatın var olma sebebi. Çünkü sanatın ve doğal olarak onun uygulayıcıları olan sanatçıların üretkenliğinin ve devamlılığının ana maddesidir. " Kabul " ile sanatta bir yere varılmaz. Doğal olarak sorgulamanın, yargılamanın ve yeni fikirler üretmenin kaynağını oluşturur red etmek.

Sancılıdır !...... Hiçte kolay değildir insan bünyesi için bu gelgitlerde dolanmak. Haykırışları içinde barındırır ve dayanılmaz ağrılıdır.

Ama red etmek yaşantımızın hemen her kesiminde karşımıza çıkan bir olgu olmaya başladı. Ya da tam tersi olarak teslimiyetçi bir anlamda " kabul "

İkisinin arasında bir yerde olamazmıyız acaba?...Bu ikisinin arası yer neresi?

Sanatta bir üretkenliği simgelesede toplumu oluşturan bireylerin kendi dünyasında, yada bazen toplumlarda bile bir daraltmanın simgesi olabilir red etmek.

İnsan olarak red etme hakkımız çok doğal gibi gözükse de ben red etme yerine eleştiriyi bu anlamda insanlara daha çok yakıştırıyorum.Kuşkusuz beğenmeme, hoşlanmama gibi kişisel seçimlerimiz vardır. Ve bunları nedenleriyle bilimsel olarak ortaya koyabildiğimizde nefes alışımız daha rahattır aslında.

Ama hayır !... Biz nefes almamızı zorlaştırmak için elimizden ne gelirse yapmaya devam ediyoruz. Kendi dünyamızı küçültmeye gösterdiğimiz özeni belki de hiç bir şeye göstermiyoruz.

Bir şeyi gözden kaçırıyoruz. Red ettiğimiz bir konunun bir başkası tarafından kabulu her zaman söz konusudur. Ve red ediş biçimlerimizi de aslında son derece duygusal nedenlere oturttuğumuzdan, kabul edişlerimiz de aynı duygusallıkla cevap bulmaktadır. Sonuç olarak kendimizi istesekte, istemesekte takım tutar gibi bir takımın içinde buluveriyoruz. Ve hepimiz bu anlamda gönüllü amigolara dönüşüyoruz.

Takımımızın liderleri çıkıveriyor bir anda ve bu liderleri bir ilah haline getirip onlar gibi düşünen, onlar gibi davranan, onlar gibi yaşayan varlıklar haline gelip, bu kişileri ilahlaştırıp onlara tapınmaya başlıyoruz.

Kendimiz nerdeyiz bu senaryoda ?.....Galiba hep figüranlık seçimimiz haline gelmiş bir durumda.

Uzun iletiler okunmaz biliyorum ve en büyük eksikliğimiz okuma alışkanlığımızın olmaması yüzünden sizleri sıkmamak için şimdilik burda keseceğim. Ama bu sayfada kaldığım yerden hep devam edeceğim.

Umarım sizlerde olursunuz bu sayfada.

[KanatlıTırtıl]

Eline sağlık yüce sensei Bu konuya bir kaç nefes de benim sözüm olacak. Şekil aldığı an buraya yazacağım. Devam et ne olur, çünkü çok iyi denk geldi..

[KanatlıTırtıl]

PİZA KULESİ, KARINCA KAFİLESİ,
YAŞLI HOCA VE GİZEMLİ HAFİF AŞKI

yine bir ilkbaharda, ülkelerden bir ülkede
bir elinde taş diğerinde pamukla bir dede

belki delirmiş belki bir kuyu bulamamış diye
itinayla tırmanmıştı ki bir garip kuleye

yüz yirmi beşinci karınca kafilesi tek tek
derin yuvalardan çıktı göğe selam vererek

önce zevkle yeşil çim kokusu ve papatyalar açan
sonra da şöyle biraz ettiler etrafı kolaçan

dizilip uygun adım düzenle milyonlarca yıllık
atalarıyla aynı yolda, atalarıyla aynı kılık

aynı şarkılar ve neşeyle birlikte yol aldılar
sonunda dağ gibi bir kule dibine geldiler

kimi dedi bu yüce bir dağ, kimi yüce çınar dedi
kimi sustu, kimi dedi kazalım, tırmanmakta kimi

çıktılar ardarda bir kısmı bölük bölük
bir dalı dümdüz, biri zigzaglı, biri dolanık

artık zigzagcılar, dolambaççılar ve dümdüzcülerdi
şimdi üç ayrı dal gibi hem kardeş hem yabancılardı

kan ter içinde tırmandılar inatla bir süre
zizgzagcılar haykırdı "dikkat edin serçelere!"

dolambaççılar yok yok yok yalandır o dedi
aralarında bir çoğu pençeler ile can verdi

üzülüp ağlayıp da dolanmaya devam ettiler
geri kalmamak için aceleyle yol tuttular

dümdüzcüler tırmandıkça bir şeyler anladı
biri yıkılacağız arkadaşlar galiba dedi

dümdüzcüler yükseldikçe büyüdü kaygılar
denk gelen her karıncayı bir bir uyardılar

dolambaççılar dedi ha ha ha öyle şey olur mu
bunca azametli bir dağ hiç yamulur mu

dümdüzcüler of of of dedi ve yola devam etti
kazıcıların çoğu diplerde son uykuya yattı

rüzgâr, güneş ve kuşlardan telef oldu herkes
kalmadı kıpırtı, kalmadı başlardaki güçlü ses

son kazıcı çıkınca diğer uçta yamuk yumuk
bir taş ile öldü ve hemen yanında pamuk

aha diye haykırdı, buldum dedi yaşlı hoca
aynı anda düşüyoruz senle demek atlayınca!

3 Şubat 2005
Vefa LÖK

[andante]

Bir bütün olarak güzel bir şiir be Vefa.... Ama bilirim sen pek hoşlanmazsın övgülerden . Mütevazilik insana kesinlikle yakışan bir davranış. Kibir ve kendini beğenmişlik ise yakışmıyor aslında insanlara.

Hep derim ya, müzikte en önemli şey nüanslardır, tıpkı yaşam gibi..Nüansaların dozunu kaçırdığımız anda , yada yerli yerinde kullanmadığımızda herşey çok farklı olabiliyor. Bu şiirde çok güzel bir şiir ve bu konuda mütevazilik yaparsan eğer hem kendini hemde şiiri red etmiş olursun ve buda konumuza hiç uygun olmaz. :lol:

Şiirdeki;

Yok yok,
ha ha,
of of

siyah yazıyla belirtilmiş kelimelere takıldım uzun bir süre.

Red etmenin simgeleri ne güzel yansıtılmış dikkatli olarak incelendiğinde. Eğer bir şeyi red etmeye kararlıysak ilk kullandığımız sözcüktür "yok" kelimesi.

Üstüne basa basa, hatta haykırarak hayır anlamında kullanmazmıyız çoğunlukla yokkkkkkkkkkkk kelimesini.....

Red etmeye devam etme sürecimizde bir de aşağılamaya kalkarız... hay allah ya, bu ne mankafa biri, nasıl düşünceler bunlar, ha ha haaaaaaaaa

Eylem devam etmektedir.. Öylesine kendimizle başbaşayızdır ki, bir başkası yoktur, varsa bile bir hiçtir....... Of Of Offfffffffffff.

[KanatlıTırtıl]

ops: Övgülerine layık isem ne hoş yüce sensei..

Bu şiiri gecenin bir ucunda yazdıydım. Çoğu şiir gibi bu da sakat doğmuş ki sonradan anladım. Bir mısradaki kafiye de nereye kayboldu dedim? Ne yaptın vefaa? Aslında şiire müdahale etmezdim eskinden.. Sakat doğduysa doğsun, kaybolursa da ölürse de acısı bir işe yarar. :?

Buna ufacık bir estetik ameliyat yaptım. Çok sızlanıp üzülüyordu ne yapayım.. :lol:

Karıncalar... Atlı karıncalar....
Kanatlı tırtıl, atlı tırtıl..
Nerede kaldık?
Ha perşembe di mi bugün..
Devam et ne olur Sanem. :wink:

[andante]

Tamamdır, eğer sen estetik bir müdehale gerekliydi diyorsan, neden olmasın?......

Sanırım kendi adıma konuşacak olursam toplumdaki sade bir birey olarak red etmenin sancılarını bir kaç kez yaşadım. Belki de bu sebeple bu konu etrafında dolanıp duruyorum.En büyük sancılardan bir tanesini de yaklaşık 5 sene önce babama alzheimer teşhisi konulduğu gün yaşadım. Gelişimini ve sonucunu çok iyi bildiğimden kabullenmekte en çok zorlandığım anların yaşandığı o zaman dilimini unutmam söz konusu değil.

Arabayı nasıl kullandığımı ve annemle babamı evlerine nasıl getirdiğimi hatırlayamıyorum. Eve geldiğimizde annem gizlice sordu;

Kızım çok mu kötü bir hastalık, ölümcül mü?.....

"Bir kez duyar insan ölümün sessiz fısıldamasını
Ama nasıl bir yerse burası
Bir hançer sokup sokup çıkarılıyor....
özlemlerim geliyor gözlerimin önüne
yalnızlığım geliyor
çaresizliğim geliyor
ve
hergün
başka türlü ölüyorum anne......."


Zor olan neydi ?......Tüm yaşamını bildiğin ve özelliklerine hayran olduğun bir insanın ilerleyen zaman diliminde tamamiyle farklı olacak olması mı?

Bilmiyorum.... Bildiğim uzun süre kabullenmekte zorlandığım ve kesinlikle bu olayı red etme sürecim ve bu süreçte yaşadıklarımdır.(Kısaca çektiğim işkence )

Aynı yıl mesleğim gereği dış ülkelere festivallere gittiğim için red etmenin çok daha garip boyutunu İspanya da yaşayacaktım. Ve bu red edişte son derece tanıdık gelmişti bana.

Bilirsiniz ulusları birbirine benzetmek gibi bir alışkanlığımız vardır. Türkleri de genelde İtalyanlara benzetirler.Niye buna ihtiyaç duyulur bilmiyorum ama İtalyanlara benzemediğimiz bir gerçek.Böyle bir yorumlama yapılacaksa bazı davranışlarımızdan yola çıkarak ben İspanyollara benzediğimizi düşünüyorum

Orada kaldığım 15 gün boyunca bir çok arkadaş edindim. Ama en yakın olarak evinde kaldığım Angel ve ailesini unutamadım. Angel bir öğretmendi. Bir ortaokul da kukla öğretmeniydi. Evet yanlış okumuyorsunuz kukla öğretmeni....Aynı zamanda klasik tiyatroylada çok ilgili biriydi ve tüm ülkelerin tiyatrolarını ,kukla oyunlarını biliyordu. Karagöz ve Hacivat konusunda inanın benden bilgiliydi.

Genel anlamda sanat ve özellikle resim den konuşuyorduk. Gerçeküstü resimlerden çok hoşlandığını söyleyince dayanamadım.

" Salvador Dali çok büyük bir santçı değil mi Angel?"

" Dalimi ?!!!! .....hayırrrrr asla !!!!!"

"Neden Angel ? "

" O bir faşist ! "

( Aman tanrım !!!! gerçekten çok bilimsel bir açıklama Angel.Dali çok üzülecek.....Dali yi Dali yapan o denli büyük ve doğru özellikler var ki sen gidip bir küçük ayrıntıda takılı kaldın öyle mi ? Tüm dünya onu Dali olarak tanırken sen bir Angel olarak kalmaya adaysın.....)

" Pekii Picasso ?"

"Haa bak o büyük bir sanatçı "

" Neden Angel ?"

" Çünkü faşizm ülkemizde kol gezerken o kahramanca direnen büyük bir devrimcidir."

( Ah benim mavi gezegenden İspanyol arkadaşım Angel !!Picasso sana minnettardır.Küçültmeye devam et dünyanı. Yaratılanları değilde yaratanların özellikleriyle oluşmuş küçücük bir dünya kur kendine. Eleştirmek gibi en doğal ve güzel özelliğini bir kenara atarak red et.Sınırlar ve kalıplarla ördüğün duvarların seni boğmasına izin ver. Siyasetçilere benzer kavramlarla davranmayı sürdür. Sonra da yalan söyle; ben siyasetten hiç anlamam diye. Dünya dönmeye devam ediyor Dalilerin Picassoların ve bizim ülkemizdeki bir çok sanatçının yarattıklarıyla. Hatta yanlışlarla, çirkinliklerle. Ama güzel de var doğru da var, insan gibi yaşadığımız ve yaşattığımız sürece )

Geç olmuş sonra devam edeyim....

[andante]

Pekii hiç red edildiniz mi dostlar ?......

İlk red edilişim beş yaşındayken başıma geldi.

Yaşamın akışı hiç düşünmediğimiz şeylerin yaşanmasına neden olabiliyor. Gerçekten de bu oluşumları önlemek gibi bir durumda çoğunlukla söz konusu olmuyor.

Ben de küçücük bir çocuktum ve anaokulundaydım Hamburg ta. Bazen yetkililer beni alıp bir yerlere götürüyor orada bazı sorular soruyorlar, bazı şeyler yapmamı istiyor, resimler yaptırıyorlardı. Nerden bilebilirdim değil mi beni incelemeye aldıklarını, 5 yaşında bir çocuğun Almancayı nasıl okuyup yazdığını öğrenmek için beni didiklediğini....

Sonra özel bir izinle beni oradaki anaokulundan alıp ilkokula gönderdiler.Artık okullu olduğumu söylediler bir de. İlk öğretmenim....Çok güzel bir bayandı beni elimden tutup sınıfa getirdi.

Sınıfa girdiğimde bir öğrenci hemen dikkatimi çekti. Hani derler ya Tanrı boş zamanında yaratmış diye...Kocaman lacivert gözler, bembeyaz bir yüz ve simsiyah uzun saçlarıyla gerçekten bir sanat eseri gibi duruyordu.

İçimden dedim ki; Umarım öğretmen beni bu kızın yanına oturtur.

Ve duydu Tanrı bu sesi...

" Bak Anita sen de yabancısın, Sanem de...İkinizin çok iyi anlaşacağını düşünüyorum. Bu sebeple onu senin yanına oturtmak istiyorum"

Sevincimi düşünebiliyorsunuz değil mi? Ama çok kısa süren bir sevinçti bu.

" Hayır!!, asla onun yanıma oturmasını istemiyorum....."

Beş yaşındaki benin içinde nedenini bilmediği bir çok şey kırıldı döküldü, ve kimse bu kırılma anındaki şangırtıyı duyamadı...

Çok sonra Türkiyeye geri döndüğümüzde Anitanın beni neden istemediğinin yanıtını bulacaktım. Ve o güne kadar hep kendi kendime neden diye soracaktım. Cevap sosyal bilgiler dersinde Kurtuluş Savaşıyla ilgili olarak öğretmenimizin verdiği bir derstti.

Yunanlılar bizim düşmanımızdır.

Yetişkin olup mesleğimi elime aldığımda yolum müzisyen arkadaşlarımızla bir gün Yunanistan a düşecekti. İtalyadaki bir festival için çılgınca bir plan yaparak Yunanistan üzerinden feribotla İtalya ya geçmeye karar vermiştik.

Selanik e gittik.... Tarih kitaplarımızda Atatürk ün doğduğu o pembe boyalı evi gezdik. Garip bir duygu. Nereye dokunsam sanki Atatürk e dokunuyormuş gibi bir his.Acaba burda koşmuşmuydu???, ayağı takılıp düşmüş olabilir mi????binlerce soru geliyor insanın aklına ve kendinizi kötü hissediyorsunuz.

Bu duygularla oradan ayrılıp feribotumuza bindik. Garip bir şekilde daha ülkemizden yeni ayrılmış olmamıza rağmen bir hasret var. Eşyalarımızı kamaralarımıza yerleştirdikten sonra bir kaç arkadaşla güverte kısmına çıktık ve güneşi izliyoruz.Hiç yabancısı olmadığımız bir güneş, çok tanıdık, oradan da ısıtabiliyor bizleri......

Farkında olmadan Atatürk ün sevdiği türkülerden biri dökülüverdi sessizce dudaklarımdan.

" Bülbülüm altın kafeste
Öter aheste aheste...."

Yanımdakiler eşlik etmeye başladı. Bir türküden bir türküye, bir şarkıdan bir şarkıya geçerken sesler yükselmeye ve güverteyi doldurmaya başladı. Meğer ne kadar çok Türk varmış feribotta...

Ortaya kocaman bir koro çıktı. Etrafımızda yabancılar gelen seslere kulak kabartılar ve bu büyüleyici müziğin etkisiyle hiç duymadıkları sesleri dinlemeye başladılar.

Güneş batarken ve bildiğimiz o kızıllığa dönüşürken bizlere garsonlar istemediğimiz halde uzo getirdiler.Kim nerden yollamıştı bu uzoları....

Yarı Türkçe yarı ingilizce konuşan bir adam yanımıza yaklaştı ve ikinci kaptan olduğunu söyleyerek bu şarkılar rakısız gitmez ama rakımız yok uzoyla idare edin komşu dedi. Yanımıza oturmak için izin istedi.

Konuşmasını sürdürdü ikinci kaptan;

"Biz yıllardır sizlerle beraber yaşamız insanlarırız. Geçmiş insanları birbirine yaklaştırır, politikacılar ise uzaklaştırır."

Artık Adriyatikte bir noktaydık sadece. Başımızın üstünde simsiyah bir gece ve o geceyi aydınlatan binlerce yıldız vardı .

"Gönlüm özledikçe bulurdu hele
lacivert kanatlı kumru olsaydım
seni kıskanırdım rüya da bile
ahu gözlerinde uyku olsaydım "

Lacivert gözlü bir kız bakıyordu bize.....Anita senmisin? gel , gel bizler Mevlananın torunlarıyız, sen de otur yanımıza...

[KanatlıTırtıl]

BULUŞMA

Alacakaranlıkta karşılaşan
İki fosforlu tavuk o gece
Birbirini didip sabaha dek
Dört heceden icad olmuş
Öyküler anlattı binlerce
Gıdak da gıtgıdak, gak ve guk

Biri demiş olamaz başka benden
Diğeri demiş bir ateş böceğiyim
Sen eğer gerçek bir tavuk isen

kol kola, kanat kanada
karanlığa gülerek
Hayvanları saymışlar tek tek
Sen o sun..
yok busun..
ya da şusun!
Horoz ötmüş uzaktan..
..susun, susun!

Sabah olmuş anlamışlar artık
Söylenecek söz olmayınca
Gıdak da gıtgıdak, gak ve guk
Görmüşler ikisi de tavuk!

8 Şubat 2005
Vefa LÖK

[andante]

Ya sevgili Vefa! sen de olmasan kendimi tek başıma hissetmek işten değil. Zaman zaman burada bir monolog yaptığım hissine kapılsamda senin sayende yalnız olmadığımı anlıyorum.

Bilirsin, tek başına olmak ve yalnız olmak benim için farklı kavramlardır. Tek başına olmayı pek sevmesem de yalnızlık hiç te fena değildir benim için.

Red edip etmemen konusunda bir fikrimin olmadığı bir konuyla seni deşeyim istermisin?.......

Yalnızlık, insanın kendine yabancılaşması ve yaşadığı dünyada kendine yer edinememesidir... Bence bu duyguyu hissetmeyen ve yaşamayan insan yok gibidir. Kuşkusuz kendini oluşturma sürecinde insana yarar sağlayan bir olgudur da. Kendimizi oluşturmak benim için asla son bulmayacağı için yalnızlık hep tercihim oluyor.

Ancak biliyorum ki insanın tüm yaşamı bu duygudan kurtulma savaşıyla geçer. En çok kurtulmaya çalıştığı bir duygu olmasına rağmen, hemen her koşulda iç içe yaşadığı bir olaydır. kaçışı olmayan, beraber yaşanılmaya mahkum edildiğimiz bir karabasan !.....

Oktavia Paz a göre aşkta, yalnızlığın sancısıdır.

Yalnızlığın gerçeğinde var olan zıtların birliği ilkesini, aşk gibi bir kavramla birleştirmesi ilginç ve araştırmaya değer. Ona göre aşk eyleminde; yaratma ve yıkma iç içedir. Bana görede kabul edilebilecek bir gerçek.


(Gerçekler daima güzel olduğundan aşkta güzel oluyor )

Kadın ve erkek olarak iki zıt kutupta yaşanan bu duyguyu, bizim toplumumuzda da var olan bir düşünce yapısıyla ortaya koyuyor. Kısacası ; " kadın aşkı yaşayamaz " diyor.

Bencede yaşayamaz.... Çünkü, aşk yaşanırken, erkeklerde var olan çıkarlarını korumak, güçsüzlüğünü örtmek, kaygı ve sevgisini istediği gibi yönlendirmek isteği ataerkil düzenin insanlığa armağanıdır.Yüzyıllardan beri ataerkil bir düzenin egemenliğinde teslimiyeti kabul eden kadın, bir araçtır sadece.

Kadın kendisine verilen rolü oynamaktadır yüzyıllardan beri. Yanına uzanıldığında yumuşaklığının, ılık nefesinin duyulacağı, erkeğe bağımlı bir varlık. Böylesine bağımlı yaşamaya mahkum edilmişken, kadının kendi varlığını kabul etmesi ve bir dişi olduğunu anlaması için kaç yüzyıl geçmesi gerekir.

Yani erkek erkek gibi yaşarken, kadının sadece cinsel bir meta gibi kullanılmayan dişi özellikleri nasıl ortaya çıkacak? Doğal olarak her türlü koşulda kendini korumayı öğrenen kadın, güçsüz imgesi altında kendi güçlülüğünü yaşarken; aşkı yaşayamayan, yaşatamayan, sadece incinen kişi olarak suçlamalarla yaşantısına devam edecektir.

( Kuşkusuz bu durum erkekler için de var ama ben genelden söz ediyorum )

Kısacası, kendi yarattığı bir düzende en çok ihtiyaç duyacağı bir duyguyu erkekler kendi elleriyle yok etmişler, bunun sorumlusu olarakta en çok kadını göstermişlerdir.

Kuşkusuz aşkın yaşanılmamasında ( istediğimiz gibi, istediğimiz uzunlukta, istediğimiz biçimde....) başka etkenlerde var. Her tarafından kuşatılmıştır insanlık.Erdemlerimiz, değerlerimiz işin içine girmiştir. Bunlar beraberinde endişelerimizi, korkularımızı, yasaklarımızı da getirecektir.

İnsanlık tarihi akıl almaz aşkların yaşandığı olaylarla doludur. Ne büyük acılar çekmiştir insanlar aşk için. Ne büyük fedakarlıklarda bulunmuşlardır yine aşk için. Hatta ölümü bile göze almışlardır aşk için, yine aşk için....

Yaşanan aşklarda ölümü bile göze alan kaç insan kaybetmeyi de kabullenecek kadar büyük bir tutkuyla sevmiştir acaba?

Evrende var olduğumuz andan itibaren öğrendiğimiz ilk kavram bencilliğimiz değilmidir. Evrende var olabilme savaşımızda bu duyguyu kullanmıyormuyuz.Ki bu duygu, aynı zamanda evrende yok olma gerçeğini hızlandırmıyor mu?

Aşklarımızda da yok mu bencilliğimiz? Ölümü göze alırken bile benciliz." Sen olmazsan yaşayamam" yani " benim ol ".... İnanılacak gibi değil. Aşkı için ölümü gözealabilen insan, kaybetmeyi de göze alabilse duyduğu bu tutku ve aşkın ateşi her nefes alışında ciğerlerini dolduracak ve yüreğini ısıtırken, yaşamın bir parçası olmaya devam edecektir.

Ancak bunlar bizlere öğretilen kavramlarla yaşanılmaz. Başka yüreklere başka beyinlere ihtiyacımız var henüz tanımlanmayan !

(Not; bunları okuyanlar sakın beni feminist falan zannetmesin, benim için beynin cinsiyeti yoktur. )

[KanatlıTırtıl]

Evrende var olduğumuz andan itibaren öğrendiğimiz ilk kavram bencilliğimiz değilmidir. Evrende var olabilme savaşımızda bu duyguyu kullanmıyormuyuz.Ki bu duygu, aynı zamanda evrende yok olma gerçeğini hızlandırmıyor mu?

... buradan tutunup bir maymun gibi şu dala sıçrıyor aklım...

İzin ver çocuklar gibi çaresiz olsunlar,
Çünkü güçsüzlük muhteşem bir şeydir
ve güç, hiç bir şey.
İnsan doğduğunda güçsüz ve uysaldır,
öldüğünde ise, katı ve duyarsız.
Bir ağaç büyürken hassas ve esnektir,
ama kuruduğunda ve sertleştiğinde ölür.
Sertlik ve güç, ölümün refakatçisidirler.
Uysallık ve güçsüzlük, varlığın canlılığının dışa vurumlarıdır.
Çünkü katılaşan hiçbir zaman kazanmaz.

( Stalker – Film )

[Gülcan83]

RENKLERİN DANSI

Renklerin dansıdır dünya
hüznün siyahı
mutluluğun beyazı
çaresizliğin grisi
ve
umudun yeşili gibi
ne zaman hangi renge
bürüneceğini bilemez insan
hep beyazLar içinde olmak ister
ama beyazda lekeleri belli eder
tıpkı mutlu anlarımızda
çektiğimiz acılar gibi
dedim ya
renklerin dansıdır dünya
beyaz en az bulunanı
yeşil ise her insanda olanı

GÜLCAN 15/8/2003
NOT:amatörce bir şiir oldu ama sizlerle paylaşmak istedim nasıl olmuş? ops:

[andante]

Çok güzel olmuş Gülcan eline yüreğine sağlık....

Umarım hep burda da olursun !

[Gülcan83]

gerçekten güzelmi ay çok sevindim teşekkürler

[Cigdemy]

Kim bilir belki de reddedilmenin itirafı zor olduğundandır bu suskunluk
Bende ki suskunluk
Sende ki suskunluk
Suskunluk
Susmak
Bu aralar pek kullanır oldum bu kelimeyi
Neden susmalıyım
Neden susturulayım
Neden zorla kendimi susturmaya çalışıyorum
İlk ne zaman reddedildim anımsamıyorum, kötü anlarımın çoğunu anımsamıyorum zaten nedense...
Hayatım boyunca sayısız gizli reddediliş yaşadım
Yüreğimde gizliydi
Bazen dile geldi bazen de benim gibi susmayı tercih etti....
Ah o okul yılları yok mu...
En çokta 23 nisan, 19 mayıslar da yaşadım reddedilmeyi....
Sınıf arkadaşlarım prenses kıyafetleri giydiğinde...
Neden ben prenses olamıyorum öğretmenim bile diyemedim
Susmayı tercih ettim, aksak prenses olur muydu hiç...
Eh araç üstünde de olsa, başka kıyafet giymiş olsam da katıldım ya geçit törenine...
Ama anneee ben prenses olmak istiyorum....bile diyemedim
En çokta şu yüreğime laf geçiremediğim zamanlarda yaşadım reddedilmenin acısını...
Çoğu gizliydi, kim bilir belki reddedilmeyecektim ama ben yine her zaman ki gibi sustum...şişşttt duymasınlar
Yıllar geçti ben büyüdüm, reddedilmenin yaşattığı sıkıntılar büyüdü
Sonra dedim ki kendi kendime yeter artık, susma
Susmaaa
Hani sevmiştim ya o delikanlıyı, hani sevilmiştim ya
Hani hayallerim gerçekleşmeye başlamıştı ya
Bir geveze olmaya başlamıştım ki sorma
Hiç susmuyordum, herkes duysun, herkes bilsin
Fazlaca konuşmuştum
Susturdular
En büyük reddedilişi yaşadım ve sonsuza kadar sustum....
Şiştttt bak sessizlik ne güzel.......

[andante]

Bir şeyler yazmak gelmiyor şu an içimden, belki sonra devam ederim red edilmenin gizli , acı ,yok edici diline. İçimden Murathan Munhan okumak geldi, dünden beri aklımda zaten, bu sefer onun bir şiirini paylaşayım sizinle....

ÖDÜNÇ HANÇER ÖLDÜRMEZ BENİ

Bir küfür gibi kara
Kayış dilini ver
Binlerce kez açıklasam da
Dilini çözemediğim ihanet
Gel bir daha bende dene kendini
Ne sen öldürebiliyorsun beni bu cenkte
Ne ben yenebiliyorum seni

Yazıldığın mevsime çok su ver kendi izinden
Giden yolları suçlarından arındır
Arkanda kaldı seni ilerde bekleyenler
Unutkan şiirler, kopmuş alıntılar
Hiç bir zaman kullanamadığım hatıralarla
Kendine yazdığın yaşam öyküsü!
Ah, bu kadar aşk her şeyi yanıltır

Gelme üstüme
Boşaltılmış yeminlerin bileği
Ben sandığın sözcüklere vuran aksimdir
Ödünç hançer öldürmez beni
Ya başka bir silah seç kendine
Ya bırak başkasının ellerine
Ölüm aşkın işidir
Kork benden sevgilim
Ahiretin olurum senin
Bu kadar çok seven öldürmesini de bilir

Ben seni
Çok yanılmış kalplerin sağlamlığıyla sevdim
Gücümdü güçsüzlüğüm
Ey izini sürdüğüm ruhumdaki kara gölge
Büyüttüğüm oğullarımı bir bir elimden alan hayat
Yanıltma beni, beni bana yakıştır
Son darbeden önce ilk sözü söyleyemeyen!
Kolay değil ödenmiş hayatın katili olmak
Kör eder hançerini içimin gücü
Ölümü göze alan yaşamasını da bilir !!!!