Arkadaşlar sizinle bi süredir aklıma takılan bir konuyu paylaşmak istedim..
Bi süredir diyorum çünkü 3 Aralık Dünya engelliler gününe kadar hiç aklıma gelmemişti. Biraz yoğun yaşadığımdan mıdır nedir o günü, bu güne kadar hiç bana engelli olduğumu hissettirmeyen herkese minnet duygularımı belirteyim derken, sahiiii! dedim.. Ve sınıf öğretmenimle o gün şunu paylaştım;
'Sınıfın dışına çıktığım andan itibaren.. okul bahçesinde, eve gelene kadar yol boyunca, çarşıda pazarda bi şekilde her engellinin yaşadığı gibi bende bi çok o bakışlara maruz kalan biriyim.. Ama neden sınıfın içerisinde böyle değildi bu?
Çünkü sonuçta hepimiz çocuktuk.. Kavgalarımızda oldu arkadaşlarımızla zaman zaman.. Ama o kadar ilginç geliyor ki şuan bana engelimle ilgili tek bir kelime duymamam kimseden.. Acaba tembihlilermiydi diye düşünüyorum ki mutlaka öyle galiba
'
Neyle korkutuldular acaba Çok mu işkence çektiler ki benim yüzümden Ayy inş. öyle bişey olmamıştırr kıyamam onlara.. Ya da öğretmenim mi çok işkence çekti acaba, her an biri birşey söyleyecek diye, belki o tehdit edilmiştir, 'söylim mi, söylim mi..' 'sözlümü 100 yaparsan söylemem tamam'...
Yazmayı sevdiğimden ve konuşurken kendimi yazarkenki kadar ifade edemediğime inandığımdan bunu sınıf öğretmenimle yazılı olarak paylaştım hemen okumayacağını bile bile en azından bi gün okuyacağından emin olduğumdan, gerçi konuşarakta kendisiyle paylaşmayı düşünüyorum deli cesaretim tuttuğu bi gün.. Hatta siz yazadurun ben bi arayıp geleyim..
Aramızdaki ilköğretim hayatının bi kısmını dahi olsa okulda geçiren engeli olan arkadaşlarımızdan, sınıfında engelli arkadaşı olan arkadaşlarımızdan ve özellikle 1. ve 5. sınıf öğretmenlerimizden bu konu hakkında ki düşüncelerini öğrenmek istedim. Böyle bir tembihlemeye şahit olduk mu, ya da bizzat tembihledik mi? Tembihledik ise bunu hangi cümlelerle yaptık? 8-10 sene öncesine kadar gidilebilir.. 15'te olabilir. Yaşım ortaya çıkacak şimdi
Bende cevabımı aldığım vakit paylaşırım burada yine..
Bi süredir diyorum çünkü 3 Aralık Dünya engelliler gününe kadar hiç aklıma gelmemişti. Biraz yoğun yaşadığımdan mıdır nedir o günü, bu güne kadar hiç bana engelli olduğumu hissettirmeyen herkese minnet duygularımı belirteyim derken, sahiiii! dedim.. Ve sınıf öğretmenimle o gün şunu paylaştım;
'Sınıfın dışına çıktığım andan itibaren.. okul bahçesinde, eve gelene kadar yol boyunca, çarşıda pazarda bi şekilde her engellinin yaşadığı gibi bende bi çok o bakışlara maruz kalan biriyim.. Ama neden sınıfın içerisinde böyle değildi bu?
'Neyle korkutuldular acaba
Çok mu işkence çektiler ki benim yüzümden Ayy inş. öyle bişey olmamıştırr kıyamam onlara.. Ya da öğretmenim mi çok işkence çekti acaba, her an biri birşey söyleyecek diye, belki o tehdit edilmiştir, 'söylim mi, söylim mi..' 'sözlümü 100 yaparsan söylemem tamam'... Yazmayı sevdiğimden ve konuşurken kendimi yazarkenki kadar ifade edemediğime inandığımdan bunu sınıf öğretmenimle yazılı olarak paylaştım hemen okumayacağını bile bile en azından bi gün okuyacağından emin olduğumdan, gerçi konuşarakta kendisiyle paylaşmayı düşünüyorum deli cesaretim tuttuğu bi gün..
Hatta siz yazadurun ben bi arayıp geleyim.. Aramızdaki ilköğretim hayatının bi kısmını dahi olsa okulda geçiren engeli olan arkadaşlarımızdan, sınıfında engelli arkadaşı olan arkadaşlarımızdan ve özellikle 1. ve 5. sınıf öğretmenlerimizden bu konu hakkında ki düşüncelerini öğrenmek istedim. Böyle bir tembihlemeye şahit olduk mu, ya da bizzat tembihledik mi? Tembihledik ise bunu hangi cümlelerle yaptık? 8-10 sene öncesine kadar gidilebilir.. 15'te olabilir. Yaşım ortaya çıkacak şimdi
Bende cevabımı aldığım vakit paylaşırım burada yine..
