merhabalar ben izmirden müge... herkesin başına gelenler farklı farklı olsa da sonuçta yaşananlar hep aynıymış, bu forumda bunu daha da iyi anladım.
neyse geleyim asıl konuya ben engelli değilim. hiç bir sağlık problemim yok. ama sizleri çok iyi anlıyorum.
çünkü;
22.03.1999 saat 21:30 civarı 9 aylık hamileyim birden hafif bir sancı girdi belime ne olduğunu anlayamadım, ilk gebeliğim, bu konuda cahilim. çok önemsemedim ama gittikçe arttı sancılarım tamam dedim geliyor artık bu doğum sancısı. hastaneye gitmek istemedim dedim ki sancıyı nasıl olsa çekeceğim evimde olayım iyice arttımı giderim hastaneye. öyle de oldu sabahı zor ettim artık sancılarım dayanılmazdı acıdan kıvranıyordum. hastaneye vardık hemen muayene ettiler doğuma var daha beklemen gerekiyor dediler. birden bir hemşire dediki sosyal güvenceniz yoksa hiç yatmayın buraya. ben de çok kızdım zaten leş gibiydi her yer.oradan başka bir hastaneye gittim, her zaman muayene olduğum doktorum da oradaydı. tekrar bir muayene ve dediki çok acı çekeceksin doğum hemen olmalı anlamadım özelde yaptırayım 270 ytl'ye biter bu iş o kadar para yok ki bizde, dedim ki içimden bu sadece para derdinde...
oradan da çıktık son durak olan hastaneye gitmez olaydım. bütün bir akşam sancı çektim bir türlü doğuramadım bir ara sancıdan bayılmışım doktora yalvardım alın artık bu bebeği daha fazla dayanamayacağım diye ama almadılar sezeryan yapmadılar sanki inat eder gibi normal doğsun diye beklediler. ve saat 22:45 23.03.1999 oğlum daha fazla yormadı beni doğuverdi. harika bir bebek elleri gözleri ama garip olan bir şey hiç ağlamadı... o gece sabaha kadar hep uyudu hiç emmedi doktor normal bir şeyi yok dedi... öğlen kontrolden geçti yine sağlıklı hiç bir şeyi yok denildi bize raporumuzu verip taburcu ettiler.
eve geldik hava yağmurlu annem üşümesin sobayı yakalım dur kızım sen otur derken birden aldığı gibi oğlumu kucağına bağırmaya başladı hiç birşey anlamıyordum hayal gibi ve çıkıp gittiler. oğlumun sadece boynundan yukarsı mosmordu... beyin kanaması meğer oğlum doğduğu andan itibaren minimal derecede beyin kanaması geçiriyormuş... ağlamaması ve uyuması ondanmış...
14 gün sonra geldi eve büyümüş kocaman bembeyaz sağlıklı dediler hiç bir şeyi yok tam 1 sene sağlıklı diye bildim, ta ki ağlamaları artık dayanılmaz boyutlara geldiğinde gittiğim bir doktor senin oğlun ''beyin özürlü'' hanım, sen neredesin bunca ay, diyene kadar... o an dünya başıma yıkıldı neye uğradığımı şaşırdım halbuki ben 1 sene boyunca haftanın en az 2 günü o hastanedeydim...
devamlı doktorla gidiyordum, gitmediğim hastane özel doktor kalmamıştı çünkü devamlı ağlıyordu... ama anlamadılar meğer o ağlamaları da nöbetmiş dirençli epilepsi ''west sendromu''...
evet arkadaşlar benim hikayem de bu. oğlum şu an % 99 engelli raporumuzda ''ağır özürlü'' yazıyor.t am 8 senedir elimizden geleni yapıyoruz. o benim şaheserim iyi ki doğurmuşum iyi ki var onun gölgesi bile yeter bana hayatta sahip olduğum tek şey oğulhanım...
ben onun eli ayağıyım herşeyiyim. tek korkum da benden sonrası... oğlum yemeğini yiyemez, suyunu içemez, yürüyemez,oturamaz.....
yüce rabbim evladıma afiyet versin evladım gibi nerede varsa hepsine de güç kuvvet versin.... bana ve benim gibilerede derman sabır versin....
onun sayesinde büyüdüm artık beraber büyüdük kucağıma aldığımda daha 18 yaşındaydım şimdi onunla hayatım değişti dedim ki rabbimin verdiği her şer de bir hayır vardır ve rabbimin muhakkak vardır bir hikmeti çok şükür yaşıyor ve her gece yanımda koklaya koklaya uyuyorum...
benim hikayem de bu arkadaşlar uzadı biraz ama kusura bakmayın... herkese saygı ve selamlarla...
neyse geleyim asıl konuya ben engelli değilim. hiç bir sağlık problemim yok. ama sizleri çok iyi anlıyorum.
çünkü;
22.03.1999 saat 21:30 civarı 9 aylık hamileyim birden hafif bir sancı girdi belime ne olduğunu anlayamadım, ilk gebeliğim, bu konuda cahilim. çok önemsemedim ama gittikçe arttı sancılarım tamam dedim geliyor artık bu doğum sancısı. hastaneye gitmek istemedim dedim ki sancıyı nasıl olsa çekeceğim evimde olayım iyice arttımı giderim hastaneye. öyle de oldu sabahı zor ettim artık sancılarım dayanılmazdı acıdan kıvranıyordum. hastaneye vardık hemen muayene ettiler doğuma var daha beklemen gerekiyor dediler. birden bir hemşire dediki sosyal güvenceniz yoksa hiç yatmayın buraya. ben de çok kızdım zaten leş gibiydi her yer.oradan başka bir hastaneye gittim, her zaman muayene olduğum doktorum da oradaydı. tekrar bir muayene ve dediki çok acı çekeceksin doğum hemen olmalı anlamadım özelde yaptırayım 270 ytl'ye biter bu iş o kadar para yok ki bizde, dedim ki içimden bu sadece para derdinde...
oradan da çıktık son durak olan hastaneye gitmez olaydım. bütün bir akşam sancı çektim bir türlü doğuramadım bir ara sancıdan bayılmışım doktora yalvardım alın artık bu bebeği daha fazla dayanamayacağım diye ama almadılar sezeryan yapmadılar sanki inat eder gibi normal doğsun diye beklediler. ve saat 22:45 23.03.1999 oğlum daha fazla yormadı beni doğuverdi. harika bir bebek elleri gözleri ama garip olan bir şey hiç ağlamadı... o gece sabaha kadar hep uyudu hiç emmedi doktor normal bir şeyi yok dedi... öğlen kontrolden geçti yine sağlıklı hiç bir şeyi yok denildi bize raporumuzu verip taburcu ettiler.
eve geldik hava yağmurlu annem üşümesin sobayı yakalım dur kızım sen otur derken birden aldığı gibi oğlumu kucağına bağırmaya başladı hiç birşey anlamıyordum hayal gibi ve çıkıp gittiler. oğlumun sadece boynundan yukarsı mosmordu... beyin kanaması meğer oğlum doğduğu andan itibaren minimal derecede beyin kanaması geçiriyormuş... ağlamaması ve uyuması ondanmış...
14 gün sonra geldi eve büyümüş kocaman bembeyaz sağlıklı dediler hiç bir şeyi yok tam 1 sene sağlıklı diye bildim, ta ki ağlamaları artık dayanılmaz boyutlara geldiğinde gittiğim bir doktor senin oğlun ''beyin özürlü'' hanım, sen neredesin bunca ay, diyene kadar... o an dünya başıma yıkıldı neye uğradığımı şaşırdım halbuki ben 1 sene boyunca haftanın en az 2 günü o hastanedeydim...
devamlı doktorla gidiyordum, gitmediğim hastane özel doktor kalmamıştı çünkü devamlı ağlıyordu... ama anlamadılar meğer o ağlamaları da nöbetmiş dirençli epilepsi ''west sendromu''...
evet arkadaşlar benim hikayem de bu. oğlum şu an % 99 engelli raporumuzda ''ağır özürlü'' yazıyor.t am 8 senedir elimizden geleni yapıyoruz. o benim şaheserim iyi ki doğurmuşum iyi ki var onun gölgesi bile yeter bana hayatta sahip olduğum tek şey oğulhanım...
ben onun eli ayağıyım herşeyiyim. tek korkum da benden sonrası... oğlum yemeğini yiyemez, suyunu içemez, yürüyemez,oturamaz.....
yüce rabbim evladıma afiyet versin evladım gibi nerede varsa hepsine de güç kuvvet versin.... bana ve benim gibilerede derman sabır versin....
onun sayesinde büyüdüm artık beraber büyüdük kucağıma aldığımda daha 18 yaşındaydım şimdi onunla hayatım değişti dedim ki rabbimin verdiği her şer de bir hayır vardır ve rabbimin muhakkak vardır bir hikmeti çok şükür yaşıyor ve her gece yanımda koklaya koklaya uyuyorum...
benim hikayem de bu arkadaşlar uzadı biraz ama kusura bakmayın... herkese saygı ve selamlarla...
