Güncel İçerik

Merhabalar

Engelli haklarına dair tüm içerikten üye olmaksızın yararlanabilirsiniz.

Soru sormak veya üyelere özel forumlarlardan ve özelliklerden yararlanabilmek içinse sitemize üye olmalısınız.

Teksan İnovatif Medikal: Engelliler, Engelli Çocuklar, Hasta ve Yaşlılar için emsalsiz ürünler

1994 yılı Mart Ayı [O An]

shaskpeare

Yeni Üye
Üyelik
21 Ağu 2007
Konular
1
Mesajlar
13
Reaksiyonlar
0
1994 yılı Mart ayıydı. Ramazan tüm güzellğiyle devam ediyor, bayrama 1 hafta kalmıştı. Daha 13 yasında olduğum için bayramı iple çekiyordum. Ne de olsa cocukluktu işte. Çocuk olmama rağmen inançlıyfım hep. O yüzden de ramazan boyunca 1 gün olsun orucumu kaçırmamıştım.
o sabah da sahura kalkmıs oruca niyetlenmiş arkasından da okula gitmek daha vakit olduğu için biras daha uyumaya karar vermiştim. Kalktığımda biraz da mahmurluk vardı, ama yinede okulun yolunu tuttum. Okul eve 15-20 dakika uzaklıkta olduğu için otobüsle gitmek zorundaydım. Otobüse bindim, ineceğim durağa geldiğimde her sabah durakta beraber indiğimiz ilkokul çocuklarıyla beraber indik. Yolun karsına ben her zaman olduğu gibi yalnız geçiyordum. Tam karsıya geçmek isterken önce sağıma sonra soluma baktım. Çünkü biz şoför çocuğuyduk. Babamızdan öğrenmiştik her şeyin kuralını. tekrar soluma kafamı çevirirken bir şeyin bana çarptığını hissettim.
Düşmüşüm. O anda kafamı yukarıya kaldırmamla beraber otobüsün arka 2 tekerleğinin bacağımın üstünden geçmesi bir oldu. İnce bir acıyla birlikte hemen hastaneye kaldırmak için araba çevirdiler. Adama kaza olduğunu hemen hastaneye gidilmesi gerektiğini. Adamın verdiği cevap gerçekten insanlık adına bir ayıptı: İşe yetişmem lazım alamam. O halimle bile adama bi anda dalasım geldi, ama malum işte.
Neyseki başka bir araç durdu Allah razı olsun ondan hemen hastaneye götürdüler. Evin numarasını verdim. Ama ablamı arayın annemde kalp var hastalanır demişim. Bunlarıda düşünebilmişim o esnada. Bi de çocukluk işte su vermeye çalışıyorlar ben oruçluyum su içemem diyorum. Arkasından da iç kanama geçirdiğimi anladıkları için vermediler zaten. Bir müddet sonra ayağımdan 2. bir ameliyat geçirmek zorunda kaldım. Çünkü ayak parmaklarım hareket etmiyordu. Bir de benim en sevdiğim şey Futbol oynamaktı ve 1 sene sonra Galatasarayın alt yapısına gidecektim. Ameliyatta da bir umut vardı düzelmek için. Ama ameliyatın ertesi günü doktorun gelipte bir daha futbol oynayamayacak dediğini duyduğumda dünyalar başıma yıkılmıştı.

işte o gün bugündür sakat bir ayağım. Ama olsun yine de iyiyim çok şükür.
Hayat herşeye rağmen güzel. Allah bağışlarsa 2 de çocuğum var. İnşallah onlarda sağlıklı sıhhatli büyürler.

Herkese rabbim şifasını versin...
 
Çocuklukta şok anları çok daha enteresan... Birkaç yıl önce camdan sokağı seyrediyorum.. Tam önümde, sokağı diklemesine kesen bir yoldan bisikletli bir çocuk hızla geldi, onu gören otomobili acı bir fren yaptı; durabildi. Ama çocuk duramadı :) Güm! duran otomobile çarptı. Ben yukardan çok net olarak izlediğim için çocuğun önemli bir şeyi olmadığını hissediyorum. Omuzunun üstüne düştü.. Neyse, herkes panikle çocuğa koştu tabii. Çocuk ne yapsa dersiniz: "Aman amca annem duymasın".. diyerek ayağa fırladığı gibi koşmaya/kaçmaya çalıştı :) Çevredekiler aman ne olur ne olmaz hastaneye götürelim, iyi olup olmadığını anlayalım.. diye telaşlanırken, bizim çocuk "annem de annem" diye veryansın ediyor :) Neyse birkaç dakikada rahatladı ve duruldu. Hiç bir şeyi olmadığı da kazayı görenlerce teyit edilince çocuk olabileceğince sakinleşmiş şekilde (kolay mı annesi duymamıştı! :):)) olay yerinden ayrıldı...
Sizin, "oruçluyum su içmem"e kilitlenmeniz gibi :)
 
Annem duymasın hee :)

Küçük yaşta hepimiz annemizden korkmuşuzdur.

Bende yazımda belirttiğim gibi annemi düşünmüşüm yine...
 
Öncelikle geçmiş olsun diliyorum her nekadar dikkatde edilse karşı taraf herzaman için çok önemlidir bunada şükür demelisiniz.Dediğiniz gibi inş çocuklarınız sağlık sıhhatli olarak büyürler hayırlı evlat olurlar.Bende kaza yaptığımda anneme duyurmuşlardı ama durumumun iyi olduğunu söylemişler tabi bende kendimi öyle sanıyordum ama ne gezer :) neyseki mahalleden çocuklardan birisine demiş bi arayında sesini duyuyum aradılar tabi bende yerde yatıyorum ambulans gelecekde hastaneye gideceğiz malum tr de böyle vakalarda hemen olurya herşey :) 2 adım ötemizde ssk hastanesi var ama ambulans 112 den geliyor nedense neyse annem aradı konuşuyoruz şuurum açık olduğu için gayet rahat konuştum iyiyim fazla bişeyim yok elim yüzüm çizik okadar dediğimi hatırlıyorum.Hastane hastane gezdikten sonra en son ANKARA İBN-İ SİNA hastanesine girdikten sonra şurumun kapandığını şuan gibi hatırlıyorum kendime geldiğimde tabi heryer sarılı heryerden her 2 dk bi dıtt dıtt dıtt diye sesler geliyor heryerim kablo hortum iğne serum fesselam kendime geliyorum yavaş yavaş meğer yoğun bakımdaymışım :) neyseki 38 gün yaşam savaşından sonra 1 sene yatalak kaldım tedavilerim devam etdi şükür şimdi yıkılmadım ayaktayım diyorum :) rabbim inş herkeze şifalarını verir herkeze sabırlar acil şifalar diliyorum.
 
Evet gerçekten dediğin gibi. 2 dakika ötede hastane oluyor ama ambulans 112 den geliyor. Ne kadar saçma bi olay. Ama burası Türkiye.

Sana da geçmiş olsun dilerim. Unutmayalım ki Rabbim sevdiği kullarına dert verirmiş sabırlarını denemek için..
 
ben türkçe yazacağım adını şekerpare :lol: bu hikayede beni etkileyen senin o an ki şok halinde bile annenin sağlığını ve kendi inancın doğrultusunda tuttuğun orucu düşünmendi.buda senin bencil bir insan olmadığını gösterir...hep böyle kal...


not: seni arabasına almayan o ilk şöför umarım yetişecek bi iş bulmakta zorlanır...pis heriff..
 
ne insanlar var ya o anda iş düşünüyorlar ya çok yazık böle egoist insanlara şaşıyorum
geçmiş olsun shakspare allah bundan sonraki yaşamında sağlık ve mutluluk versin.Çocuklarına da sağlıklı,mutlu uzun ömür versin Allahım...
sanada çok gemiş olsun gönül yarası...
 
Teşekkür ederim capricorn. Ama kimseye beddua etmeyelim. Varsın herkes Allah'ından bulsun..
 
Üst Alt