Kaç defa ayrılıp barıştık saymadım. Hepsinde son olduğunu düşündüğüm ayrılıklarımızla büyümüşüm yeni fark ediyorum.
Ayrılıklar insanı büyütüyor bu kesin! Ancak nereye doğru boy vereceğini hangi yöne gideceğinin seçimini kişi kendisi yapıyor.
Senden nefret ederek içimde kin besleyerek de büyüyebilirdim. O zaman kötülüğün o soğukkanlı erdemine ulaşırdım ama benim toprağım iyi! Ne yapsam kalbimde uzun zaman barınmıyor kötülük!
Seni severek girdiğim sevgi adasında tek başıma kaldığımın kaçıncı tekrarıydı hatırlamıyorum; senden nefret etmemeyi öğrendim. Yaşadıklarımıza sevgime kendime duyduğum saygıya hürmetten ben seni olduğun gibi kabul etmeyi seçtim. Bu daha zordu üstelik!
İnsanı insan yapan erdemlerin başında geliyorsa sabır ve anlayış ben bu basamağı çıkmak niyetindeydim. Belki de sadece bu yüzden hayatıma gönderildin!
En kolayı nefret etmek aslında! Allah belanı versin diyerek küfür etmekten daha kolay ne var gidenin ardından yapılacak? Çok canın yandığında kalbin kırıldığında isyan ediyorsun bunu kim anlayamaz? Ancak öfkelenmenin de sınırını ayarlamak gerekiyor.
Onca yaşanmışlığa emeğe isyan ediyorsun. Doğal bir tepki! Sonra aklın devreye girmesi gerekiyor. Birini sevmek sadece kalbinin seçimiyle olabiliyor. Kimse kimseyi silah zoruyla sevdiremez ] sadece yanında durmasını sağlayabilir. Sevdiysen yüreğinin ve aklının tercihi budur; kandırıldığını ve inandırıldığını düşünmek ise ruhun kendini kandırmasıdır.
Her seçimimizin sonu iyi olsaydı nasıl büyürdük? Hiç elimizi kesmedenbıçağın tehlikesini öğrenebilir miyiz? Hiç acı çekmemiş bir ruhun geleceği yer neresidir? Daha önemli soru madem olgunlaşmayacak ve öğrenmeyecek o ruh neden buradadır? Bu soruya farklı cevaplar verilebilir elbette!
Seninle birlikte bu hayatta olup biteni merak etmeyi öğrendim. Neden yaşadığımı neden bu yaşadıklarımın başıma geldiğini ve daha birçok soruyu sormayı öğrendim. Bana yaşattıkların katlanması hiç kolay acılar değildi ama hepsi için teşekkür ederim. Kendime giden yoldarehberlerimden biri de sendin! Allahtan benim toprağım iyiydi kötülüğe doğru serpilmedim!
Candan Ünal
Ayrılıklar insanı büyütüyor bu kesin! Ancak nereye doğru boy vereceğini hangi yöne gideceğinin seçimini kişi kendisi yapıyor.
Senden nefret ederek içimde kin besleyerek de büyüyebilirdim. O zaman kötülüğün o soğukkanlı erdemine ulaşırdım ama benim toprağım iyi! Ne yapsam kalbimde uzun zaman barınmıyor kötülük!
Seni severek girdiğim sevgi adasında tek başıma kaldığımın kaçıncı tekrarıydı hatırlamıyorum; senden nefret etmemeyi öğrendim. Yaşadıklarımıza sevgime kendime duyduğum saygıya hürmetten ben seni olduğun gibi kabul etmeyi seçtim. Bu daha zordu üstelik!
İnsanı insan yapan erdemlerin başında geliyorsa sabır ve anlayış ben bu basamağı çıkmak niyetindeydim. Belki de sadece bu yüzden hayatıma gönderildin!
En kolayı nefret etmek aslında! Allah belanı versin diyerek küfür etmekten daha kolay ne var gidenin ardından yapılacak? Çok canın yandığında kalbin kırıldığında isyan ediyorsun bunu kim anlayamaz? Ancak öfkelenmenin de sınırını ayarlamak gerekiyor.
Onca yaşanmışlığa emeğe isyan ediyorsun. Doğal bir tepki! Sonra aklın devreye girmesi gerekiyor. Birini sevmek sadece kalbinin seçimiyle olabiliyor. Kimse kimseyi silah zoruyla sevdiremez ] sadece yanında durmasını sağlayabilir. Sevdiysen yüreğinin ve aklının tercihi budur; kandırıldığını ve inandırıldığını düşünmek ise ruhun kendini kandırmasıdır.
Her seçimimizin sonu iyi olsaydı nasıl büyürdük? Hiç elimizi kesmedenbıçağın tehlikesini öğrenebilir miyiz? Hiç acı çekmemiş bir ruhun geleceği yer neresidir? Daha önemli soru madem olgunlaşmayacak ve öğrenmeyecek o ruh neden buradadır? Bu soruya farklı cevaplar verilebilir elbette!
Seninle birlikte bu hayatta olup biteni merak etmeyi öğrendim. Neden yaşadığımı neden bu yaşadıklarımın başıma geldiğini ve daha birçok soruyu sormayı öğrendim. Bana yaşattıkların katlanması hiç kolay acılar değildi ama hepsi için teşekkür ederim. Kendime giden yoldarehberlerimden biri de sendin! Allahtan benim toprağım iyiydi kötülüğe doğru serpilmedim!
Candan Ünal
