Merhaba Cengizhan Bey
Benim 7 yaşında otizm hastası dünya tatlısı bir oğlum var.
Ben çocuğumu daha iyi baktırıp tedavilerini daha iyi yaptırabilmek için yaşadığım şehirden 6 ay önce büyük şehire geldim.şu ana kadar çocuğum için hiçbir şey yapamadım. çünki hala randevu alamadım günlük 8 hasta alıyolar.randevu alabilenler saat 02- 03 de gelip beklemeye başladıklarını söylüyorlar.( o saatte rahatımı bozamamamdan değil, bazı özel sebeplerden bunu yapabilmemin mümkünü yok.) 8. kişiden sonrasıda dönüp gidiyormuş. Ha o 8 kişide hemen tedaviye başlanmıyor.( zorla bir kere randevu albilmeyi başarmıştım) bu çocuğun acilen desteğe ve tedaviye ihtiyacı var, ama randevu listemiz 1,5 yıl sonrasına kadar dolu isterseniz siz şansınızı başka yerlerde deneyin dediler.
Çocuğumun ilaç raporu olduğu için sağlık ocağından yazdırıp alabiliyorum şimdilik, sonrasında ne yapacağım bilmiyorum. otizm+ hiperaktif, ilaç pek işe yaramıyor,işe yarayacak ilacı bulduracak kadar doktor yüzü göremiyoruz ki. acayip derecede hareketli başa çıkılmayan bir çocuk . Bir o olsa iyi onun 1 yaş küçüğü olan diğer oğlumda da yolunda gitmeyen bişeyler var,kreş öğretmenleri değişik bir çocuk olduğunu, normal çocuklarla eğitiminin mümkün olamıyacağını, özel eğitime ihtiyacı olduğunu, mutlaka bir psikiatriste götürmem gerektiği konusunda beni uyarıyorlar. 14 yaşındaki oğlumun ise kardeşleri yüzünden hayatı, çocukluğu allak bullak geçiyor. Bense artık ne yapacağımı şaşırmış durumdayım.Kamuda çalışıyorum,zaten çocuklar için o kadar çok izin almak zorunda kalıyorum ki , birde randevu alamayıp işlerimi halledemeden geri dönmek yokmu beni kahrediyor. Paran olsa bas parayı, al hocalardan randevuyu ama nerde, temel ihtiyaçlarımızı zor karşılıyoruz.
Hali vakti yerinde olandan bize, esas tedaviye ihtiyacı olana ne zaman kalıyor ne de doktor. Zengin eften püften şeylleri problem sanıp basıp parayı getiriyor çocuğunu, bizim gibilere ne zaman kalıyo nede doktor, bizde çocuğumuzu baktırabilmek için sürünüp duruyoruz arada. çocuğum yolda inat eder bir adım yürütemezsin, hadi oğluşum hadi bitanem dersin yürümez, asılır çekelersin yürütemezsin çareyi sırtlanmakta bulursun ama iki adım gitmeden iflahın kesilir yorulursun, yorulduğunamı yanarsın,(üstüne üstlük milletde tuhaf tuhaf bakar) hiçbirşey halledemeden geri döndüğünemi yanarsın, süklüm büklüm aldığın iznin, boşa gittiğinemi yanarsın. ha bu arada ben bir üniversitede görev yapıyorum.
Yeteri kadar çocuk psikiatri bölümü yok, doktor yok , olanlarında afralarından tafralarından yanına yanaşılmıyor, zavallı bizler çocuğumuz için bunlarada göz yumuyoruz yeterki doktor bulabilelim.(kendi kendime arkalarından bedduaları, küfürleri basıyorum tabiki bunuda yapmazsam stresten kalbim durmak üzereye geliyor, napim onca çaresizlikten sonra banada tek yapabileceğim o kalıyor.)
Amacınız beni çok umutlandırdığı için bayağı uğraştım bunu yazmaya, yaşadığım şehirde değilsiniz ama inşallah oradada olsa olumlu şeyler yaparsınızda buradakilere ve diğerlerine örnek olursunuz ve bu her yerde yaygınlaşır.
BAŞARILAR DİLİYORUM.
